Kastljóss brúnaðar kartöflur á fínum aðfangadegi

Þá er jóladagur að kveldi kominn. Dagmar Ýr leikur sér með eina jólagjöf, Rúnar Atli liggur fyrir framan sjónvarpið að horfa á Jóa enska, spæjara núll, núll og nix, en sú bíómynd kom úr einum pakkanum í gær. Gulla les bækur og mamma er á fésinu.

Ég var að skoða nokkrar ljósmyndir sem ég tók í gær og ákvað að skella nokkrum inn hingað.

Aðfangadagur var fínn. Ekkert stress í gangi. Gulla sér auðvitað um að allt sé tilbúið. Ég geri svona einn og einn hlut, sem ég tel mér trú um að telji í stóra samhengi jólanna. Hef líklega rangt fyrir mér þar.

Tréð var keypt fyrir nokkrum dögum. Eftir að koma inn á gólf hjá okkur lækkaði það líklega um eina fjörutíu sentimetra við afskurð. Rúnar Atli var sáttur við það. Hann sér nefnilega um að setja toppinn á tréð og var þetta í fyrst sinn sem hann þurfti ekki að sitja á háhesti á föður sínum.

Toppnum tyllt á toppinn

Guttinn var annars þrælduglegur. Eftir að fara í sturtu og klæða sig í jólafötin fór hann í eldhúsið og reddaði rjómaskreytingunni á frómasinn fyrir mömmu sína.

Að skreyta frómas er nákvæmnisverk sem krefst einbeitni

Enda var móðirin sátt við framtak drengsins

Ánægð og stolt móðir. Drengur lætur ekki truflast

Ekki má gleyma sögunni um brúnuðu kartöflurnar. Þannig kartöflur tilheyra jú aðfangadagskvöldi á okkar heimili. Yfirleitt takast þær ágætlega, en stundum hafa karamellurnar orðið fullharðar. Núna fyrir einhverjum dögum horfðum við á Kastljós og þar var kokkur að fara yfir ýmis heilræði um jólamatreiðsluna. Nema hvað, þar kom trix um brúnaðar kartöflur. Við Gulla horfðum hvort á annað og sammæltumst um að muna trixið.

En mundum við það á aðfangadagskvöld? Ó, nei, ó, nei. Við brutum og brutum heilann - báða heilana vel að merkja - en gátum bara ekki munað neitt. Ég þaut því að tölvunni - rúv punktur is skástrik kastljós - og fann umræddan þátt. „Æ, já, auðvitað!“ sögðum við bæði.

Ég tók að mér að trix-brúna kartöflurnar og fórst það vel úr hendi. Greinilega gagnlegt trix.

Við borðstofuborðið var kátt - enda kartöflurnar góðar...

Móðir og dóttir

Sonur og móðir

Svo þurfti auðvitað að vaska upp. Ef dæma á af jólamyndum síðustu ára hefur mér tekist á undraverðan hátt að forðast uppvaskið. Í gær slapp ég hins vegar ekki. Enda þótti öðrum skemmtilegt að fylgjast með.

„Mamma, truflum pabba!“

Svo var farið að huga að tréinu og því sem þar lá undir. Að sjálfsögðu var hin hefðbundna mynd af börnum, tréi og pökkum tekin. Nema hvað, þar sem Tinnu Rut vantaði þetta árið, þá skaust móðirin sem elding inn á myndina. Myndin varð nú bara betri fyrir vikið.

Nú er farið að styttast í pakkana!

Að opna pakkana tók góða stund. Eins og alltaf. Mikið af bókum kom úr pökkunum þetta árið. Síðan litu margar skemmtilegar gjafir dagsins ljós, sumar meira að segja gagnlegar. Hún fjarverandi Tinna Rut stal þó senunni með sínum frábæru gjöfum.

Sveitalubbavínglas vakti mikla kátínu, en það er ríflega 30 sentilítrar að rúmmáli og með sultuloki.

Ekki var Ofurkonusvuntan síðri - alveg frábær svunta

Já, við söknuðum Tinnu Rutar. Því er ekki að neita. En kannski verðum við öll saman næstu jól. Hver veit?

Aðfangadagskvöld var skemmtilegt. Góð fjölskyldustund.

Alveg eins og á að vera.

Mamma, amma og langamma

Í gær, Þorláksmessu, ókum við Rúnar Atli ásamt ömmu hans frá Grundarfirði í bæinn. Gert var stans á nokkrum stöðum, m.a. á dvalarheimilinu í Borgarnesi. Sjálfsagt heitir dvalarheimilið einhverju flottu nafni, en ég þekki það ekki. Hún amma býr þarna og langaði okkur öll að sjá hana. Rúnar Atli minnist þess ekki að hafa hitt hana, en sjálfsagt sá amma barnabarnabarnið sitt þegar það var um ársgamalt. Ég hef ekki hitt ömmu í mörg ár og man hreinlega ekki hvenær við hittumst síðast.

Þarna hittust fjórir ættliðir, Rúnar Atli, pabbi hans, amma hans og langamma. Það gerist nú ekki á hverjum degi hjá syni mínum. Hann á nefnilega bara eina ömmu og eina langömmu. Hvorki afa né langafa. Þykir gutta þetta hið versta mál og hefur farið í það að útvega sér fósturafa. Hefur einn frændi hans samþykkt að vera kallaður afi af drengnum.

