Góður árangur og ánægjulegur

Stundum þarf að monta sig aðeins af eigin árangri.

Í morgun þegar ég steig á vigtina þá sýndi hún 21 kg minna en hún gerði í ársbyrjun.

21 kíló!

Ég er ánægður yfir þessu. Og reyndar rígmontinn, ef ég á að vera alveg hreinskilinn.

Í ársbyrjun var ákveðið að nú þyrfti að taka sig á.

„...annars verðurðu dauður eftir ekki alltof mörg ár...“ sagði einn læknir mér.

Ekki alveg það sem maður vill heyra.

En, ég var heppinn. Mér tókst að lagfæra lífsstílinn og árangurinn lét ekki standa á sér. Kílóin hreinlega hrundu af mér. Bara það að hætta að drekka gos og borða sælgæti hafði greinilega mikil áhrif. Enda þegar maður drekkur um og yfir tvo lítra af Pepsíi á hverjum einasta degi, þá innbyrðir maður slatta af sykurmolum.

Sykur tók ég útúr mínu mataræði eftir því sem hægt er og síðan var regla að fá sér aldrei oftar en einu sinni á diskinn.

Næringarfræðingur sagði mér að borða sex máltíðir á dag og mér hefur tekist að fylgja því nokkuð vel. Þá verður maður aldrei mjög svangur og gúffar því ekki matnum í sig með látum.

Síðan hef ég stundað leikfimi af miklum móð. Undir leiðsögn hámenntaðs þjálfara. Kellingaleikfimi hef ég stundum kallað þetta í gríni. Ligg á bakinu og lyfti mjöðmum og fótum. Er síðan að velta mér yfir stærðarinnar bolta og geri allskonar æfingar sem ég hefði aldrei hugmyndaflug til að láta mér detta í hug.

Aftur, árangurinn er ljós. Nú er ég miklu léttari, en ekki bara það. Einnig er ég miklu hraustari en áður.

Og hvað gerði ég í tilefni dagsins og árangursins?

Jú, byrjaði daginn á 500 metrum í sundlauginni. Fór síðan heim, bakaði vöfflur og borðaði tvær með sultu og rjóma. Því maður má ekki fara út í öfgar. Lífstíllinn er langtímamarkmið og í góðu lagi að gera vel við sjálfan sig inn á milli.

Gleðilegt nýtt ár og gangi öllum vel að ná sínum markmiðum á næsta ári.

Jólaös? Verð ekki var við hana

Vakið hefur athygli mína hvað allt er rólegt þessi jólin.

Finnst mér mikill munur frá síðustu jólum. Þá var t.d. varla hægt að fá stæði í Mjóddinni rétt fyrir jólin. Núna var hægt að velja úr stæðum á Þorláksmessu. Og reyndar var það svipað tvo dagana á undan.

Smáralindin var með rólegra móti. Fengum við stæði tveimur dögum fyrir jól rétt við innganginn. Og engan veginn örtröð inni.

Fjarðarkaup. Jú, þar var töluvert af fólki 22. desember, en á sama tíma í fyrra var ekki þverfótað í búðinni fyrir viðskiptavinum. Þá var vandkvæðum bundið að snúa við ef eitthvað gleymdist að setja í kerruna. Ekkert mál að snúa við þessi jólin.

Byko í Breiddinni. Varla kjaftur þar inni.

Garðheimar í Mjóddinni og Blómaval í Skútuvoginum. Ekkert um að vera.

Í gær fór ég í IKEA. Útsala hófst þann sama dag. Ekki var mikið af fólki. Engan veginn. Teljandi á fingrum sér.

Hverju veldur?

Í fréttunum heyrir maður að kuldinn sé orsökin. Ég man ekki betur en hafi verið nístingskuldi í fyrra. Nærri 10 stiga gaddur.

Fór fólk fyrr af stað að versla?

Kannski.

En kannski er samdrátturinn núna fyrst að hafa áhrif á fólk.

Veit það ekki, en er handviss um að fólk verslar töluvert minna núna en þá.

Þegar ég verð stór...

... þá vil ég verða lögga

Við komum nefnilega í hús hjá löggumanni í gær og guttinn fékk að máta húfuna. Vakti þetta mikla gleði hjá þeim stutta.

Tuttuguogfjögur hvað?

Við hjónin vorum aðskilin á brúðkaupsdaginn okkar fyrr í mánuðinum. Tuttuguogfjögur ár í hjónabandi. Geri aðrir betur.

Tinna Rut smellti af okkur þessari fínu mynd á aðfangadagskvöld. Ekki skyldi manni detta í hug að þessi árafjöldi sé að baki.

Jólin 2010

Aðfangadagur kom og fór eins og aðrir dagar.

Maður er víst orðinn svo gamall að helsta gleðin er að fylgjast með börnunum sínum. Og skemmtilegast að fylgjast með yngsta fjölskyldumeðlimnum.

Lundúnaævintýrið olli því að jólatréskaup áttu sér stað töluvert seinna en vant er. Tré fannst þó, en okkur hjónunum þótti tréið hálf-kreppulegt. Líklega minnsta tré frá því að við hófum að kaupa alvörutré, en það gerðum við fyrst 1991 í Vancouver.

Eins og siður hefur verið undanfarin ár, þá fékk sonurinn að setja toppinn á. Honum leist þannig á að geta þetta hjálparlaust, en þrátt fyrir að tréið væri minna en venjulega, þá var drengur of stuttur í annan endann. Faðirinn kom því til hjálpar og var ánægður með.

Ekki var neitt vikið frá vana þegar kom að kvöldmat á aðfangadag. Hamborgarhryggur frá Fjarðarkaupum. Sá bráðnaði í munni eftir snilldareldun eiginkonunnar.

Hér er Rúnar Atli ásamt ömmu sinni við matarborðið. Hryggurinn í forgrunni.

Undir tréinu var mikið af pökkum þetta árið eins og fyrri ár. Hér sést Rúnar Atli halda á stærsta pakkanum sem hann fékk í þetta sinn. Núna, á jóladagsmorgni, situr sá stutti og dundar sér við samsetningu.

Að lokum óskum við öllum gleðilegra jóla og farsæls komandi árs.

Fjársjóðurinn, þessi eini sanni

Dagmar Ýr, Rúnar Atli og Tinna Rut.

Beðið aðeins lengur

Sit núna úti í flugvél og bíð eftir því að hún leggi af stað. Líklega góður hálftími síðan vélinni var lokað. Flugmaðurinn gaf reyndar til kynna að við þyrftum að sitja a.m.k. 40 mín. í vélinni áður lagt yrði af stað. Svo þarf að taxa í 20 mín. Bara ein flugbraut í gangi.

En þetta styttist.

Enn styttist

Er kominn út að hliði. Mætti út á völl um hálfsjö, en vélin var sett kl. 9. Ekkert bólaði á starfsfólki. Leist mér ekkert sérstaklega á þetta, því önnur flugfélög á nálægum borð voru að tékka inn í óðaönn. Ekkert hins vegar hjá okkur.

Loks um 8 birtist starfsfólk. Skipulagið var ekkert sérstakt því ekkert hreyfðist lengi.

En svo loksins, loksins fór eitthvað að gerast. Ég fékk brottfararspjald, flaug í gegnum öryggiseftirlitið og fékk mér langþráðan morgunmat.

Svo kemur í ljós hvort taskan er með.

Styttist...

Sit núna á Heathrow flugvelli. Kominn með brottfararspjald í hendur og bíð bara eftir tilkynningu um númerið á brottfararhliðinu. Sem betur fer virðist glytta í lok ferðalagsins.

Meira síðar, nú var að koma tilkynning

Óveður og fréttaflutningur

Almannatengslafulltrúi Heathrow flugvallar er mikið í sjónvarpinu hér í Bretalandi. Þetta er krullhærður stráklingur, líklega 25-27 ára.

Hann segir að veðrið í gær sé það versta sem menn hafi upplifað í 20 ár.

Örfárra sentimetra snjór.

Og reyndar má ekki gleyma ,,djúpfrystingunni.''

Big freeze!

2-5 gráðu gaddur. Ekki er það nú mikið.

Þetta éta sjónvarpsstöðvarnar upp, en engum dettur í hug að spurja veðurstofuna hvernig þetta veður sé í sögulegu samhengi.

Almannatengslafulltrúinn stýrir umræðunni.

Lundúnavist

Skrapp í strætóferð í dag. Aðalástæðan var að kaupa yfirhöfn af einhverju tagi. Það gengur varla að storka örlögunum mikið lengur með því að flækjast út um allt á stuttermaskyrtu.

Ég fór sem sagt í strætó. Spurði konu á stoppustöðinni ráða, því ég var ekki alveg viss hvaða vagn ætti að taka. Hún sá greinilega aumur á mér, því hún lagði mér lífsreglur og sá til þess að ég kæmist klakklaust á Laugaveg þessa hverfis sem ég er í. Kona þessi er líklega frá einhverri eyju úr karabíska hafinu ef dæma má af hreimi hennar.

Á leiðinni í strætó velti ég því fyrir mér hvernig væri að búa í Lundúnum. Komst ég að þeirri niðurstöðu að það væri ekki eftirsóknarvert. Mér finnst einfaldlega ekkert við Lundúnir aðlaðandi. Það bara ekki flóknara en það.

En mér tókst þó að finna yfirhöfn sem ég er ánægður með. Svo er bara að sjá hvernig Gullu líkar við ,,töffarajakkann.''

Ég rölti svo um bæinn í smástund, fylgdist með mannlífinu og keypti jólagjöf eða tvær. Það verður að segjast að fjölbreytni mannlífsins hér er forvitnileg. Ekki veit ég hversu mörg tungumál ég heyrði á þessum stutta miðbæjarrúnti, en mörg voru þau. Síðan fór mér að kólna á tánum og þar með fór ég að sakna veðurlagsins í Windhoek. Þá var tími að finna strætóinn til baka.

Ég náði sambandi við Icelandair skrifstofuna heima. Stefnt er á að fljúgja héðan klukkan níu í fyrramálið. Mikið vona ég að það gangi eftir, því mér hundleiðist að hanga hérna einn rétt fyrir jólin. Allt sem krossleggja er hægt er því krosslagt með þá von í huga að skömmu eftir hádegi heyri maður fleygu orðin:

,,Kæru farþegar, velkomin heim.''

Bretaklúður og hvar er Icelandair starfsfólkið?

Sit núna á hóteli nokkur hundruð metra frá Heathrow flugvellinum í Lundúnum. Hef það alveg ágætt, þó auðvitað vildi ég miklu frekar vera í faðmi fjölskyldunnar í Æsufellinu.

En klúður gærdagsins heldur áfram. Þá gátu flugvallaryfirvöld ekki tekist á við 2-3 sm snjólag. Vélin frá Keflavík var síðasta vélin sem lenti áður en vellinum var lokað. Þá var klukkan 12:15. Eftir það snjóaði ekkert. Sex klukkutímum seinna er ég kominn út í vél og allt klárt fyrir brottför. Klukkutíma síðar tilkynnti flugstjórinn okkur að flugvöllurinn yrði ekki opnaður þann daginn. Allir farþegarnir þurftu því að fara frá borði.

