Það var þetta með tönnina

Um páskana skruppum við fjölskyldan niður á Maclear höfðann við Malaví-vatn. Tilgangurinn var tvennskonar, að kafa og að taka lífinu með ró. Fórum á Danforth Yachting, sem er flottheitastaður þar sem maður þarf eiginlega bara að muna að anda. Meira og minna er séð um allt annað fyrir mann. Við vorum á þessum stað fyrir tæplega ári síðan og sagði ég frá þeirri draumahelgi þá.

Gaman var að komast að kafa á nýjan leik, en það eru liðnir fjórir mánuðir síðan við feðgarnir skelltum okkur síðast á kaf. Mikið rigndi í Malaví í janúar og febrúar og þá gruggast vatnið svo skyggnið verður miklu lakara.

Rúnar Atli lenti í ævintýri. Hann varð rosalega fúll, en ég hugsa að hann sjái síðar bjartar hliðar á atvikinu. Þannig var að einn tönn hjá honum var laus. Búin að vera laus nokkuð lengi og farin að angra hann svolítið. Hann vildi þó ekki fara út í neinar kúnstir til að losa hana, því tannlæknirinn á Íslandi sagði honum einhvern tímann að best væri að tennurnar fengju að losna þegar þær væru sjálfar tilbúnar.

Ævintýrið gerðist í köfun. Við fórum niður ásamt leiðsögumanni og gekk bara ágætlega. Rúnar Atli var aðeins ryðgaður í upphafi, en ekkert skrýtið við það. Svo var hann kominn í gírinn og farinn að skoða fiska og steina og annað sem er þarna. Við vorum á tæplega 10 metra dýpi og ég var að fikta við myndavélina mína. Þá sé ég að Rúnar Atli er í einhverju fári. Búinn að taka út úr sér munnstykkið - sem hann gerir reyndar stundum og kann alveg - og er eitthvað að teygja hendina niður á við. Fyrir einhverja rælni smellti ég einmitt þarna af einni mynd.

Þarna er guttinn með munnstykkið í vinstri hönd og teygir hina niður. Aðeins grillir í hönd leiðsögumannsins sem var kominn til að athuga hvort eitthvað væri að. Ég man að ég sá eitthvað hvítt síga í rólegheitum niður meðfram klettinum sem við vorum við. Einhverjar sekúndur liðu áður en ég fattaði að einmitt á þessum stað hafði tönnin ákveðið að skilja við Rúnar Atla. Og hann hafði misst hana út úr sér þegar hann tók munnstykkið út til að athuga hvað væri í gangi með tönnina. 

Og í hyldýpið sökk hún. Leiðsögumaðurinn skildi alls ekki hvað hafði gerst og var ákveðið með handapati og bendingum að fara upp á yfirborðið. Þar var honum sögð sólarsagan. Hann hélt fyrst við værum að gera at í sér. Hann er reyndur kafari, búinn að kafa meira en 2.500 sinnum, en hann hafði aldrei heyrt af svona löguðu. Að missa tönn í köfun.

Einhvern tímann er greinilega allt fyrst.

Rúnar Atli er enn sár yfir að hafa tapað tönninni á þennan hátt. Við vorum að reyna að hughreysta hann, m.a. með því að segja honum þvílíkar ýkjusögur hann gæti síðar sagt af þessum atburði. En allt kom fyrir ekki. Hundfúll var piltur.

Föstudagurinn langi í Malaví

Ég man þá tíð er mér þótti föstudagurinn langi leiðinlegasti dagur ársins. Allt, og ég meina allt, var lokað og ekkert mátti gera. Manni fannst skylda allra að leiðast þennan dag. Og þannig leið mér oft. Þessir dagar siluðust áfram og tóku óratíma að líða. Stóðu undir nafni sem langir dagar.

Mér varð hugsað til þessa núna í morgun. Ég ákvað að skreppa í hjólatúr, svona til að skoða hvort eitthvað væri í gangi í borginni. Lagði af stað rúmlega níu, með í huga að ekki yrði orðið of heitt meðan ég væri á ferðinni.

Reyndar hófst túrinn ekkert alltof vel. Ég var kominn svona sex kílómetra þegar afturdekkið fór að linast. Jú, jú, sprungið. Hvað er nýtt? Ég er löngu búinn að missa tölu á því hversu oft hefur sprungið hjá mér síðasta árið. Stundum næstum í hverjum túr. En, það góða við það er að maður er tilbúinn undir svona - ávallt reiðubúinn - og er í ágætis æfingu að skipta um slöngu. Er til dæmis búinn að finna út að 250 pump með fínu pumpunni minni eru það sem þarf til að ná þeim loftþrýstingi sem ég vil.

Til gamans þá er hér mynd af algengasta sökudólgi sprungins dekks - pínulitlar málmflísar

Já, ekki láta þær mikið yfir sér, kvikindin litlu, en þær ná að stingast inn í dekkið og venjulega er svona tveir þriðju sem komast í gegn og gata slönguna.

Ég fann mér þokkalegt tré á miðjum grasbala og dundaði mér við viðgerðina í skugga af trénu. Ekki amalegur staður, eða hvað?

Þarna var ég sem sagt búinn að skipta um slöngu og pumpa 250 pump.

Æ, þessi bloggfærsla átti nú ekki að vera einhver frægðarsaga af kappanum mér...

Almennt var rólegt á götum Lílongve í morgun. Nema, þegar ég hjólaði yfir í hverfi tvö, sem svo heitir. Stundum kallað indverska hverfið, en þar úir og grúir af litlum búðarholum sem selja ótrúlegustu hluti. Oft eru þær í eigu Indverja. Slatti af þeim var opið í dag, þótt föstudagurinn langi heiti og sé rauður á almanakinu. Þarna var bíll við bíl og löggan eitthvað að reyna að stjórna. Gatan liggur upp í móti og ég sá mergð manna svolítið ofar í götunni. Þarna var komin heilmikil samkunda kristins fólks, og einhver hélt þrumandi ræðu í hátalarakerfi þar sem nafn Jesús kom oft fyrir.  Það sem mér þótti merkilegast við þetta að hópurinn var búinn að planta sér fyrir framan hverfismoskuna og hélt þessa þrumuræðu og síðan var sungið eitthvað af sálmum. Þessi uppákoma fyrir framan moskuna virtist ekkert angra múslímana sem þarna sáust á vappi.

Ég þurfti að taka krók um hliðargötur til að komast framhjá hópnum, en þegar ég kom á aðalgötuna á nýjan leik þá var hópurinn kominn af stað. Í átt til mín. Stillti ég mig því upp með myndavélina og tók nokkrar myndir. Þarna voru nokkrar konur í fararbroddi sem burðuðust með heljarinnar kross. Svona eins og Jesús þurfti víst að gera á sínum tíma.

Já, þarna var líf og fjör.

Á ferð minni um borgina sá ég þrisvar sinnum minni skrúðgöngur. Fólk gekk þar ævinlega á undan vörubíl sem hafði hátalarakerfið á pallinum og voru stundum spiluð lög og stundum ræður haldnar. Lögin voru eftirtektarverð, því þetta voru ekki sálmar - svona eins og ég þekki úr íslenskum kirkjum - heldur hressileg tónlist, þið vitið, tónlist sem fær mann til að hreyfa líkamann.

Til eins hópsins veifaði ég og þvílíkt sem það virtist gleða.

Allir sem ég sá áttu það sameiginlegt að skemmta sér. Og það ósvikið.

Ekki eins og á föstudagana löngu í mínum bernskuminningum.