Nóg um það.

Þeir sem þekkja hana ömmu vita jú að hún stríðir við sjúkdóm sem veldur minnistapi. Vissi ég því ekki á hverju var von. En skemmst er frá að segja að gamla konan kom mér skemmtilega á óvart. Vissulega er minnið illilega farið, en amma var eiturhress og kjaftaði á henni hver tuska.

Alveg eins og ég man hana.

Hún sagðist muna eftir mér, virtist alveg með á hreinu hver Villi var, en sagðist þó ekki hefðu þekkt mig út á götu.

„Þú ert svo forstjóralegur,“ sagði gamla konan, „að ég hefði aldrei þekkt þig!“

Hm, ég er semsagt ekki forstjóralegur í hennar minningum. Jæja, ég get þó huggað mig við að vera forstjóralegur í dag. Þótti það reyndar skrýtið því ég var í gallabuxum og hnepptri lopapeysu.

Ég held að merkilegast við ömmu hafi mér fundist að hún gerir sér alveg grein fyrir sínu minnisleysi. Ég átti einhvern veginn ekki von á því. Einhvern tímann í samræðunum spurði hún mömmu hvort hún (amma) hefði tekið saman við pabba mömmu. Jú, jú, mamma hélt nú það.

„Og eignuðumst við einhver börn til viðbótar,“ vildi amma fá að vita. „Jú,“ sagði mamma, „tíu stykki!“

Þetta þótti ömmu stórmerkilegt, og tísti í henni yfir því að hafa átt svo mörg börn.

Svona gengu samræðurnar. Mér fannst gaman að því hve amma vildi fræðast mikið um sína eigin hagi. Eins og ég sagði að ofan, þá kom mér á óvart hvað hún gerði sér góða grein fyrir minnistapinu og spyr mikið um gamla tíð.

Og svo, alveg eins og í gamla daga, streymdu ráðleggingarnar frá gömlu konunni. Ég er núna miklu fróðari um barnauppeldi og Rúnar Atli veit að það má ekki láta allt eftir honum. Ég get þá vitnað í langömmu hans ef hann fer eitthvað að ybba gogg. Rúnar Atli gleymir henni ekki svo glatt. Honum fannst magnað að hún væri áttatíuogníu ára.

Rúnar Atli og langamma

Þegar við héldum á brott, eftir að kveðja og óska gleðilegrar hátíðar, þá þótti mér gott að hafa hitt ömmu. Henni virðist líða vel og það er fyrir mestu.

Eins og á stríðsárunum...

„Hvað er þetta með ykkur tvo?“ spurði Dagmar Ýr okkur Rúnar Atla rétt í þessu.

„Þetta er eins og á stríðsárunum hjá ykkur!“ bætti hún við.

Hvert var tilefni þessara ummæla frumburðarins?

Jú, við Rúnar Atli sátum inni í stofu og hlustuðum á útvarpið! Já, gömlu gufuna meira að segja.

Við vorum að hlusta á Leynifélagið, en þar var viðtal við Grýlu og jólaköttinn sjálfan.

Ef stríðsárin voru svona, þá hafa þau ekki verið alslæm.

Gullkorn eins átta ára

Áðan fórum við í gegnum öryggisskoðun á Heathrow flugvellinum. Þegar við vorum búin að láta gegnumlýsa handtöskur og okkur sjálf, spurði Rúnar Atli:

„Erum við núna frjáls?“

Kominn til Evrópu

Mættur til Lundúna. Flugið gekk vel og yfir litlu að kvarta. Lentum þó aftur í að sitja út í vél í nærri klukkustund áður en lagt var af stað. Skýringin í þetta sinn var að einhver lyftubúnaður sem notaður er til að koma farangri um borð var í ólagi. Því tók miklu lengri tíma en venjulega að hlaða vélina. En þetta hafðist nú allt að lokum.

Svo þurftum við að sækja töskur hér og koma að Flugleiðaborðinu. Mættum einum og hálfum tíma áður en Flugleiðir opnuðu, þ.a. við settumst á kaffistað og nutum lífsins og kaffis fram að opnun. Ekkert koníak...

Núna sitjum við á eðalstofu, í boði frúarinnar, og drepum tímann. Þrjár klukkustundir til brottfarar, sex klukkustundir til lendingar í Keflavík.

Allt kemur þetta með kalda vatninu.

Fríhöfn hvað?

Einhvern tímann um daginn uppgötvaði ég að til eru s-afrískar kæfur sem eru virkilega góðar.

Nú held ég hún móðir mín blessunin krossi sig í bak og fyrir: „Vilhjálmur farinn að borða kæfu! Skyldi sólin ekki bara farin að ganga í kringum tunglið!“

Kannski.

Þessar kæfur sem ég komst upp á lagið með eru reyndar ekki kindakæfur, heldur gnýjakæfa og spjóthafrakæfa. (Gnýr nefnist gnu eða wildebeest á útlensku, og spjóthafur oryx eða gemsbok).

Í flottu kringlunni í Jóhannesarborg hef ég fundið sælkeraverslun sem selur svona hnossgæti. Ekki bara þessar tvær tegundir, heldur líka kæfur af sebrahestum, strútum og krókódílum. Og kannski einhverjum dýrum fleiri. Lítil dós af svona löguðu kostar 42 rönd, sem jafngildir 600 krónum. Svona hérumbil.