Ekki nög með það, heldur var okkur líka sagt að öll hótel væru full og við þyrftum því að sjá um okkur sjálf. Og svo þyrftum við að finna töskurnar okkar.

Ýmsir þjóðþekktir Íslendingar og útrásarvíkingar eru í sama bobba og ég. Má nefna Eggert Magg, fyrrum West Ham stjóra, Steina í Kók og frú og Jón stórforstjóra Sigurðsson.

Í töskusalnum ríkti algjör ringulreið. Þar voru hundruðir taska út um allt og ekkert skipulag. Ég spurð einn starfsmann hvar töskurnar úr mínu flugi kæmu. Sá ranghvolfdi í sér augunum og sagði: ,,Þú verður bara að leita.''

Já, sæll!

Eftir klukkutíma bið hafði slatti af mínum ferðafélögum fengið sínar töskur, en ekkert bólaði á minni. Fór ég að spyrjast fyrir. Eftirgrennslan leiddi í ljós að þar sem mín taska kom úr tengiflugi þá var hún tekin til hliðar einhvers staðar og yrði sett beint í vélina sem ég færi í. Ágætt hefði verið ef maður hefði fengið að vita þetta.

Á meðan ég beið eftir töskunni sem aldrei kom áskotnaðist mér símanúmer hjá Hotels.com og tókst mér með þeirra aðstoð að fá herbergi á einhverju litlu hóteli guð-má-vita-hvar.

Svo var að koma sér þangað.

Leigubíll.

Ég fer út úr flugstöðinni og sé heljarinnar biðröð eftir leigubílum. Mér leist ekki vel á þessa röð því ég var ekki klæddur fyrir mikla útivist í tveggja stiga frosti eða svo. Ég var bara á stuttermaskyrtu og gallabuxum. Hafði beðið Gullu að koma með úlpu út á völl í Keflavík, en ég átti ekki von á því að fara út á meðan á ferðalaginu stóð.

En ég þurfti leigubíl og rölti mér þvî að endanum á röðinni. En þá lá við að mér væri öllum lokið. Þar sem ég hélt að röðin endaði fór hún fyrir horn og var margfalt lengri en ég hélt. Varlega áætlað, ég endurtek varlega, voru ekki undir 500 manns í þessari röð. Án gríns.

Þarna stóð ég í meira en klukkutíma í röð. Í stuttermaskyrtu og undir frostmarki. Ég var reyndar með bol í handtöskunni og fór líka í hann. Sem betur fer er ég heitfengur, en síðustu mínúturnar í röðinni var ég farinn ad fá ósjálfráðan skjálfta öðru hverju. Óþægileg tilfinning, megið þið trúa.

En á endanum komst ég á hótelið. Svaf ég vel til morguns, þótt eitthvað af gormum í dýnunni væru full uppstæðir.

Starfsfólk Icelandair sagði okkur að brottför yrði í kringum 8 næsta morgun. Mætti ég því út á völl rétt eftir sex.

Þá var kominn lögregluvörður við allar aðkeyrslur að Heathrow. Völlur var lokaður var mér sagt. Tókst mér þó að komast gangandi inn í innritunarsalinn. Þar voru þúsundir manna, sem flestir höfðu eytt nóttinni á vellinum. Öðru hverju var lesin upp tilkynning þar sem sagt var að völlurinn væri lokaður og að allir ættu að yfirgefa hann.

Ekki bólaði á starfsfólki Icelandair. Símanúmerið sem upp var gefið var símsvari sem sagði að skrifstofa opni á mánudag kl. 9.

Ekki þótti mér þessi þjónusta til fyrirmyndar. Ég sá t.d. srafsmenn Swiss Air þarna sem leitðu uppi sína viðskiptavini, fræddu þá um stöðu mála og gáfu þeim skriflegar leiðbeiningar og símanúmer. Svipað virtist í gangi hjá Lufthansa.

En engar upplýsingar frá Icelandair.

Eftir smátíma virtist mér einsýnt að ekkert myndi gerast næstu klukkutímana. Hringdi ég því aftur í vini mína hjá Hotels.com og redduðu þeir mér hótelherberginu sem ég er í núna. Ég er einn af þeim heppnu því fullt af fólki finnur ekki hótelherbergi.

Gulla náði sambandi við Icelandair heina, en þeir vissu ekkert. Ekki nema að þar sem ég átti flug í gær, þá væri ég ekki í forgangi í dag.

Eru menn ekki að grínast?

Þrautaganga í Tsumeb

Var að skoða gemsann mínn - jú, jú, ég hef lítið að gera á kvöldin, svona aleinn - og þá rakst ég á þessa hreyfimynd. Hún er tekinn í júlí sl. í Tsumeb. Rúnar Atli kom með mér í vettvangsferð á leikskóla og þurftum við að gista eina nótt á fínum gististað. Þar var fín leikaðstaða og Rúnar Atli vildi auðvitað prófa.

Rigning í Windhoek

Fyrr í kvöld kom þessi svakalega úrhellisrigning hér í Windhoek. Sem er fínt, því þá dregur aðeins úr hitanum sem er hér annars. Ég prófaði að taka smámynd á símann minn út um stofugluggann og hér kemur hún. Vonandi gefur hún ykkur hugmynd um hvernig rignir hérna.

Alvöru listaverk

Ýmislegt kemur í ljós þegar staðið er í flutningum. T.d. gat ég ekki annað en tekið mynd af þessu listaverki sonar míns. Pasta er til margra hluta nytsamlegt.

Einn í koti

Þá er maður orðinn aleinn í landi hinna hugrökku. Gulla og Rúnar Atli eru komin til Svíþjóðar eftir því sem ég kemst næst. Ég sit því einn í kotinu. Þó ætti ekki að hafa ákveðinn greini, því áðan lauk ég við að tæma húsið og snemma í fyrramálið skila ég lyklunum. Ég er fluttur á lítið gistiheimili og er því ekki í kotinu, heldur koti.

Reyndar ágætis gistiheimili, ég er með litla íbúð fyrir mig með eldhúskróki, borðstofu og stofu. Og svo auðvitað svefnherbergi. Þrjú svefnherbergi reyndar. Hér þarf ég að elda ofan í mig sjálfur. Mér líkar það bara ágætlega, því mér leiðast hótel þegar þarf að sofa meira en tvær, þrjár nætur. Kjúklingabringa og hrísgrjón verða í matinn á eftir.

En alltaf er skrýtið að labba síðasta hringinn um húsið þegar verið er að flytja. Allt orðið tómt og húsið virkar sem skel. Maður þekkir húsið, en samt ekki því allt manns hafarí er farið á braut.

Ég verð hér fram í miðjan desember, kem til Íslands 18. des. Þá verður maður ekki lengur einn.

Kveðjustund

Yfirstandandi vika er síðasta vika Rúnars Atla í forskólanum, Vorschule á germönsku. Aðalkennarinn hans, Maren, verður ekki í vinnunni á morgun og föstudag og því kvöddust þau áðan. Skrýtið til þess að hugsa að kannski sjáist þau aldrei aftur.

En best að sleppa svoleiðis döprum og leiðinlegum hugsunum.

Ég fékk að taka mynd af þeim tveimur.

Hugurinn ber mann hálfa leið

Nú styttist í að Rúnar Atli leggi í langferð með mömmu sinni. Á mánudaginn í næstu viku fljúga þau á braut. Fyrsta stopp verður í Svíaríki hjá frændum og frænkum.

Rúnar Atli er orðinn nokkuð spenntur fyrir ferðalaginu, ekki síst að hitta Ellen og Oliviu, tvíburafrænkur sínar. Í morgun fór hann því í Ljungberg bolinn sinn, föður sínum til lítillar kátínu.

Skyldi jólaskapið koma brátt?

Nú eru jólaskreytingar komnar í nær allar búðir hér í Windhoek. Allskonar grenigreinar og jólaskraut lafir niður úr loftunum. Afgreiðslufólkið er komið með jólasveinahúfur. Meira að segja er vélrænn jólasveinn í einni matvörubúð hér í nágrenninu. Sá dillar sér í mjöðmum og syngur jólalög, börnum til mikillar ánægju. En fullorðna fólkinu finnst minna til koma, enda hálfgert dósahljóð í sveinka.

Síðan eru jólavörunar auðvitað komnar. Jólatré og allt sem því tilheyrir. 

Einn og einn húseigandi tekur líka þátt í leiknum. T.d. er einn nágranni okkar búinn að festa jólasveinabrúðu utan á skorsteininn sinn. Heldur sveinki dauðahaldi að því er virðist; kannski búinn að innbyrða of mikið af glöggi?

Jólalög heyrast þó ekki enn í útvarpinu. A.m.k. ekki á þeim stöðvum sem ég hlusta á. Ætli það byrji ekki uppúr mánaðarmótum, gæti trúað því.

Ég get nú ekki sagt að ég sé kominn í jólaskap. Alltaf er nefnilega sama vandamálið. Þrjátíu stiga hiti og þar yfir passar bara engan veginn við jólin. Sama hversu lengi maður býr á slóðum sem hásumar er í jólamánuðinum. Spenningurinn er þó aðeins að byrja hjá Rúnari Atla, enda ekki nema sex ára.

Vonandi kemst ég í gott jólaskap þegar ég lendi á Fróni, tæpri viku fyrir jól.

Já, ég er eiginlega alveg viss um það.

Íslenskan getur vafist fyrir

Þegar ég kom heim úr vinnunni áðan, þá var sonurinn á fullu að leika sér.

„Ja-há,” varð mér að orði, „er verið að drasla út?”

Sonurinn horfði á mig. Greinilega svolítið hissa.

„Nei, pabbi, ég er að drasla inni.”

Meiri músaraunir

Á fimmtudaginn fór rafmagnið allt í einu af hluta af húsinu okkar. Sama hvað við gerðum, lekaliðnum sló alltaf út. Rafvirki var kallaður til og eftir smástund var sá dómur kveðinn upp að eitthvað væri að þvottavélinni okkar.

Þvottavélin af öllum hlutum. Einmitt það heimilistæki sem maður vill síst missa.

Nú voru góð ráð dýr. Annar viðgerðarmaður var kallaður út og tók hann þvottavélina til viðgerðar á föstudaginn. Engin þvottavél alla helgina, þ.a. nú var aldeilis gætt sín að „endurvinna” föt og þó sérstaklega handklæði. Ómögulegt að verða handklæðalaus, ekki satt?

Svo í morgun fékk ég símtal frá viðgerðarmanninum. Sá sagðist vera búinn að finna bilunina og yrði lítið mál að redda þessu.

Og... hvað gerðist? vildi ég fá að vita.

Jú, líklega hefur mús komist inn í þvottavélina og nagað einangrunina af einhverjum vírum.

