Lítill hlekkur

Stundum eru hlutirnir sem skemma fyrir manni ekki stórir. Lítil þúfa veltir þungu hlassi og þar fram eftir götunum.

Á leiðinni til vinnu í morgun tóku gírarnir á reiðhjólinu að haga sé undarlega rétt áður en ég komst á leiðarenda. Keðjan tók upp á því að rúlla milli gíra án þess ég væri nokkuð að skipta um gír. En svo mætti ég til vinnu og leiddi ekki hugann meira að þessu.

Svo lagði ég af stað heim á leið. Strax - ekki Vigdísar-strax, heldur venjulegt strax - tók hjólið upp á þessum óumbeðnu skiptingum. Ég dæsti, fór af fáknum og hóf skoðun á græjunni. Sá vandamálið strax. Einn hlekkur í keðjunni var bara hálfur. Stykki hafði brotnað úr og greinilega ekki langt í að keðjan slitnaði alveg. Ég sá sæng mína uppreidda og reddaði bílfari heim.

Nú bíður viðgerð, en ég fer víst á bílnum til vinnu í fyrramálið.

 

Posted with Blogsy

Í hnakkinn á ný

Í gær settist ég rétt fyrir klukkan sjö að morgni og fór í fyrstu alvöru hjólaferðina mína eftir mjaðmaaðgerðina. Ég hef svona hummað þetta fram af mér frá því ég kom aftur til Lílongve, fundið hinar og þessar misgáfulegar ástæður til að fresta þessu. Líklega þó bara nervösítet yfir að nota nýja títanliðinn á þennan hátt.

En í gær rann sem sagt stóri dagurinn upp og ég hjólaði til vinnu. Það gekk bara ósköp vel. Fann smáþrýsting í mjaðmaliðnum svona fyrstu tvo, þrjá kílómetrana, en svo hvarf það. Svona tilfinningu hef ég iðulega fundið þegar ég byrja á einhverjum nýjum hreyfingum. Ég hjólaði svo aftur heim seinnipartinn og til vinnu aftur í morgun.

Gott er að vera kominn af stað á ný. Vegalengdirnar eru frá því að vera rétt undir átta kílómetrum upp í tíu kílómetrar. Allt eftir því hvaða leið er valin.Nú er ég kominn með þetta líka fína forrit á símann minn sem fylgist með öllum mínum hreyfingum. Hér til hægri á síðunni sést núna yfirlit yfir nýjustu ferðir.

Smápressa þar með að yfirlitið uppfærist reglulega...