Og þá er komið að tilgangi þessa pistils.

Á flugvellinum hér í Jóhannesarborg - uppáhaldsflugvellinum mínum, vel að merkja - rakst ég á svona kæfur í búð einni áðan. Fríhafnarbúð, skal tekið fram.

Og hvað skyldi hnossgætið hafa kostað þar?

Jú, ekki nema 90 rönd dósin!

Aðeins 114 prósentum dýrari en í kringlunni flottu. Og kringla sú er ekki sú ódýrasta í veröldinni.

Sér er nú hver fríhöfnin...

Beðið eftir flugvél

Nú sitjum við fjölskyldan á alþjóðaflugvellinum í Jóhannesarborg. Mættum tímanlega, svo ekki sé dýpra í árinni tekið. Enda þurftum við að treysta á nókía-dömuna með yndisþýðu röddina, og vildum því hafa vaðið fyrir neðan okkur. Tókum einu sinni eða tvisvar ranga beygju, en enduðum á réttum áfangastað. Reyndar ætluðum við á ákveðinn veitingastað fyrst og nókía-daman lóðsaði okkur þangað. En viti menn, ekkert veitingahús! Kannski er götukortið í símanum orðið gamalt og veitingastaðurinn kominn á hausinn. Gæti svosum vel verið, því ég hef ekkert spáð í kortafídusinn í símanum lengi, lengi.

Þar sem við mættum snemma, var rólegt við innritunarborðið og eins í öryggiseftirlitinu og vegabréfsskoðuninni. Við komum okkur fljótlega fyrir á kaffistað, hvers nafn útleggst Bollinn og baunin á því ylhýra.

Núna drekk ég mjólkurhristinginn minn eins hægt og mögulegt er, en við viljum sitja hér í góða stund enn. Pöntum eitthvað smálegt öðru hverju til að halda þjóninum heitum.

Fyrir höndum er ellefu tíma flug til Lundúna. Ekkert okkar hlakkar sérlega til þessa flugs, en þetta fylgir því að eiga heima langt í burtu frá Fróni. Ekki bætir úr skák að þurfa að sækja töskurnar á Heathrow og koma þeim á réttan stað. Eitthvað bull um að suður-afrísku flugleiðirnar og þær íslensku séu ekki með einhvern samstarfssamning. Ekki veit ég hversu oft við höfum ferðast milli Jóh.borgar og Keflavíkur og tékkað farangurinn alla leið. En, einstaka sinnum lendir maður á einhverjum flugvallarstarfsmanni sem höndlar þetta ekki.

En sem betur fer er nægur tími í Lundúnum.

Svo er flug þaðan klukkan eitt e.h. að staðartíma og lending heima klukkan fjögur.

Ætli maður verði ekki að fara úr stuttbuxunum og fara í síðar áður en vélin opnar dyrnar í Keflavík?

Gæti trúað því.

Fjölmenn brúðkaupsveisla

Athygli okkar hefur vakið hversu mikið af indverskum múslímum er hér á hótelinu. Án efa stór meirihluti hótelgesta. Einnig hefur okkur virst að þeir þekkist flestir.

Nú í morgun fór einn þeirra að spjalla við okkur í lyftunni. Eldri maður sem var forvitinn um okkar hagi. Kom upp úr kafinu að hann var í Jóhannesarborg til að sækja brúðkaupsveislu.

„Og eru margir gestir?“ spurðum við.

„Já, eitthvað yfir þúsund,“ svaraði hann.

Maður varð eiginlega kjaftstopp.

Þúsund manna brúðkaupsveisla. Ég vissi varla að svoleiðis væri hægt.

Týndur farþegi, áttavillt fjölskylda - fríið byrjað

Þá er jólafríið byrjað. Við lögðum af stað í gær frá Lílongve, en þaðan er ríflega tveggja tíma flug til Jóhannesarborgar. Þar stoppum við í tvær nætur, svona til að fá tilfinningu fyrir því að vera í fríi.

Í Lílongve er búið að vera yfirvinnubann hjá flugvallarstarfsmönnum, sem þýðir að ekkert gerist á flugvellinum í hádeginu. En þá er einmitt mesta traffíkin um völlinn. Flugvélin sem við tókum lendir t.d. um hálfeitt og er farin aftur þremur korterum seinna. Því vissum við ekki alveg hvort allt yrði á réttum tíma. En í gær virtist þetta komið í lag. Við mættum á réttum tíma, fengum brottfararspjöld og vorum komin út í vél um eittleytið.

Allt eftir bókinni.

En svo gerist ekkert. Allir sestir, en einhverju virðist beðið eftir. Tuttugu mínútum eða svo eftir áætlaða brottför segir flugstjórinn okkur að það vanti einn farþega. Vandamálið sé að það sé ekki alveg vitað hver það sé. Auðvitað má ekki fljúga með töskur einhvers sem hverfur svona, en til að finna töskurnar þarf að vita hver maðurinn er.