Mús!

Líklega ættingja músanna sem við eltumst sem mest við í vetur sem leið.

Einhver hefnigirni líklega á ferð. Hlýtur að vera, því ég skil engan veginn af hverju músarræfill vill naga á einhverri einangrun, þegar nóg matarkyns er til í húsinu.

En málið er þó leyst svo nú er hægt að fara að þvo á nýjan leik.

Kaffi núna? Nei, má það ekki bíða?

Malaví ferðin var nokkuð skemmtileg þótt stutt væri. Hittum skemmtilegt fólk og sjáum forvitnilega staði. Fyrsta nóttin var reyndar nokkuð strembin. Okkur var boðið í frábæran kvöldverð í heimahúsi og sátum þar langt frameftir kvöldi. Aðeins var smakkað á Malaví-gini og svo rámar mig í viskístaup eða tvö. Inn á milli rauðvín og hin besta nautasteik.

Á hótelið komum við skömmu eftir miðnætti. Eitthvað þótti okkur dimmt inni, og vorum ekki sátt við að slokknað hefði á loftkælingunni. Nokkuð heitt í Malaví þessa dagana. En svo áttuðum við okkur á því að rafmagnið var farið. Alla nóttina var rafmagnslaust og því varð svefninn nokkuð brokkgengur. Þegar birti af degi fór ég á stjá og spurði starfsfólk hótelsins hvað væri eiginlega í gangi.

„Svona er lífið bara í Lilongve,” var mér sagt. Úr augnsvipnum mátti þó lesa: „Oh, enn einn útlendingurinn sem þolir ekki smávegis mótlæti ... spilltur af eftirlæti”

Næstu tvo tímana fór og kom rafmagnið á að giska sex sinnum.

Hinar tvær næturnar var ástandið þó betra.

Síðasta kvöldið fórum við að lítinn og huggulegan veitingastað. Don Briani's Bistro nefnist hann. Þjónninn benti okkur strax á það að því miður væri ekki hægt að bjóða upp á neitt djúpsteikt. Rafmagnið væri nefnilega ekki í lagi, og því væri djúpsteikingarpotturinn óvirkur. Þetta var nú ekki vandamál, því fullt annað var á matseðlinum sem hægt var að elda á gaseldavélinni.

Maturinn var fínn. Verður að segjast að andinn er mjög skemmtilegur á þessum stað. Mikið af allskonar fólki kom þarna og er þetta greinilega vinsæll matsölustaður.

Svo að matnum loknum spurði ég hvort hægt væri að fá cappuccino. Nei, rafmagnið í ólagi og því kaffivélin kapútt. En venjulegt kaffi? Jú, það væri nú hægt að redda því. Flott, venjulegt kaffi skyldi það vera.

En eftir svona fimm mínútur birtist þjónninn á ný, heldur niðurlútur. Því miður, rafmagnsleysið veldur því að ekkert kaffi er hægt að sörvera.

Skyndilega sagði þó þjónninn, og lifnaði yfir honum við hugmyndina: „Þið getið fengið kaffi á morgun!”

Nefnilega...

Þjónninn fékk gott þjórfé. Alltaf er gaman að hitta bjartsýnt fólk.

Enn ferðast

Eftir rólegt ferðaár hefur orðið ferðasprenging í október. Nú er beðið í röð á flugvellinum í Windhoek. Malaví er áfangastaðurinn að þessu sinni. Stutt ferð núna. Aftur heima á fimmtudag. Gulla og Rúnar Atli með í för að þessu sinni. Meira síðar.

Gíraffar

Gíraffar eru flottir.

Þeir virka álkulegir, en eru engu að síður tignarlegir í hreyfingum. Að sjá gíraffa á hlaupum er ótrúleg sjón. Þessar stóru og klunnalegu skepnur geta sprett úr spori.

Í ferðinni okkar um síðustu helgi sáum við mikið af gíröffum. Bæði eina og sér og einnig í hjörðum.

Við eitt vatnsbólið náði ég þessari mynd. Ekkert skipulag á þessum dýrum, arkandi út og suður að því er virðist.

Auðvitað þyrstir gíraffa eins og aðra. En vandamálið er að höfuðið er nokkuð langt yfir sjávarmáli. Til að drekka þurfa þeir að glenna í sundur framfæturnar. Annars nær höfuðið ekki niður að yfirborði vatnsins. Þessir tveir félagar voru að slökkva þorstanum. Hlið við hlið.

Líklega eru gíraffar auðveld bráð í svona stellingu, en þó verður að segjast að þeir eru ótrúlega snöggir upp ef þeim bregður.

Gíraffar eru gríðarlega stórar skepnur. Af myndum áttar maður sig ekki alveg á því, sérstaklega ef skepnan er ein á myndinni. En þegar annað dýr er með á mynd, þá sést stærðin vel. Á myndinni hér að neðan er gíraffi ásamt impala-hirti. Angólu-impala held ég að þessi heiti á íslensku.

Fullvaxinn impala-hjörtur getur nálgast eins metra hæð að herðakambi, sem þýðir að hnéð á gíraffanum á myndinni er líklega einn metra frá jörðu. Sennilega er þetta ferlíki vel á fimmta metra.

Og lifir bara á laufblöðum og stráum.

Konungur veganna, nú eða skapstyggur fíll

Þótt við Gulla höfum heimsótt Etosha þjóðgarðinn oftar en tölu verður á komið, þá þreytumst við aldrei á að skoða fíla. Stöðvum við alltaf bílinn þegar við sjáum fíl utan vegar og dáumst að honum í smástund áður en haldið er áfram ferð.

Ferðin síðasta föstudag var engin undantekning þar á. Þ.a. þegar við sáum fíl einn utan vegar, þá stöðvuðum við bílinn eins og lög gera ráð fyrir.

Fíll þessi virtist nokkuð kominn til ára sinna. Skögultennurnar eyddar, líklega af margra ára notkun. Svo virkaði fíllinn bara gamall og hrumur. Hrukkóttari en flestir fílar sem við höfum séð. Hann stóð þarna við veginn og virtist í þungum þönkum.

Nema hvað, rétt áður en við ætlum að leggja af stað, þá færist líf í kauða. Furðu léttur í spori fer hann allt í einu af stað út á veginn.

Þó virtist nú sem umferðarreglurnar vefðust aðeins fyrir honum, því hann arkaði af stað hægra megin á veginum. Þeir sem til þekkja í Namibíu vita jú að þar í landi er vinstrihandar umferð. Stórhættulegt auðvitað að fara á móti umferð.

Ja, nema kannski ef maður er fíll. Ætli flestir bílstjórar myndu nú ekki stöðva farartæki sitt eða sveigja til hliðar ef fíll kæmi á móti þeim.

Líklega.

En eftir smástund var eins og fíllinn áttaði sig á villu síns vegar og færði sig yfir á vinstri vegarhelming.

En, fyrir okkur sem vorum fyrir aftan, var smávegis vandamál á ferð. Þótt af myndinni megi ráða að nægt pláss sé hægra megin til framúraksturs, þá vorum við nú ekki alveg til í svoleiðis ævintýri.

Það væri ekki gæfuleg frásögn í minningargreininni: „Ungu hjónin létu lífið þegar fíll slengdi rana sínum inn um bílrúðuna hjá þeim til að mótmæla ofsaakstri þeirra hjóna.”

Nei, við ákváðum að bíða með framúraksturinn. Einhvern tímann hlyti fíllinn jú að sjá eitthvað girnilegt utan vegar og vilja fá sér snæðing.

En, einhver bið varð á þessu. Við lulluðum lúshægt á eftir fílnum, og á eftir okkur var svo kominn annar bíll.

Ég var kominn með vídeómyndavélina af stað, en innsetning á þeirri heimildarmynd bíður þess að nýrri og öflugri tölva verði keypt á heimilið.

Við sem sagt lulluðum bara. Í humátt á eftir fílnum.

En eitthvað virtist okkar vera þarna fara í taugarnar á fílnum. Hann stöðvaði allt í einu göngu sína og fór á sveifla höfðinu til hliðanna og blaka eyrunum.

Lexía: Þegar fílar blaka eyrunum, þá er best að gera sig tilbúinn að taka til fótanna. Munið það, börnin góð.

Og viti menn, allt í einu snarsneri þessi þunga skepna sér við. Alveg eldsnögg í hreyfingum, sveiflaði rananum vígalega í áttina til okkar og gaf frá sér þetta svakalega stríðsöskur.

Gulla, sem var við stýrið (því mér er bara treyst fyrir myndavélum í Etosha), hafði séð hvað verða vildi og var kominn með bílinn í bakkgír. Hún gaf allt í botn afturábak og sem betur fer hafði hinn bílstjórinn einnig haft vit á bakkgírnum (örugglega líka kvenmaður undir stýri þar).

Sjálfsagt var þetta fyndin sjón. Einn gamall og hrumur fíll æsti sig aðeins og tveir bílar reykspóluðu í burtu afturábak.

Okkur var þó ekki hlátur í huga.

A.m.k. ekki fyrr en við sáum fílinn snúa sér við í rólegheitum og halda áfram för.

Búinn að sýna hver ræður. Hver það er sem er konungur veganna í Etosha.

Sem betur fer sá hann að lokum góðgæti utan vegar þ.a. við komumst aftur af stað.

Reynslunni ríkari.

Bíla..., nei, ég meina fílaþvottur

Í Etosha þjóðgarðinum sáum við heilan haug af fílum á föstudaginn var. Október er líklega besti tíminn til að heimsækja garðinn, því þá er búinn að vera þurrkur í nálega hálft ár og einungis vatn í stærstu vatnsbólunum. Þangað sækja auðvitað dýrin og þá er auðveldara að finna þau.

Ekki er hægt að segja annað en þessi fílsungi hafi kunnað að meta vatnsbólið. Hann lék sér af hjartans lyst og endaði með að stinga sér á bólakaf. Minnti hann helst á krakka í sundlaugunum.

Snemma beygist krókurinn

Rúnar Atli á sér nokkrar uppáhaldskvikmyndir. Tvær eru Umskiptingarnir 1 og Umskiptingarnir 2. Fyrir þá sem eru ekki sleipir í móðurmálinu, þá nefnast þessar myndir Transformers á engilsaxnesku.

Fyrir nokkrum dögum lágum við feðgarnir á hótelherbergi og horfðum á mynd númer tvö. Aðalsöguhetjan, ungur piltur, var nýbyrjuð í háskóla og mætir í partí. Eins og gengur er slangur af stúlkum í partíinu. Sem söguhetjan er að virða fyrir sér partíliðið, hvað haldiði að sex ára gamall sonur minn segi?

„Oh, man, sexy girls!”

Heima er best

Við vorum að renna í hlað úr fimm daga ferð um Namibíu. Byrjuðum í Swakopmund á þriðjudaginn var, en þar þurfti ég að sækja fund. Ókum svo daginn eftir til Ondangwa, u.þ.b. tíu tíma ferðalag. Fimmtudagurinn var frekar rólegur, aksturslega séð. Fórum til Eenhana sem er nálægt landamærunum við Angólu. Þar afhenti ég menntamálaráðuneyti Namibíu heimavistarbyggingu við einn skóla heyrnarlausra.

Í gær var svo ekið um Etosha þjóðgarðinn, og þar gistum við síðustu nótt. Ókum við svo í rólegheitum aftur til Windhoek í dag.

Ýmislegt bar fyrir augu og ég reyni að mjatla inn einhverjum ferðasögum á næstu dögum.

Eins og að venju er mikill akstur í svona ferðum. Að þessu sinni 2.230 km. Sæmilegasta ferðalag.

Síðustu 12 nætur hef ég bara gist tvær í eigin rúmi. Ég hlakka til í kvöld að fara að sofa, því alltaf er nú heima best.

En fyrst verður grillað.

Fullorðinnafræðsla í Mósambík

Núna sit ég á flugvellinum í Jóhannesarborg. U.þ.b. fjórir tímar í brottför til Windhoek. En sá tími vex mér ekki í augum, því eins og ég hef áður sagt þá er þetta uppáhaldsflugvöllurinn minn. Núna er ég búinn að koma mér fyrir við útsýnissvæði þar sem ég get fylgst með flugvélum koma og fara. Ekki skemmir að við hliðina á mér er innstunga þegar rafhlaðan í tölvunni fer að gefa sig. Kaffið hér er líka frábært.

En í dag hef ég aðeins verið að melta heimsóknina til Mósambíkur. Ferðin var ekki skemmtiferð. Þrátt fyrir það var hún skemmtileg. Ég ferðaðist m.a. ásamt nokkrum vinnufélögum að skoða verkefni í fullorðinnafræðslu sem stutt er af íslenskum stjórnvöldum.

Það er nefnilega þannig að þótt maður skipuleggi fram og til baka á pappír, með allskonar flæðiritum, línuritum, talnasúpu og guð má vita hverju, þá kemur ekkert í staðinn fyrir vettvangsferð. Að fara á staðinn, hitta fólk, sjá staðhætti, eins og t.d. aðbúnað þann sem fólk býr við, vegakerfið, fjarlægðir milli staða o.s.frv. Í svona ferð fær maður tilfinningu fyrir því hvort okkar verkefni skili sér til fólks og síðan það sem er ekki síður mikilvægt, hvort verkefnið sé eitthvað sem fólk raunverulega vill og hefur áhuga á. Staðreyndin er nefnilega sú að eitthvað sem einhverjum sprenglærðum fræðingi eins og mér sjálfum finnst alveg stórkostleg hugmynd, þegar ég sit inni á loftkældu skrifstofunni minni, er kannski eitthvað sem fólki sem njóta á góðs af finnst fáránlegt.

Svoleiðis er lífið stundum.

Hvað um það. Við heimsóttum sem sagt ýmsa staði í Mósambík og reyndum að meta það sem við sáum. Sumt virðist svínvirka, annað þarf að betrumbæta eitthvað. Fínstilla getum við sagt.

Einn af fullorðinnafræðsluhópunum sést hér á myndinni.

Konurnar, og í þessum hópi voru bara konur, sungu og dönsuðu fyrir okkur af mikilli innlifun. Aðspurðar sögðu þær að fullorðinnafræðslan breytti miklu fyrir þær. Eldri kona sem er fyrir miðri mynd, sagði okkur t.d. að núna skildi hún tölur. Þegar hún selur sína landbúnaðarframleiðslu á markaði sem er þarna nálægt, þá getur hún núna reiknað sjálf. Bæði til að vita hvað kúnninn á að borga og líka til að geta gefið rétt til baka. Svo sagðist hún geta séð verðin sem aðrir eru að bjóða og þá líklega aðlagað sín eftir þörfum. Þarf ekki lengur að treysta á einhvern annan.

Þarna voru líka nokkrar ungar konur sem lítið höfðu gengið í skóla. Sumar ekkert. Þær sögðu að þegar fullorðinnafræðslunni lyki þá ætluðu þær að fara í skóla til að ljúka sjöunda bekk. Þá, nefnilega, mega þær fara að kenna fullorðnum sjálfar. Það er þeirra draumur.

Síðan heimsóttum við annan bekk. Sá notast við útvarpskennslu. Kennarinn þeirra er með segulbandsspólu af kennsluþætti sem útvarpað er reglulega. Nemendurnir sitja síðan með kennslubók, fylgjast með og vinna þau verkefni sem þeim er sagt. Greinilega þótti þeim þetta erfitt, en áhuginn skein úr andlitum þeirra og öllu fasi. Kennarinn rölti síðan á milli og leiðbeindi eins og þurfti.

Þetta var ekki auðvelt. Þau voru að læra um bókstafinn u og áttu t.d. að skrifa hann í línur í bókinni. Sumir áttu erfitt með að beita blýantinum, en enginn gaf sig.

Þarna voru rúmlega 20 konur og þrír menn. Þegar kennslunni lauk sögðu nokkrir nemendur sögu sína og af hverju þeir eru á námskeiðinu.

Maðurinn sem situr lengst til hægri á myndinni, í blárri skyrtu, sagðist einfaldlega vilja sjá ljósið. Þess vegna vill hann læra að lesa. Ég hugsa að þessi maður sé yfir sextugt.

Konan sem stendur vinstra megin á myndinni hér að neðan sagði okkur að hún væri hætt að vinna vegna aldurs. „Núna hef ég loksins tíma til að læra,” sagði hún.

Hún Amilía vildi sýna okkur að hún gæti skrifað nafnið sitt. Það gerði hún svikalaust og virkilega vel. Með skrifstöfum.

Þessi unga stúlka gifti sig í fyrra. Í Mósambík þurfa nýgift hjón að kvitta á hjúskaparvottorðið. Hún kunni það ekki og því stendur undir nafninu hennar „Kann ekki að skrifa.” Þetta þykir henni sárt og nú vill hún fara og breyta þessu. Fá nýtt vottorð og kvitta fyrir sjálf.

Og svo var það þessi hérna kona. Ég ætla ekkert að segja hvað henni finnst um að hafa tækifæri á að læra að lesa. Stundum segja jú myndir meira en þúsund orð.

Við Indlandshaf

„Vá, Indlandshaf!” var það fyrsta sem mér datt í hug á fimmtudagseftirmiðdaginn var. Ég var nýkominn á Barra gistiheimilið rétt utan við Inhambane í Mósambík. Gullinlituð ströndin teygir sig til beggja handa og grænblátt hafið nær eins langt og augað eygir.

Mér er sagt að þessi strönd sé ein af fimm flottustu sólarströndum í heimi, skv. einhverju ferðatímariti. Sel það ekki dýrara en ég keypti, en mér fannst hún flott.

Allt auðvitað pakkað af fólki?

Neibb, ekki hræða á ströndinni.

Og þó, ég skrökva. Meðfram sjónum ganga þrír menn og ein kona. Sú ber stóran pinkil á höfðinu. Mennirnir sýnist mér vera fiskimenn.

Ég gisti tvær nætur þarna. Fyrri morguninn ákvað ég að fara í göngutúr vestur með ströndinni. Sandurinn var þéttur og fínn, sumstaðar næstum eins og malbik. Gaf þó pínulítið eftir. Seinni morguninn ákvað ég að prófa að skokka í hina áttina. Það var skemmtilegt. Ég lagði af stað rétt fyrir sex um morguninn og sá ýmislegt fróðlegt á leiðinni. Þarna voru nokkrir berfættir fiskimenn að koma til vinnu. Báru fötur með netum og einhverju öðru sem til veiðanna þarf. Einhverjir strákguttar, kannski 10-12 ára voru með þeim. Sjálfsagt spennandi að fara með pabba eða bróður á sjóinn.

Bátarnir sem voru dregnir á land á ströndinni voru hrörlegir. En greinilega mikið notaðir.

Þótt ég hefði ekki skokkað mjög lengi, þá sá ég ýmsar andstæður sem eru umhugsunarverðar.

Eftir að sjá þessa berfættu sjómenn, sló svolítið skökku við að sjá fjórhjóladrifinn Landkrúser, reyndar gamlan, koma keyrandi eftir ströndinni með flottan Sómabát í eftirdragi. Kannski ekki Sómabátur, en eitthvað svipað. Þarna var leiðsögumaður á ferð með túrista og átti að fara að veiða, því fínar veiðistangir voru um borð í bátnum.

Síðan sá ég ástfangna ferðamenn í rómantískum göngutúr eftir ströndinni. Sjálfsagt lítið að hugsa um lífsbaráttu fiskimannanna. Ímynda ég mér.

Eins og fyrr sagði voru fiskimennirnir berfættir. Ég hins vegar í fínum adidas-skóm. Fiskimaður væri líklega í marga mánuði að vinna sér inn fyrir svoleiðis.

Já, stundum skilur maður ekki alveg óréttlæti lífsins.

En fyrir þá sem eru forvitnir, þá hljóp ég 5,4 km á 38 mínútum og 39 sekúndum. Meðalhraði 8,4 km/klst og mesti hraði 10,7 km/klst. Ég var hæstánægður með tímann og þolið, enda langt síðan ég hef reynt mig við svona hlaupatúr.

Mósambísk tónlist og dansar

Fyrir 20 mínútum eða svo hófst drynjandi trumbusláttur í hótelgarðinum fyrir utan herbergið mitt hér á hóteli Cardoso. Ég fór auðvitað til að sjá hvað væri í gangi. Þarna var mætt fimm manna trumbusveit. Voru trumburnar barðar ótt og títt með miklu offorsi og þvílíkum rytma og takti að það er bara ekki annað hægt en fara að dilla sér.

Síðan birtust dansarar. Fyrst komu fjórir piltar klæddir eins og afrískir hermenn, með spjót og leðurskildi. Þeir sýndu dans sem samanstóð að sannkallaðri akróbatík. Fóru þeir hvert heljarstökkið á fætur öðru, svo unun var að sjá. Ég efast ekki um að þessir drengir gætu stokkið hæð sína í fullum herklæðum, eins og sagan segir um Gunnar á Hlíðarenda.

Síðan birtust fjórar meyjar. Ekki var fimin minni hjá þeim, en þó á annan hátt. Hristu þær mjaðmir, hendur og axlir af þvílíkum krafti að ég hefði í raun talið það ómögulegt ef ég hefði ekki séð með mínum eigin augum.

Nú, sem ég skrifa þetta, eru báðir hóparnir komnir út á grasflötina í sameiginlegum dansi og er hreint út sagt stórkostlegt að horfa á þetta.

Greinilega er Mósambíkum tónlist í blóð borin.