Skömmu síðar koma flugfreyjurnar með farþegalistann. „Hvað heitið þið?“ vorum við spurð. Hinum megin við ganginn sat kínverskur maður sem virtist ekki tala ensku. Eftir smástund tekst flugfreyjunni þó að fá brottfararspjaldið hjá honum. Upphófst þá mikið óðagot við að koma okkur af stað. Þarna var nefnilega týndi maðurinn kominn!

Sat allan tímann út í vél.

Fjörutíu mínútna seinkun út af engu.

Viðbúið er að flugstjórinn hafi blótað allhressilega.

Svo lentum við í Jóhannesarborg. Náðum okkur í bílaleigubílinn og Gulla sat með leiðbeiningar frá hótelinu um hvernig ætti að komast á hótelið. Hún var sem sagt lóðsinn.

Vandamálið var hins vegar að greinilega vantaði upplýsingar um fyrstu götuna sem fara átti á!

Við hringsóluðum því í kringum flugvöllinn í góða stund, leitandi að veganúmeri sem hvergi sást.

Á endanum datt mér í hug að gamli Nókía-síminn minn er með einhverjum kortafídus. Kveikti á þessu, og viti menn, síminn vissi hvar við vorum.

Sló síðan inn hótelheitinu og, viti menn aftur! Síminn gat sagt mér að þangað væru 14,8 kílómetrar.

Akstursleiðbeiningar, var það næsta sem ég bað um.

Jú, „taktu vinstri beygju eftir 350 metra og svo strax vinstri beygju.“

Við brunuðum af stað og undir skýrum leiðbeiningum einhverrar dásamlegrar kvenraddar komumst við klakklaust á leiðarenda. Beygði reyndar vitlaust einu sinni, en daman var enga stund að koma mér aftur á beinu brautina.

Já, er ekki tæknin dásamleg?

Nú er bara að njóta lífsins fram á sunnudag.

Gaman í vinnunni

Ég verð að viðurkenna að oft er gaman í vinnunni. Sumt er skemmtilegra en annað. Stundum er verið að hleypa einhverju af stokkunum eða afhenda eitthvað. Þá er yfirleitt gerður dagamunur og sungið og dansað.

Um nokkurt skeið hefur staðið yfir undirbúningur á tilraunaverkefni sem minn vinnuveitandi, Þróunarsamvinnustofnun Íslands, Matvælaáætlun Sameinuðu þjóðanna, Matvæla- og landbúnaðarstofnun S.þ. og menntamálaráðuneyti Malaví standa að. Matvælaáætlunin hefur borið hitann og þungan af þessu, en ÞSSÍ leggur til fjármagnið. Markmið verkefnisins er að koma á laggirnar heimaræktuðum skólamáltíðum í þremur skólum. Svona verkefni hafa tekist mjög vel í Brasilíu og nú reynir á hvort þetta virki í Malaví.

Í gær var verkefninu hleypt formlega af stokkunum. Eins og venjan er við svoleiðis tækifæri þurfa ýmsir að láta ljós sitt skína og halda ræður. Ég var einn þeirra. Ræðurnar, þótt góðra gjalda verðar, eru hins vegar ekki skemmtilegasti hluti svona tækifæra, heldur söngvar og dansar barnanna sem munu  njóta góðs af verkefninu. Ég sat á besta stað og var með litla myndavél sem getur tekið kvikmyndir. Nýtti ég því tækifærið og myndaði mörg skemmtiatriðin.

Hér er myndskeið sem gefur ykkur nasasjón af því sem fyrir augu mín bar.

Úgöndu ferð

Síðustu viku hef ég verið að heiman. Úganda var áfangastaðurinn. Sótti ég fund og námskeið þar. Einnig fóru þrír dagar í vettvangsferðir. Í þeim lá leiðin annars vegar austur á bóginn í sunnanverðri Úgöndu, eiginlega alveg að landamærum Austur Kongó, og hins vegar út á tvær eyjur í Viktoríuvatni. Þetta var mikill hristingur í bíl og á ég eftir að kíkja á kort til að átta mig betur á yfirferðinni.

Þetta var í þriðja skiptið sem ég sæki Úgöndu heim, en aldrei séð jafnmikið af landinu og nú. Sem ég sit í flugvélinni á leið til Lílongve og hugsa til baka um þessa daga þá stendur líklega tvennt uppúr. 

Það fyrra er náttúrufegurð. Úganda, a.m.k. sá hluti sem ég flæktist um, er fallegt land. Iðagrænt og frjósamt. Gróður vex út um allt. Enda skilst mér að hungur sé nær óþekkt í þessu landi. Bananar eru uppistaða í matreiðslu heimamanna. Þarna vaxa mismunandi tegundir af banönum, líklega einar fjórar, sumar sem eru ótrúlega góðar í eldaða rétti og svo tegundir sem eru góðar til átu ferskar. Svona eins og þeir bananar sem við Íslendingar þekkjum fyrst og fremst.

Og ananasinn, maður minn! Ferskur ananas er þvílíkt lostæti þarna að ég hef sjaldan kynnst öðru eins. Safaríkur og sætur, en þó mildur, á bragðið. Hann bráðnar í munninum á manni. Bókstaflega.

Alls konar ávextir aðrir og grænmeti er ræktað þarna. Og allt hvert öðru betra. Útaf þessari gnótt ávaxta og grænmetis þá held ég að hungur sé sjaldgæft í Úgöndu.