Aldingarðurinn Eden í Afríku

Klukkan nálgast hálftólf að kveldi. Ég sit núna úti á verönd fyrir utan hótelherbergi mitt á Hotel Cardoso í Mapútó. Herbergið er á annarri hæð hótelsins. Rétt utan seilingar er 15 metra hátt pálmatré og blakta greinar þess í hafgolunni. Ég horfi yfir hótelgarðinn, þar sem fleiri pálmatré eru. Einnig eru þar borð og stólar undir trjánum. Tréin veita sjálfsagt skugga á sólríkum dögum. Svo sé ég ljós húsa hinum megin við flóa, sem ég veit því miður ekki nafn á.

Fyrr í kvöld fór ég ásamt þremur öðrum Íslendingum út að borða á sjávarréttastað sem heitir Sagres. Fékk mér sjávarréttaspjót sem smakkaðist frábærlega. Að matnum loknum fékk ég mér expresso og koníak. Hvað vill maður hafa það betra? Verst að Gulla skuli ekki vera með í ferðinni. En við komum hér ábyggilega saman seinna.

Ég sannfærist alltaf meira og meira um að aldingarðurinn Eden hljóti að hafa verið í Afríku. Hann gæti hafa verið við Kunene-ána, eða Kavangó-ána, eða Sambesi-ána, eða nálægt Viktoríufossum, nú eða hér í Mapútó. Svo er Windhoek ekki slæmur staður, langt í frá.

Afríka virðist endalaust uppspretta stórkostlegra staða.

Jóhannesarborg

Sit á flugvellinum í Jóhannesarborg í góðu yfirlæti. Þetta er uppáhaldsflugvöllurinn minn, mátulega stór, ekki of mikið af fólki, forvitnilegar búðir og gott kaffi.

Flugið frá Windhoek gekk vel. Ekki nema 16 farþegar og vélin lagði af stað langt á undan áætlun. Lentum hér klukkutíma fyrr en planað.

Hið besta mál.

Ég læt bara fara vel um mig.

Ferðalag

Á eftir legg ég af stað í nokkurra daga ferðalag. Til Mósambíkur, hvorki meira né minna. Byrja á tveggja tíma flugi til Jóhannesarborgar, bíð þar í aðra tvo og svo klukkutími þaðan til Mapútó. Þar eyði ég tveimur dögum í fundastúss og síðan verður farið í þriggja daga ferðalag til að skoða verkefni Þróunarsamvinnustofnunar. Ég kem síðan ekki aftur heim fyrr en á sunnudagskvöldið.

Vonandi verður eitthvað þess virði að segja frá.

6 hæða vaffla

Í gær, sem svo oft um helgar, bökuðum við vöfflur. Stundum biður Rúnar Atli um þriggja hæða vöfflur, en í gær hljóp honum kapp í kinn. Sex hæðir þurfti, minna dugði ekki.

Fyrsti í rigningu

Þá er farið að rigna í Windhoek. Ætli séu ekki fimm mánuðir frá síðustu ofankomu. Ég sat rétt áðan inni í stofu þegar skyndilega birti til. Skömmu síðar heyrðist í svakalegri skruggu. Svo fór að rigna. Nú gengur á með þrumum og eldingum.

Skemmtilegt.

Nú verða allir glaðir í fyrramálið.

Myndir af brunanum í Okahandja

Mér áskotnuðust nokkrar ljósmyndir af brunanum í Okahandja. Hræðilegur þessi bruni, en sem betur fer urðu engin slys á fólki.

Nafn borið með rentu?

Öðru hverju sé ég umræðu um klúður bifreiðaframleiðenda þegar valið er nafn á nýjar gerðir bíla. Vandamálið er jú sá aragrúi tungumála sem talaður er í heiminum. Þessi grúi leiðir til þess að stundum veljast nöfn sem eru dónalega á einhverjum tungumálum.

Mér datt þetta í hug í dag. Þá sá ég bíl, reyndar frekar lítinn bíl, koma á móti mér. Eins og gengur og gerist þá hefur eigandinn splæst í einkanúmer á þennan fína bíl.

Og hvert skyldi einkanúmerið vera?

TIPPI.

Og ekki orð um það meir.

Trévörumarkaður í Okahandja fuðrar upp

Margir sem komið hafa til Namibíu kannast við trévörumarkaðinn í Okahandja. Markaðirnir eru reyndar tveir í þeim bænum, en flestir túristar heimsækja líklega þann sem er nær þjóðveginum. Þarna eru endalausir básar af kaupmönnum að reyna að pranga inn á mann allkyns handunnum trévörum.

Sl. föstudag vildi ekki betur til en svo að það kviknaði í stráþaki á lóð ekki langt frá markaðinum. Stráþök af þessu tagi eru mjög algeng í görðum hjá fólki. Iðulega er grillaðstaða undir þakinu og útiborð og -stólar. Undir svona þaki er gott að sitja í skugga á heitasta tíma ársins og fá sér bjór eða gin og tónik. Nú eða hvað það annað sem manni finnst gott að drekka í miklum hita.

En, sem sagt, það kviknaði í svona þaki og þar sem var sterkur vindur þennan dag þá fór svo illa að logandi strá bárust yfir á trévörumarkaðinn og kviknaði í þaki á einum sölubásnum. Á augabragði breiddi eldurinn úr sér og varð ekki neitt við ráðið. Markaðurinn fuðraði bara upp eins og hann lagði sig.

Þar eyðilögðust 110 sölubásar með öllum þeim lager af trévörum sem í þeim var. Er áætlað að um 1.000 manns hafi viðurværi af þessum markaði á einn eða annan hátt. Einnig er mat manna að tjónið liggi í fimm milljónum namibískra dala, sem samsvarar 85 milljónum króna.

Mikil reiði ríkir núna útí bæjaryfirvöld, en tveir tímar liðu áður en eini slökkvibíll bæjarins mætti til leiks. Þá hafði allt brunnið sem brunnið gat og gerði slökkvibíllinn lítið annað en slökkva í glæðunum.

Stundum er sagt að sjaldan sé ein báran stök og á það við um bæjarfélagið í Okahandja. Bærinn hefur verið mikið í fréttunum undanfarnar vikur. Ekki af góðu. Fyrst skal nefna að rafmagnsveita ríkisins lokaði á rafmagn til bæjarins, því bæjaryfirvöld skulduðu henni himinháar upphæðir. Hér er það þannig að stærri bæjarfélög kaupa rafmagn af rafmagnveitu ríkisins og áframselja síðan til fyrirtækja og einstaklinga í bæjarfélaginu. Þetta er ein af tekjulindum bæjarins. En ef bæjaryfirvöldum gengur illa að innheimta, þá er voðinn vís, því ekki eiga þau varasjóði til að ganga í. Skuld Okahandja var víst orðin svo há að rafmagnsveitan sá sér ekki annað fært en loka fyrir rafmagnið. Svona aðgerðir hafa auðvitað áhrif á alla, bæði slóðana en líka þá sem hafa staðið í skilum við bæjarfélagið. Þetta mál var bæjaryfirvöldum ekki til framdráttar, svo ekki sé fastar kveðið að orði.

Síðan komu upp mál þar sem börnum var vísað úr skólum í Okahandja því foreldrar gátu ekki greitt í svonefndan þróunarsjóð skólanna. Svona gerist reyndar víðsvegar um landið, en kastljós fréttamanna var á Okahandja vegna rafmagnsklúðursins og því lá bærinn vel við höggi.

Síðan birtust myndir af börnum sem lifa á sorphaugum bæjarins og finna sér mat og eitthvað til að selja með því að fara í gegnum sorpið. Þarna voru krakkar sem ekki höfðu neina skólagöngu því þau þurfa að hjálpa fjölskyldu sinni að finna eitthvað ætilegt á haugunum. Eins var talað við börn sem höfðu verið rekin úr skólanum vegna þess að foreldrarnir áttu ekki pening fyrir þróunarsjóðsgjaldinu og enda svo krakkagreyin þarna.

Æ, þetta er hræðilegra en orð fá lýst. Ég hef komið á þessa sorphauga og er sjónin átakanleg, svo ekki sé meira sagt.

Nýjasta vandræðamálið er svo að slökkvibílinn skyldi vera eins lengi á leiðinni og raun bar vitni að trévörumarkaðsbrunanum. Kaupmennirnir segja auðvitað að bæjaryfirvöldum sé alveg sama um þá. Að ef þetta hefði verið „alvörufyrirtæki” sem kviknað hefði í þá hefði ekki staðið á viðbrögðum.

Vonandi fer nú að rofa til fyrir Okahandja. Ekki veitir af.

Matnum „úðað” í sig

Við Gulla skruppum á kaffihús fyrr í dag. Tvö ein. Einstaka sinnum verða hjón jú að fá smátíma útaf fyrir sig.

Við ræddum heimsins gagn og nauðsynjar, ástandið á Fróni og svo auðvitað reyndum við að skipuleggja framtíðina. En, í hreinskilni skilaði umræðan nú litlu „konkrít” svo maður sletti aðeins.

En kaffihúsið var skemmtilegt. Þetta er staðurinn þar sem afmælisveislan hans Rúnars Atla var haldin um daginn. Núna er farið að hitna hressilega hér í Windhoek og stundum er hreinlega of heitt að sitja úti, þótt í skugga sé.

Eigendur þess kaffihúss hafa fundið skemmtilega lausn á því vandamáli.

Undir segldúknum, sem teygir sig yfir nær allt útisvæði kaffihússins og veitir skugga, er mjó vatnsslanga. Með stuttu og reglulegu millibili fara úðarar á slöngunni í gang. Skila þeir yfir mann örfínum vatnsúða. Verður að segjast að þetta er  snilldarlausn á hitanum. Merkilegt hvað fimm eða tíu sekúndur af þessum fína úða kæla mann niður.

Enda sátum við lengur en við gerum venjulega á kaffihúsum.

Billegt rauðvín

Við Gulla kíktum í vínbúðina áðan. Gulla er helst fyrir hvítvínið, en ég meira í því rauða. Pinotage þrúgan finnst mér einna best, en hún kemur víst frá Suður-Afríku. Í það minnsta man ég ekki eftir að kaupa mér pinotage flösku sem olli mér vonbrigðum.

Spurning hvort það segi meira um vínþrúguna eða mig?

Algengt verð á rauðvínsflösku er á milli 800 og 1.500 krónur. Auðvitað er hægt að fá miklu dýrara rauðvín ef maður vill.

En, sem ég rölti að kassanum með skammtinn minn þá rek ég augun í tilboð. Flaska af rauðvíni sem nefnist 1659 á 450 krónur, um það bil. Blönduð þrúga, cabernet sauvignon, shiraz og pinotage. Nafn vínsins á uppruna sinn í því að árið 1659 var fyrsta uppskera úr víngarðinum þar sem vín þetta er ræktað. Einhvers staðar hjá Höfðaborg.

Ég stóðst ekki þetta tilboð. Mest eiginlega af forvitni. Hvernig skyldi 450 króna rauðvín smakkast?

Bara vel.

Kötturinn í sekknum og húsakaup

Ég heyrði merkilega sögu í dag. Hún er svo ótrúleg að hún hlýtur að vera sönn. Engum dytti í hug að skálda svona.

Maður einn keypti sér hús í bæ sem nefnist Rehoboth. Bær þessi er 90 km fyrir sunnan Windhoek. Fylgdi sögunni að hús þetta hefði kostað yfir milljón Namibíudali (17 milljónir króna). Rehoboth þykir ekkert mjög spennandi bær, þ.a. líklega hefur þetta verið þokkalega stórt hús.

Skömmu eftir kaupin ákveður maðurinn að bæta herbergi við húsið. Svoleiðis nokkuð er algengt hérna, enda húsbyggingar frekar einfaldar. Yfirleitt eru hús hlaðin úr múrsteinum og svo múrað yfir. Allavegana, þá er ráðist á útvegginn þar sem bæta á herberginu við og farið að brjóta niður dyraop.

Hvað haldiði að komi í ljós?

Jú, húsið var ekki byggt úr múrsteinum, heldur tómum gosdósum sem fylltar voru af einhverju rusli og drasli.

Heilt hús byggt úr gosdósum og svo múrað yfir allt.

Þetta kallar maður að kaupa köttinn í sekknum.

Árans karlrembur í S-Afríku

Mér hefur gengið illa að brýna eldhúshnífana okkar. Var ástandið orðið þannig að maður var í stórhættu þegar átti að brytja grænmeti og ávexti. T.d. þegar reynt er að sneiða tómat með deigum hnífi þá er puttaafskurður ekki langt undan.

Ég á eitt gamaldags brýni hér, svona eins og var notað í frystihúsum í gamla daga. Kannski eru þau notuð enn þar, ég veit það ekki. En einhverra hluta vegna hefur gengið bölvanlega að brýna hnífana með þessu. Eins og ræðarinn sem kennir árinni um ófarir sínar, þá hef ég orðið mjög illar bifur á þessu brýni.

Um daginn varð mér litið í gluggann á skotveiðibúð. Þar er selt allt milli himins og jarðar fyrir skotveiðimanninn. Nema hvað, þar sé ég þetta líka flotta brýni. Með demantsögnum þ.a. hnífurinn á ekki séns. Þetta er voðaflott græja, eins og sést á myndinni hér að neðan.

Ég beið ekki boðanna, heldur fjárfesti í einu svona áhaldi. Kom heim og prófaði. Alveg svínvirkar. Ábyggilega hægt að kljúfa mannshár á lofti með eldhúshnífunum núna.

Utan á kassanum stendur að brýnið sé búið til í S-Afríku. Kemur ekki á óvart, því S-Afríkanar eru snillingar í búa til alls konar græjur sem tengjast veiðum og útivist. Sem ég skoða kassann þá rek ég augun í fyrir hverja þetta brýni sé fyrst og fremst ætlað.

Ég dreif mig og faldi kassann áður en eiginkonan sæi þetta dæmi um karlrembu S-Afríkananna.

Og hverjir eiga svo fyrst og fremst að brýna hnífana?

Jú, húsmæður!

Talnafíkill

„Pabbi, hvað er 12 + 100 + 1 + 100?”

„Ha, jú, 213.”

„En hvað er 23 + 15 + 100 + 3 + milljón?”

Eitthvað á þennan hátt eru margar samræður okkar feðganna um þessar mundir. Rúnar Atli er alveg bergnuminn af tölum og getur endalaust velt fyrir sér einhverjum summum.

Fram og til baka og afturábak og áfram.

Eftir nokkra byrjunarörðugleika og stundum óþolinmæði af minni hálfu ákvað ég að snúa vörn í sókn. Reyni ég að nýta spurningar hans til að þjálfa drenginn í einföldum reikningi.

Hann spyr kannski um 27 + 5. Ég spyr þá á móti hvað sé 27 + 3. Hann fer að hugsa og hugsa. Segir svo 30. „Já,” segi ég, „ef 27 + 3 er þrjátíu, hvað er þá 27 + 5?” Enn fer hann að hugsa og svo sér maður iðulega kvikna á öllum perum: „32!”

Um að gera að reyna að halda að honum reikningi á meðan hann er á þeim aldri að finnast svona hugarleikfimi stórmerkileg.

Svo getur hann endalaust talið gólfflísarnar þegar hann hleypur inn svefnherbergisganginn.

Tölur eru hans ær og kýr þessa dagana.

Ég verð stundum steinhissa á eftirtektarseminni í drengnum. Áðan var hann að æfa sig að lesa. Þá kom einhver setning um móðu á rúðu. Hann las þetta en áttaði sig ekki alveg á hvað átt var við. Ég geng þá að eldhúsglugganum og banka í rúðuna og segi honum að þetta sé rúða. Hann horfir á gluggann og segir „Já, 16 + 8. Hvað er það mikið?”

Ég kom af fjöllum. Hvað átti drengurinn við? Lít svo betur á eldhúsgluggann og uppgötva hvað hann var að tala um. Glugginn er þrískiptur og hver hluti með átta glerskífum. Sem sagt, 16 + 8. Klár strákur.

Enn sneri ég vörn í sókn. „16 + hvað er 20?” Jú, eftir smáumhugsun var hann á því að svarið væri 4. „Ef 16 + 4 er 20, hvað er þá 16 + 8?”  spurði pabbinn. Aftur kviknaði á perunni: „24!”

Svona er lífið í Afríkunni þessa dagana.

Reiknispeki.

Afhending skólastofa

Jæja, þá ætla ég aldrei þessu vant að segja frá vinnunni minni. Einstaka sinnum er hún skemmtileg á hátt sem gefur tilefni til dagbókarfærslu hér.

Í morgun afhenti ég formlega tvær skólastofur skólayfirvöldum sýslunnar sem Rúndú er í. Sýslan nefnist Kavangó-sýsla og skólinn heitir Andreas Kandjimi barnaskólinn. Barnaskóli hér er 1.-7. bekkur. Yfirleitt eru nemendurnir frá sex til tólf ára. Þó eru krakkarnir stundum eldri, bæði vegna þess að þau byrja seinna í skóla og svo þarf að endurtaka bekk ef nemendur falla á lokaprófi bekkjar. Þessi skóli hefur sérstöðu meðal skóla í Namibíu því hann hefur stóra deild fyrir heyrnarlausa nemendur. Nær allir aðrir heyrnarlausir krakkar sem ganga í skóla eru í sérskólum fyrir heyrnarlausa. Vegna þessarar deildar hefur hann fengið stuðning í gegnum þróunarsamvinnu Íslands og Namibíu. Hluti af þeim stuðningi eru skólastofurnar tvær, en þær eru ætlaðar bekkjum heyrnarlausra.

Það mega skólar í Namibíu eiga að þeir kunna að skipuleggja hátíðarhöld. Að taka þátt í svona athöfn er með því skemmtilegra sem ég geri. Það er svo gaman að finna ósvikna ánægju og gleði fólks sem móttekur stuðning af þessu tagi. Og alltaf kemur sama undrunarspurningin: „Af hverju í ósköpunum er bláókunnugt fólk hinu megin á hnettinum að rétta okkur hjálparhönd?”

Ávallt er byrjað á namibíska þjóðsöngnum. Og allir syngja undir, en í morgun leiddi skólakórinn sönginn. Liggur við að ég fái gæsahúð að heyra rúmlega þúsund börn syngja þjóðsönginn án undirspils. Söngurinn einhvern veginn rennur inn í merg og bein. En á góðan hátt, vel að merkja.

Í skólanum eru 72 heyrnarlausir nemendur í fyrsta til sjötta bekk, og var gaman að sjá þá syngja þjóðsönginn á táknmáli. Margt í táknunum er þannig að ekki fer á milli mála hvaða söng verið er að flytja.

Í morgun söng skólakórinn þó nokkuð mörg lög, og gerði það glimrandi vel. Þetta er með stærstu skólakórum sem ég hef séð hér. Í honum eru ekki undir 50 nemendur. Og þeir syngja eins og englar. Ekki skildi ég alla textana, enda flestir sungnir á Rúkvangalí sem er móðurmál flestra íbúa Kavangó-sýslunnar. Sessunautur minn var þó svo almennilegur að fræða mig um innihald textanna. Það var sungið um mikilvægi menntunar, gleði og ánægju þess að vera lifandi, Jesús var lofsunginn og síðan var einn texti á ensku þar sem varað var við ágengni ókunnra.

Síðan tók magnaður danshópur skólans nokkra dansa. Þar er sko ekkert gefið eftir. Undir dynjandi trumbuslætti hreyfast fætur, mjaðmir og axlir svo hratt að engu líkara er að miklu fleiri dansarar séu á ferð en raun ber vitni. Hér er mynd af tveimur dönsurum með trymbil í bakgrunni:

Mér finnst svolítið skondið að ég á myndir frá því fyrir þremur árum af þessum danshópi og þar á meðal eru þessir tveir krakkar. Töluvert lægri vexti á þeim myndum, en innlifunin og ánægjan af dansinum hefur ekki breyst.

En ekki var öll dagskrá morgunsins jafnlifandi og spennandi og söngurinn og dansinn. Ýmsir héldu ræður, þar á meðal undirritaður.

Já, maður tekur sig bara ágætlega út. Með NBC hljóðnema fyrir framan sig. Hver veit nema maður komi í sjónvarpsfréttum einhvern tímann í næstu viku. Reyna að slá Gullu út...

Einn af heyrnarlausu nemendunum, ung stúlka, flutti þakkarræðu fyrir hönd sinna skólafélaga. Það fór henni vel úr hendi. Kom vel fram hjá henni þessi fölskvalausa gleði yfir því að aðstæður hennar og skólafélaganna hafi batnað vegna stuðnings Íslendinga.

Svo var klippt á borða sem var fyrir dyrum annarrar skólastofunnar. Skærin mundaði sýslufulltrúi kjördæmisins sem skólinn er í.

Ég fékk þann heiður að stinga lyklinum í skrána, opna hurðina, og síðan afhenda lykilinn formanni skólastjórnarinnar. Allt gert eftir kúnstarinnar reglum.

Svo tók ég mynd af skólastofunum. Í forgrunni sést hluti af skólakórnum, en hann hélt áfram að syngja og hreinlega fékkst ekki til að hætta.

Ég er þeirrar skoðunar að athöfn af þessu tagi sé vel þess virði. Ekki síst fyrir það að nemendurnir sem nota þessar stofur átta sig betur á því að falleg skólastofa er ekki sjálfsagður hlutur. Ég held að margir þeirra meti hana betur og skilji að um hana þarf að ganga með virðingu.

En svo var það rúsínan í pylsuendanum.

Þegar ræðuhöldum var að ljúka þá leggur skólastýran fram stílabók og biður fólk um að leggja fram peninga í framkvæmdasjóð skólans. Skólastjórnin vill leggja í ýmsar framkvæmdir og voru sumar tíundaðar í erindi sem skólastýran hélt við upphaf athafnarinnar.