Það síðara sem uppúr stendur er ekki alveg jafnskemmtilegt afspurnar.

Umferðin.

Æjæjæ, þvílíka og aðra eins umferð hef ég varla nokkurn tímann séð. Akstursmátinn er skelfilegur. Kampala, sem er höfuðborgin, er lyginni líkust þegar umferð ber á góma. Þar er frekar lítið af umferðarljósum og grunar mig að ástæðan sé að engum dytti í hug að fara eftir þeim. Í stað umferðarljósa eru hringtorg á helstu gatnamótum. Þessi hringtorg virðast mér vera uppspretta tafanna sem maður upplifir þarna.

Aðferðin við að aka inn í hringtorg er einhvern veginn á þessa leið. Þegar maður nálgast hringtorgið, þá læsir maður höfðinu þannig að maður sé einungis fram fyrir sig. Alls ekki að horfa til hliðar til að sjá hvernig umferðin er í hringtorginu. Síðan er leiðin að aka bara inn í hringtorgið, án nokkurs tillits til umferðarinnar sem í hringtorginu er. Stundum fannst mér jafnvel gefið í þegar hringtorg nálgaðist. 

Þessi akstursmáti gerir það að verkum að fyrir svona nýgræðing eins og mig þá er umferðin í hringtorgum gersamlega óskiljanleg. Og hvernig nokkur bíll kemst í gegnum hringtorg án þess að lenda í þremur, fjórum árekstrum er fyrir ofan minn skilning.

En einhvern veginn gengur þetta.

Að lokum.

Mér er sagt að á háannatíma stjórni lögregluþjónar umferðinni á helstu gatnamótum. Þá hleypa þeir víst umferð í eina átt í 15 - 30 mínútur áður en þeir stoppa hana og hleypa umferð í aðra átt. Bíða svo í svipaðan tíma og hleypa þá umferðinni af stað í fyrri áttina o.s.frv. Því getur þurft að sitja lengi í kyrrstæðum bílum.

Einn daginn um kvöldmatarleytið var ég í bíl sem lenti í svona löggustoppum. Í einu hringtorgi sá ég þrjá lögregluþjóna sem voru að stjórna umferðinni. Hver á sinni götu inn í hringtorgið. Ekki virtist mér mikil samhæfing á ferð þar, enda tók um 20 míntútur að komast þrjá-fjórðu úr hring.

Ótrúlegt.

Að umferðinni undanskilinni, þá þykir mér mikið til Úgöndu koma. Vonandi fæ ég fleiri tækifæri til að komast þangað síðar.

Stærri fjölskylda orðin staðreynd

Enn einn sólríkur dagur rann upp í Malaví í dag. Um fimmleytið vöknuðum við þegar gemsinn hennar Gullu hringdi. Annar næturvarðanna tjáði henni að eitthvað væri að gerast hjá Bounty. Bounty er hvolpafulla tíkin. Við beint framúr að kanna aðstæður. Einn hvolpur hafði fæðst, en því miður andvana. Bounty, stelpugreyið, vissi ekki hvað átti að gera, ekki síst eftir að við tókum hvolpinn. Hljóp hún út um allt að leita. Þetta var nú reyndar frekar væskilslegur hvolpur, fannst okkur.

Leið og beið, og ekkert meira gerðist. Við hringdum í neyðarlínu dýralæknisins, og tók smástund fyrir hann að róa okkur niður. Tókst að lokum. Sú hvolpafulla var nú í rólegri kantinum, en andaði þó ört og tungan lafði niður á gólf. Eftir þrjá tíma var mér ekki til setunnar boðið - vinnan beið.

Rúnar Atli er í skólafríi þessa vikuna og um 10 leytið var móðirin búin að fá nóg af syninum og plantaði honum í vinnuna til mín. Hann er fínn þar, dundar sér í tölvu á milli þess sem hann kíkir á það sem til er í ísskápnum. og spjallar við dömurnar á skrifstofunni. Svo fórum við saman í hádegismat - hann bauð - en hann á núna nýtt uppáhaldskaffihús. Ama Khofi heitir það og býður upp á frábært íste.

Nóg um það. Þegar klukkan var að nálgast fjögur vorum við tveir á leiðinni heim. Hringir ekki Gulla í ofboði. Einn hvolpur kominn út. Á lífi, en fylgjan kom ekki út og allt virtist fast. Gáfum við Rúnar Atli í, æddum heim, náðum í Gullu og Bounty - og hvolpinn að sjálfsögðu - og brunuðum til dýralæknisins. Hvolpur númer tvö var byrjaður að gægjast í heiminn, ja, ef hægt er að gægjast með afturendanum.

Sá sneri sem sagt öfugt, kominn að einum þriðja út, og sá fyrsti enn fylgjufastur við móðurina.

Okkur leist bara ekkert á blikuna, skal ég viðurkenna.

En á einhvern hátt náði sú stutta að koma hvolpi númer tvö út, og við það kom fylgjan frá þessum númer eitt líka.

Mikill léttir.

Kom í ljós að Bounty virðist fædd í móðurhlutverkið. Vissi upp á hár hvað ætti að gera og fyrr en varði var farið að tísta í nýju hvolpunum tveimur. Fyrr en varði voru þeir farnir að totta spena. Annar kolsvartur, virðist okkur, og hinn tvílitur, svartur og hvítur.

Dýralæknirinn sagði að verkinu væri ekki lokið. Einhverjir fleiri væru þarna inni. En við róuðumst svolítið við þessa heimsókn til dýralæknisins. Áttuðum okkur á því að tíkin veit hvað hún er að gera og best að vera ekki að trufla hana of mikið.

Að þessu loknu héldum við heim á leið. Bjuggum vel um Bounty og hvolpana tvo, og svo hófst biðin. Síðan uppúr sjö fór að draga til tíðinda. Sú stutta rembdist og rembdist og lítið virtist ganga. Við Rúnar Atli vorum í því að strúka henni um bakið og gefa henni hunangsvatn að drekka. Að lokum kom þriðji hvolpurinn út. Flott fannst borgarbarninu, mér, að sjá hversu Bounty var eldsnögg að sleikja frá vitum hvolpsins og að naga naflastrenginn í burtu.

Náttúran sér um sína.

Sýnist okkur að hvolpur númer þrjú sé sá stærsti. Hann er svartur og hvítur, en þó virðist svarti liturinn aðeins út í grátt. En, kannski erfitt að segja þegar hvolpurinn er svona nýfæddur.

Skömmu seinna fór allt aftur af stað. Ég hafði fundið fyrir fjórða hvolpinum þegar sá þriðji var að koma í heiminn. Nú var röðin komin að honum. Hann snéri öfugt, eins og hvolpur númer tvö. Leist mér orðið ekkert á blikuna. Var meira að segja kominn með miklar áhyggjur. Hvolpurinn virtist nefnilega fastur við framfæturna. Bounty greyið ýtti og ýtti, en ekkert gekk. Að lokum stóð hún upp og reyndi að hrista hvolpinn út. Greinilega var hún í vandræðum. Þegar hún svo skellti sér á rassinn, þá leist mér þannig á að þessi hvolpur myndi ekki kemba hærurnar. Tók ég mig til, greip um hvolpinn og togaði nokkrum sinnum. Fyrst frekar ræfilslega, enda skíthræddur við þetta, en tók svo fastar og fastar á.

Allt í einu losnaði hvolpurinn og kom út. Skellti ég honum beint við nefið á Bounty, sem þegar tók til við sína vinnu. Þessi hvolpur virtist mér alveg hvítur. Enn leist mér ekki á þetta, því hvolpurinn andaði skringilega og tók kippi öðru hverju. En hann hafði þetta af. Mikið var ég feginn. Og ekki þá síður Rúnar Atli.

Rúnar Atli á heimatilbúnu fæðingardeildinni

Rúnar Atli og hvolpur númer tvö

Systkini á spena

 

Posted with Blogsy

Matur er mannsins megin

Fyrir nokkru heimsótti ég þrjá skóla hér í Malaví. Ástæðan var að þessir skólar gætu orðið þátttakendur í verkefni sem íslenskir þróunarsamvinnupeningar styðja við. Þessi ferð var fyrst og fremst til að sjá með eigin augum ástandið. Ég skrifa örugglega meira síðar um þessa skóla.

Meðal annars skoðaði ég mötuneytið í einum skólanna. Þessi skóli er einn af þeim heppnu. Hann fær vítamínbætta mjölsekki til að elda graut handa nemendum sínum. Hittist þannig á að eldamennska var í fullum gangi þegar ég kom þarna ásamt mínum ferðafélögum.

Hér er Linley, sem er skrifstofustjóri hjá mér, að sýna listir sínar með þvöruna. Ég held reyndar að Þvörusleikir hefði tapað sér yfir þvörunum sem þarna voru.

Potturinn er engin smásmíði. Ég man nú ekki lítratöluna, en í pottinn er notaður einn 50 kílógramma poki af mjöli. Svo er fyllt um með vatni. Þrír aðrir pottar sjást fyrir aftan, allir fullir af graut. Þessir fjórir pottar duga til að elda graut fyrir 1.200 skólakrakka. Hver krakki fær einn skammt í lítið drykkjarmál. Skólaárið hér er nýhafið og sagði skólastjórinn mér frá vandamáli sem hann stendur núna frammi fyrir, en það er að um 1.500 börn í skólann. Aukning um 300 frá því á síðasta skólaári. Því vantar einn pott í viðbót.

Ég spurði hvort ég mætti smakka á grautnum. Var hlaupið upp til handa og fóta til að finna ílát fyrir mig, og að lokum tókst að finna skeið. Eldabuskurnar glottu nú út í annað, sýndist mér, yfir þessum útlendingi, sem vildi smakka grautinn.

Verður að segjast að grauturinn var frekar bragðdaufur. En saðsamur þó, og dugar örugglega börnunum eitthvað fram eftir degi.

Staðreynd er að í landi eins og Malaví trekkir svona grautur að. Krakkarnir mæta í skólann, því þau vita að þau fá mat. Heima hjá þeim er kannski engan eða lítinn mat að fá. Skólastjórinn sagði mér að margir krakkanna labba framhjá mötuneytinu þegar þau mæta í skólann til að sjá hvort grautur verði eldaður þann daginn. Ef þeim sýnist ekki, þá snúa þau við og skrópa. Þar til grautur kemur næst.

Sorglegt.