Þessi söfnun var ekki skipulögð fyrirfram. Hún kom þannig til að við morgunverðarborðið sama dag spurði eiginmaður skólastýrunnar hana hvort samskot yrðu haldin. Ef svo, þá vildi hann leggja eitthvað af mörkum. Skólastýrunni fannst þetta svo góð hugmynd að hún hrinti henni í framkvæmd.

Fyrst var lítið um viðbrögð og þótti mér þetta hálfvandræðalegt. Ekki var beðið um háar upphæðir, einn og tveir dalir voru nefndir sem vel ásættanlegar upphæðir. Síðan kom loksins einn maður frá menntamálaráðuneytinu. Hann var nú hálfvandræðalegur, en sagði frá því að um næstu mánaðarmót fengi hann bónusgreiðslu ofan á launin sín. Hét hann því að leggja eitt þúsund dali (17 þúsund kr) í framkvæmdasjóðinn. Brutust út þvílík fagnaðarlæti við þessa tilkynningu að allt ætlaði um koll að keyra. En nú var ísinn líka brotinn. Eitt af öðru kom fólk upp, sumt lagði fram 50 dali, annað meira. Slæðingur af kennurum lagði sitt af mörkum, sem mér þótti vænt að sjá. Ein kona, móðir heyrnarlauss nemanda, gaf 50 kíló af maísmjöli, en það er undirstaða flestra máltíða hér um slóðir. Þegar allt var yfirstaðið höfðu safnast 6.970 Namibíudalir, og svo 50 kílóin af mjöli. Gerir þetta nærri því 120 þúsund íslenskar krónur.

Útkoma þessarar söfnunar kom mér gjörsamlega í opna skjöldu. Ekki gleyma því að fólkið sem gaf þessa peninga er flest bláfátækt. Til að setja þetta í samhengi, þá heyrði ég fyrir nokkrum dögum að mánaðarlaun verkstjóra á bóndabýli teldust mjög góð ef þau næðu 2.800 dölum. Margir sem gáfu í dag, ná þeim launum áreiðanlega ekki. En margir sem gáfu nefndu að menntun væri lykill að velgengni barna þeirra í framtíðinni. Sá sem gaf fyrstur, hann sagði við mig að hann liti á þetta sem fjárfestingu í framtíð sýslunnar sinnar. „Þegar ég og mín kynslóð verðum orðin gömul og komin með staf, þá þarf þessi kynslóð,” sagði hann og benti á barnaskarann, „að sjá um okkur. Því er þetta góð og arðbær fjárfesting hjá mér.”

Hvað getur maður sagt?

Í það minnsta er ég ánægður að hafa átt þátt í að aðstoða þennan skóla og fólkið þarna.

Kannski verður hægt að gera eitthvað meira fyrir þennan skóla seinna.

Góð þjónusta

Einhvern tímann man ég eftir að lesa um hávísindalega rannsókn sem gerð var til að átta sig á því hvenær fólk væri ánægt með þjónustu í matvöruverslunum og hvenær ekki. Hluta af afgreiðslufólkinu var uppálagt að snerta hönd viðskiptavinarins þegar peningar voru að skipta um hendur. Hinum hluta afgreiðslufólksins var uppálagt að snerta ekki hönd kúnnans. Fyrir utan búðina voru viðskiptavinirnir síðan spurðir hvort þjónustan hefði verið góð eða ekki.

Komust rannsakendur að því að þeir sem fengu snertingu fannst þjónustan betri. Var munurinn tölfræðilega marktækur.

Mér datt þetta í hug áðan. Ég var í matvöruverslun hérna í Rúndú að kaupa mér eitthvað smálegt. Fer svo að kassanum til að borga. Tek upp úr vasanum fulla lúku af smápeningum og byrja að telja. Eitthvað þótti afgreiðsludömunni ég lengi að þessu. Brá hún á það ráð að grípa utanum hendina á mér, þessa með klinkinu, ýtti hinni hendinni minni frá og fór sjálf að tína peningana úr lófanum á mér.

Telja fyrir mig, sem sagt. Sjálfan doktorinn...

Mikið svakalega er þjónustan nú góð í Shoprite.

Við fyrsta hanagal

Hef lengi haft áhuga á að vita hvenær morguns hanar í Rúndú byrja að gala.

Nú veit ég svarið.

Rétt fyrir klukkan fjögur...

Sinueldar o.fl.

Enn er ég kominn til Rúndú. Kannski í síðasta sinn í þessari viðveru í Namibíu. Það er viss söknuður yfir því.

Hingað er ég kominn til að afhenda tvær skólastofur sem voru byggðar handa heyrnarlausum skólabörnum í Namibíu. Íslenskir skattpeningar voru notaðir til þess.

Eins og alltaf þá fer heill dagur í að komast á staðinn. Lagði nú frekar seint af stað í morgun, ekki fyrr en um hálftíu. Núna lengjast dagarnir og því í lagi að vera aðeins seinna á ferðinni heldur en um hávetur.

Ég var ekki kominn nema kannski 20 km út úr borginni þegar ég ók fram á hóp af bavíönum. Eitthvað finna þeir sér til ætis við veginn. Greinilega er ekki langt síðan afkvæmin fæddust, því þau voru pínulítil. Þau voru þó alveg jafnfim og foreldrarnir að forðast bílana. Skömmu fyrir Otjiwarongó þá birtust vörtusvín í stórum hópum. Liggjandi á framhnjánum að éta gras. Alltaf jafnskondið að sjá þau knékrjúpa svona.

Nú er töluvert um sinuelda út um allt land. Enda hefur ekki rignt í fimm mánuði eða svo og allt orðið skraufþurrt. Síðan eldar mikill meirihluti íbúa Namibíu matinn sinn yfir opnum eldi og þá þarf ekki mikið að bregða útaf til að missa stjórn á eldinum. Hér og þar meðfram þjóðveginum er sviðin jörð. Hins vegar er magnað að sjá hversu hratt iðagrænt grasið stingur aftur upp kollinum. Á einum stað ók ég fram á þvílíkan reykjarstrók að ég hef sjaldan séð annað eins. Biksvartur og náði tugi metra upp í loft. Upptökin voru hins í hvarfi við veginn, þ.a. ég sá ekki hversu útbreiddur eldurinn var.

Öðru hverju á leiðinni sá ég reykjarmekki, og svo undir lok ferðar var einn rétt utan vegar svo ég stöðvaði bílinn og tók mynd. Í forgrunni sjást kofar ekki langt frá eldinum. Það hlýtur að vera hræðilegt þegar eldurinn gýs upp rétt hjá húsinu manns.

Svo má nú ekki gleyma blessuðum dýrunum sem eru að flækjast á veginum. Um leið og komið er norður fyrir sóttvarnargirðinguna þá fyllist allt af nautgripum, geitum, ösnum og hundum við veginn sem og á honum.

Þessum fannst lítið til mín og míns bíls koma.

Svo var annar frekar vígalegur. A.m.k. vildi ég ekki lenda í hornunum hans.

Nautgripir hér þurfa jú að vera betur í stakk búnir til að berjast við ýmis villidýr heldur en heima á Fróni.

Þrátt fyrir sinuelda og skepnur á veginum, þá komst ég klakklaust á leiðarenda. Rétt rúmum sjö tímum eftir að ég lagði af stað. Var notalegt að skella sér í sundlaugina í hótelgarðinum eftir langan akstur.

Einhverju fagnað

Rúnar Atli stalst í myndavélina eitthvert kvöldið um daginn og náði þessari fínu mynd af foreldrunum. Ekki man ég nú í hvaða tilefni var skálað í þetta sinn.

Lífið er svo skemmtilegt að það er alltaf verið að fagna einhverju...

Milljón dala skuldbinding

Útvarpsbylgjan nefnist ljósvakastöð hér í Windhoek. „Radio Wave” á engilsaxnesku. Hlusta ég iðulega á hana í bílnum. Stöð þessi býðst til að skuldbinda sig á eftirfarandi hátt: „Þú borgar okkur milljón dali (17 milljónir kr) og við spilum hvaða lag sem þú vilt!”

Enginn hefur tekið áskoruninni enn.

Skype er toppurinn

Í gærkvöldi sátum við Gulla í stofunni og spjölluðum við dóttur okkar í Kanada. Gerðum við þetta í gegnum Skype, með vefmyndavélum og alles.

Skype er náttúrulega bara snilld. Sannanlega tær snilld og ekkert klúður þar í gangi. Það er ótrúlegt að hægt skuli vera að tala yfir níu tímabelti milli norðanverðs Kanada og sunnarverðrar Afríku  í mynd. Og myndgæðin voru fín. Tinna Rut sást vel og eiginlega ekkert hökt á myndinni. Svo kostar ekkert að tala úr einni tölvu í aðra.

Mér var hugsað til 1991, en þá lögðum við í víking til Vancouver. Þá var nú ekkert Skype. Varla hægt að tala um tölvupóst, því frekar fáir voru með svoleiðis fínerí. Einstaka sinnum var hringt milli Vancouver og Íslands, en ekki nema einhver brýn ástæða væri til. Það þurfti jú að borga fyrir svoleiðis símtöl og hver mínúta kostaði sitt.

Trúiði því að við skrifuðum bréf upp á gamla mátann! Handskrifuðum þau meira að segja fyrstu tvö árin.

Einstaka sinnum fengum við Moggasendingu. Til að halda sendingargjaldinu niðri þá dundaði Varði sér við að klippa auglýsingar úr blöðunum svo þau yrðu léttari. Síðan gengu blöðin á milli Íslendinganna í Vancouver og voru lesin upp til agna. Margra vikna gamlar fréttir.

Alveg er þetta með ólíkindum ef borið er saman við tæknina í dag. Ég er stundum í dag að skoða blað dagsins um hálffimm að morgni að íslenskum tíma. Les það í Afríku þegar ekki er enn búið að bera það út í Reykjavík!

Nei, heimurinn er svo sannarlega orðinn lítill og engin afsökun fyrir því að halda ekki sambandi við fólk.

Samt er ég nú frekar latur við það. Það er kannski það skrýtnasta.

Töff að vera Döff

Tók mig til í dag og bónaði svörtu eldinguna hennar Gullu. Verður að viðurkennast að ég er frekar latur við svoleiðis lagað. Enda kostar lítið að láta þvo og bóna bíla hér.

En ég var búinn að lofa frúnni að gera þetta fyrir hana, því síðast var bónunin ekki eins og við vildum.

Ég dundaði mér sem sagt við þetta og var með íslenska tónlist í geislaspilaranum, Helga Björns og Reiðmenn vindanna - Þú komst í hlaðið. Góð plata, ekki síst fyrir okkur Íslendingana í útlöndum.

Við fengum þessa plötu um daginn. Þannig var að tvær íslenskar konur komu hér fyrir nokkru að vinna í táknmálsverkefninu sem hefur verið í gangi í nokkur ár. Önnur kvennanna, Júlía, er heyrnarlaus, eða Döff eins og á að segja.