Posted with Blogsy

Á leið í hundana

Hér snýst lífið meira og minna um hundana nýju. Þeir hoppa og skoppa út um allt, öllum reyndar til mikillar gleði og kátínu. Meira að segja gamla Labrador-tíkin virðist hafa hressts mikið við þessa viðbót í fjölskylduna.

Mikið gengur á þegar kemur að matargjöf. Ekki er hundunum tamt að bíða, sérstaklega ekki þessum yngri. Því er stundum handagangur í öskjunni á matmálstímum.

Ég náði nokkrum myndum um síðustu helgi af Rúnari Atla að gefa hundunum brauð.

Alltaf þarf Ríkó að troðast

Alltaf þarf Ríkó að troðast fram fyrir. Damen er først hvað? Ekkert svoleiðis í hundaríkinu.

En loksins fékk svo sú hvolpafulla sinn skammt.

Þolinmæði þrautir vinnur allar, segir máltækið. Snúlla, gamla tíkin, er nokkuð þolinmóð. Hún bara bíður og veit að hennar tími mun koma. Sem hann og gerði.

En eitthvað var nú tekinn að kárna leikurinn. A.m.k. að áliti Rúnars Atla. „Setjast!“ skipaði hann ábúðarfullur. Sú gamla hlýddi eins og skot, en ungviðið var svolítið óþekkara.

Seinna um daginn rakst ég á sprelligosana tvo innanhúss. Ríkó meira að segja hafði karate-gaurinn undir!

Mikið líf og fjör. Annað er ekki hægt að segja.

En, á laugardagskvöldið var mér rækilega gerð grein fyrir hvar í goggunarröðinni ég er í þessari fjöldskyldu.

Við grilluðum þetta kvöld, sem er nú ekki í frásögur færandi. Nautasneiðar einhvers lags og búapylsa. Eins og oft vill verða var keypt meira en þurfti. Frúnni datt í hug að gefa hundunum smákjötbita.

Heyrðu, þeir alveg trompuðust af gleði. Ekki síst Bounty, sú hvolpafulla. Hámaði í sig nautakjöt og pylsu.

Skömmu seinna lenti ég í áfallinu. Frúin var að ganga frá afgöngunum og sagði:

„Villi minn, þú og tíkin skiptið kjötinu svo á milli ykkar!“

Úbbs - þungt högg neðan beltisstaðs, þótti mér.

En þá er víst búið að setja mig á minn stað.

Posted with Blogsy

Boltaleikur

Rúnar Atli mætir á fótboltaæfingar á laugardagsmorgnum. Æfingarnar byrja klukkan níu fyrir hádegi og eru þá búnar áður en verður of heitt.

Í morgun var lítið mót í gangi. Tveir aðrir skólar mættu á svæðið og voru spilaðir nokkrir stuttir leikir. Gamanið bara í fyrirrúmi.

Rúnar Atli spilaði í marki að þessu sinni og stóð sig vel. Einn leikurinn tapaðist reyndar með fimm marka mun, en sá stutti bjargaði a.m.k. sjö sinnum á góðan hátt. Bjargaði því sínum mönnum frá niðurlægingu.

Hér er smásyrpa af honum að spyrna boltanum frá marki. Góður galli, íslensku landsliðssokkarnir, Leiknisbuxur og ManUtd-buff. Hummel skór, en þeir eru fáséðir hér.

 

Posted with Blogsy

Ný græja

Gulla er græjugella innst inni. Hún vildi ekki viðurkenna það á árum áður, en er núna komin úr skápnum með þetta.

Í dag minntist ég á við hana að ég hefði séð hamborgarapressu í búð einni hér í Lílongve. Skemmst er frá að segja að klukkustund síðar var frúin búin að eignast græjuna.

Þetta var líka síðasta eintakið í búðinni, svo nauðsynlegt var að bregðast snöggt við...

En þetta er græjan:

Flott tæki verður að viðurkennast.

Fyrir einhverja undarlega tilviljun stóð til að grilla hamborgara í kvöldmatinn.

Þeir tókust að sjálfsögðu frábærlega vel.

Nú er bara að fara að búa til sitt eigið hakk. Í sumar þegar ég átti leið um Jóhannesarborg, keypti ég hakkara til að festa á Kitchenaid hrærivélina okkar, en við höfum ekki enn prófað að hakka kjöt.

Nú er komið tilefni til þess.

Posted with Blogsy

Æ, æ, hvað varð um bensínið?

Eftir svona fjóra mánuði með nægu bensíni á bensínstöðvum, þá eru allt í einu farnar að myndast biðraðir aftur. Síðustu daga sé ég 20-40 bílaraðir við margar stöðvar.

Ömurlega fúlt.

Einn bensíninnflytjandi sem ég kannast við sagði að líklega væri þetta tímabundið ástand.

Líklega.

Posted with Blogsy

Fjölgun í fjölskyldunni (staðfest)

Fyrir einhverjum dögum ýjaði ég að því að fjölga myndi í fjölskyldunni. Í gær varð þessi spá staðreynd.

Tveir hundar búnir að bætast við.

Núna er mikið stuð. Kettir og hundar hvæsa og gelta hver um annan þveran. Snúlla, stóri Labradorinn, er sú eina sem tekur þessu öllu með stóískri ró. Sallý og Kisi, hins vegar, eru ekki alveg eins róleg yfir þessu. En sjálfsagt eiga skepnurnar eftir að venjast hver annarri.