Nokkrum dögum áður en hún lagði af stað frá Íslandi, þá spurði hún hvort hún gæti komið með eitthvað handa okkur frá Íslandi. Jú, ég bað hana að kaupa fyrir okkur tvær plötur. Fékk svo smábakþanka og spurði hana hvort henni þætti ekki í lagi, heyrnarlausri konunni, að kaupa tónlistarplötur.

Svarið kom um hæl:

„Það er töff að vera Döff og kaupa tónlist handa heyrandi!”

Fjölmenningarlegur uppruni

Rúnari Atla var boðið í afmælisveislu í dag. Bekkjarsystir hans átti sex ára afmæli.

Áður en ég segi meira um hana, þá langar mig að nefna að stundum veltum við Gulla því fyrir okkur hvaða áhrif það hafi á börnin okkar að alast upp í útlöndum. Hvaða áhrif hefur það á föðurlandsást, kunnáttu í íslensku, meðvitund um íslenskan menningararf og ýmislegt í þá veruna.

En þessi stúlka sem átti afmæli, úff, hún er svolítið flókið eintak.

Faðir hennar er persneskur (þ.e. frá Íran) og móðirin er þýsk í aðra ættina og kínversk í hina. Sú stutta talar þýsku við móður sína, persnesku við föðurinn og fullkomna ensku við okkur hin.

Hvernig skyldu jólin hjá þeim vera?

Saknæmt að vera Íslendingur?

Í strand- og ferðamannabænum Swakopmund sitja um þessar mundir á rökstólum háttsettar sendinefndir frá Namibíu og Suður-Afríku. Er verið að ræða öryggis- og varnarmál.

Að sjálfsögðu jókst viðbúnaður namibískra lögreglusveita vegna þessa fundar. Ferðast lögreglumenn um Swakopmund og nágrenni gráir fyrir járnum.

Einn íbúi bæjarins segir farir sínar ekki sléttar eftir samskipti við tvo sprengiefnasérfræðinga lögreglunnar.

Íbúi þessi á og rekur eðalsteinabúð í Swakopmund. Eitt af áhugamálum hans er að rölta um fjöruna meðfram bænum með málmleitartæki og grafa upp hitt og þetta skran sem hann finnur með hjálp tækisins. Fyrr í vikunni var hann að dunda sér við þetta þegar hann veit ekki fyrr en lögreglumennirnir tveir stöðva hann og fara að spyrja hann spjörunum úr.

Leist vesalings manninum ekki á blikuna, því lögreglumennirnir voru víst mjög ágengir. „Var eins og þeir væru að leita að afsökun til að handtaka mig,” sagði hann. „Var mér farið að líða illa og vissi ekki hverju ég ætti von á,” bætti hann við.

En fyrst tók þó steininn úr þegar lögreglan sakaði manninn um að villa á sér heimildir. „Þú ert greinilega ekki Namibíumaður,” sögðu þeir með ásökunartóni. „Þú ert örugglega ...

... Íslendingur!”

Það var nefnilega það.

Ekki skyldi mig undra ef maðurinn ætti í vandræðum með svefn eftir svona ásökun.

Skyldi Interpol vera búið að gefa út almenna handtökuskipun á Íslendinga, sama hvar þeir nást? Kannski er best að láta fara lítið fyrir sér það sem eftir lifir árs.

En, ein spurning vaknar:

Hver skyldi refsingin vera fyrir að vera Íslendingur?

Suður-afrísk forstjóralaun

Rakst á grein í suður-afrískum viðskiptafréttamiðli í morgun. Þar var rætt um forstjóralaun í Suður-Afríku og því velt fyrir sér hvort þau væru of há. Umræða um forstjóralaunin skýtur við og við upp kollinum þarna suðurfrá. Ekki síst er það í tengslum við laun ríkisforstjóra.

En fréttin í morgun var almennt um forstjóralaun, ekki bara um ríkisforstjóra. Vitnað var í fyrirlestur starfsmanns Suður-Afríkudeildar PriceWaterhouseCoopers. Ýmislegt fróðlegt kom þar fram. T.d. að meðalforstjórinn í S-Afríku þénar 4 milljónir randa á ári. Það gerir u.þ.b. 68 milljónir króna á ári ef miðað er við Visa-gengið. Góðar 5,6 milljónir króna á mánuði.

Hvað skyldi nú verkafólkið þéna? Jú, 42.000 rönd er sagt að lægstlaunuðu fái. Í íslenskum gerir það 714 þúsund.

Á ári, vel að merkja. Tæplega 60 þúsund krónur á mánuði.

Á árunum 2006 til 2009 tvöfölduðust laun forstjóra, en laun verkafólk hækkuðu 30% á sama tíma.

Haft var eftir fyrirlesaranum að dæmi væru um að forstjórar fengju 300-föld laun á við almennan starfsmann sama fyrirtækis. Inni í þeim tölum væru taldir með bónusar, kaupaukar og þess háttar.

Hins vegar, á fyrirlesarinn að hafa sagt að forstjórarnir væru ekki of hátt launaðir.

„Í alþjóðlegum samanburði eru þetta ekki of há laun,” sagði maðurinn.

Skrýtið... mér finnst ég hafa heyrt þetta einhvers staðar áður...

Skyld'ann far'að rigna?

Sit með tebollann úti á verönd. Hálftími í vinnu.

Hér hefur ekki rignt síðan öðrum hvoru megin við mánaðarmótin apríl maí. Hins vegar lyktar af rigningu þennan morguninn. Allt önnur lykt í loftinu heldur en venjulega. Eitthvað er af skýjum á himni.

Það skyldi þó ekki fara að rigna?

Namibíumenn verða ánægðir ef það gerist.

Skrýtin úttekt DV á hættulegustu ferðamannalöndunum

Frá því skömmu eftir hrun þá höfum við hjónin verið áskrifendur að vefútgáfu DV. Þar getum við lesið DV af okkar hjartans lyst. Reyni ég að missa ekki úr blað, og er DV yfirleitt fyrsta blaðið sem ég les þá daga sem það kemur út.

En stundum birtast skrýtnar greinar í blaðinu. Í morgun var ein þessháttar. Var þetta úttekt á tíu hættulegustu löndum heimsins fyrir ferðamenn. Því miður finn ég úttektina ekki á dv.is.

Þótti mér röksemdafærslan stundum skrýtin. T.d. má spurja hvort sú staðreynd að lífslíkur séu lágar í einhverju landi geri það hættulegt heim að sækja.

En þannig vill til að tvö lönd á hættulega listanum eru nágrannalönd Namibíu og þekki ég aðeins til þeirra. Annað er Simbabve og hitt Suður-Afríka.

Í fyrra fór ég í ferðalag til Simbabve. Tilgangurinn var að sjá Viktoríufossana. Ekki neita ég að hafa verið taugatrekktur fyrir ferðina. Ýmsar miður góðar sögur hafði ég heyrt um Simbabve og var ég undirbúinn ýmsum vandræðum. Leist mér fyrirfram ekkert sérstaklega vel á simbabveska landamæra- og tollverði. Viðtökurnar komu mér hins vegar skemmtilega á óvart. Jú, jú, auðvitað þurfti að kaupa allskonar leyfi til að komast inn í landið og slatti af peningaseðlum skiptu um eigendur, en viðmótið var gott. Var það sama uppi á teningnum allsstaðar sem við komum í ferðinni. Almennt virtist fólk ánægt að sjá ferðamenn og leið okkur mjög vel í þessari ferð. Fundum ekki fyrir óþægindum eða hræðslu.

Því get ég ekki verið sammála að Simbabve eigi heima á lista yfir hættulegustu lönd heims.

Eins er með Suður-Afríku. Jú, það er satt að glæpatíðni er há. Morð eru einnig daglegt brauð þarna suðurfrá. Hins vegar er ekki algengt að ferðamenn séu myrtir. Verða þó oft fyrir barðinu á vasaþjófum. Ekki er langt síðan heimsmeistarakeppnin í fótbolta var haldin í Suður-Afríku. Er álitið að milli 450 og 500 þúsund fótboltaáhangendur hafi mætt til landsins. Eru allir sammála að ótrúlega fáir af öllum þessum fjölda hafi orðið fórnarlömb glæpamanna. Man ég ekki eftir að hafa heyrt um alvarlega glæpi á meðan á keppninni stóð.

Eitt af tíu hættulegustu löndum í heimi? Nei, ég get ekki verið sammála því.

Mér hefði þótt eðlilegra að Afganistan væri á listanum. Eða þá Írak. Í Afríku væri ég ekkert sérstaklega spenntur fyrir að flækjast mikið um Angólu og einnig eru svæði í sumum mið-Afríkuríkjum sem mér litist miklu verr á að fara til en til Simbabve og Suður-Afríku.

Ég hef í gegnum tíðina flækst til margvíslegra landa. Hef tvisvar verið rændur og einu sinni tókst mér á síðustu stundu að forðast slíkt. Tvö þessara tilvika voru í evrópskum höfuðborgum. Annað á Ítalíu og hitt á Spáni.

Þrátt fyrir að vera ekki allskostar sáttur við úttektina er ég sammála höfundi hennar að mestu máli skipti að nota hyggjuvitið og fara varlega.

Stór orð hjúkkunema norðan heiða - stendur hann við sitt?

Var að tala við Jóhönnu, elsku bestu systur, í símann áðan. Hún er að sverma fyrir íbúðinni í Æsufellinu, því í næsta mánuði þarf hún að fara í verknám í henni stóru Reykjavík.

Við Gulla sættumst á að hún gæti verið í íbúðinni með því skilyrði að hún fari að blogga á ný.

Þrisvar í viku frá og með deginum í dag og þar til verunni í íbúðinni er lokið.

Ég skellti frúnni á fylgilistann minn hér vinstra megin.

Nú er að sjá hvort staðið verði við stóru orðin...

Laugardagur í Legó

Við feðgarnir erum búnir að dunda okkur við Legósmíðar síðan skömmu eftir hádegi. Hann að setja saman landhelgisgæsluskip, en ég landhelgisgæsluþyrlu. Gulla dundar sér við saumaskap úti á verönd. Í kallfæri, vel að merkja.

Gullaldartónlist níunda áratugarins svífur ljúflega úr gervihnattardiskssjónvarpinu og umvefur okkur mjúklega. Engu líkara en Siggi Hlö hafi valið lagalistann.

Ég var að bera eld að grillkolum. Eftir klukkustund eða svo þá fara svínasneiðar og búapylsa á grillið.

Einhvers staðar hlýt ég að eiga rauðvínsflösku til að opna. Getur bara ekki annað verið.

Ó, já, Tinna Rut er komin til Vancouver, þ.a. hún á bara eftir að fara í eina flugvél til viðbótar. Vancouver til Prince George er nú ekki nema klukkutíma flug. Þá verður hún komin á sínar heimaslóðir.

Jæja, Rúnari Atla finnst ég orðinn slappur í þyrlusmíðunum. Best að halda áfram.