Hér er hann Ríkó - gæti kannski heitað Rikki á íslensku:

Svo hún Bounty (frb. Bántí), hvolpafulla tíkin. Ekki skil ég alveg nafngiftina hennar. Og ekki alveg með íslenskt nafn á takteinum. Lesendur geta kannski stungið upp á einhverju, sem að Rúnar Atli tekur svo til skoðunar.

Ekki veit ég hvað við gerum þegar hún gýtur. Gulla og Villi, stórbændurnir, að taka á móti hvolpum... Sé það ekki alveg gerast. En maður harðnar víst við hverja þraut.

Greyin eru ósköp vinaleg. Hér er ein mynd af þeim sleikjandi hönd ljósmyndarans.

Galsinn var orðinn svo mikill að Bounty þurfti að standa á afturlöppunum fyrir ljósmyndarann.

Svo er að sjá hvort við náum öll að lifa saman í sátt og samlyndi

Posted with Blogsy

Æjæjæ, strákaafmæli

Strákaafmæli.

Sægur af átta ára guttum.

Meir'ena seg'aða.

Rúnar Atli hélt upp á afmælið sitt á föstudagseftirmiðdaginn. Sumir gestir komu strax eftir að skóla lauk, um hálfeitt, en afmælið stóð til klukkan fimm. Átti a.m.k. að gera það, þótt síðustu gestirnir hefðu ekki farið fyrr en að ganga sjö.

Fimmtán guttum var boðið í afmælið. Tveir mættu ekki, en einn lítill bróðir fékk að fljóta með. Að Rúnari Atla meðtöldum voru því fimmtán strákar í veislunni. Nóg var að gera og hamagangurinn mikill. Leist mér um tíma ekkert á að húsið og okkar dót bæri nokkurn tímann aftur sitt barr. Mikill handagangur í öskjunni og enginn leið að fylgjast með öllum.

Við Gulla vorum svona frekar afslöppuð með þetta allt saman. Ég held ég hafi aldrei áður byrjað að baka afmælistertu þegar klukkutími var búinn af veislunni. Samt var tertan tilbúin á réttum tíma. Geri aðrir betur. Vanur maður, auðvitað.

Við vissum auðvitað að einhverjir yrðu glorhungraðir svona rétt eftir skólann og því hafði Gulla útbúið bunka af kjúklingaleggjum og samósum. Sem var eins gott.

Planið var að drengirnir yrðu sem mest úti. Nóg pláss er í garðinum og við leigðum hoppukastala, sem vakti mikla lukku. Svo var fótboltamark í einu horni garðsins, trampólínið dregið fram sem og borðtennisborð sem við eignuðumst einhvern tímann. Svo hafði Gulla upp á náungum sem koma með fullt af málningarströngum strekktum á ramma og hjálpa krökkum að mála mynd eða tvær. Auðvitað var svo líka andlitsmálari á svæðinu.

Sem sagt heilmikið um að vera. Enda var engin afmælisveisla í fyrra. En þrátt fyrir allt útidótið þurftu kapparnir að grandskoða allt dótið hans Rúnar Atla og er ekki ofsögum sagt að herbergið hans Rúnars Atla hafi litið út eins og eftir sprengingu. Svei mér þá.Hér náðust nokkrir á mynd önnum kafnir við að fara í gegnum dótið.

En þetta var gaman, þrátt fyrir öll lætin. Sumir fengu sér andlitsmálingu og fór afmælisbarnið í fararbroddi.

Ljón vildi drengurinn vera og málarinn var ekki í vandræðum með það. En þetta tók nokkurn tíma, skal ég segja ykkur. Svona leit hann út að lokum:

Dúlleríið á handarbökunum eru einhverjir Stjörnustríðsgeislagræjur. Sjáiði, maður kreppir hnefana og út skýst geisli. Svona:

Félaganum var sem betur fer ekki meint af þessari geislameðferð.

En andlitsmálarinn var nokkuð fær, verður að segjast. Hér er einn vinur Rúnars Atla, Remi heitir hann, og ekki var hans útlit síðra en hjá Rúnari Atla.

Flott, ekki satt?

Svo eftir heilmikil læti var komið að tertunni. Súkkulaðiterta auðvitað. Ekki til að tala um að hafa neitt annað. Eins og sést á næstu mynd átti Gulla fullt í fangi með að afgreiða kökusneiðar og drykki til allra:

„Gemmér, gemmér...“

Æ, en að veislu lokinni vorum við gjörsamlega búin. Öll sömul. Enda var hugmyndin með að hafa veisluna á föstudegi sú að við hefðum tvo daga í kjölfarið til að jafna okkur.

Það var fínt.

Nú er bara ár í næstu veislu.

Skyldi fjölga í fjölskyldunni bráðum?

 

Ha, nei, auðvitað á enginn von á börnum!

Það sem ykkur dettur í hug, tsk, tsk.

Nei, við vorum að koma úr smábíltúr. Vorum að skoða hunda... og mér sýnist allt benda til að fljótlega fjölgi í fjölskyldunni um tvo.

Rico heitir annar hundurinn og hinn heitir Bounty. Tjáváva hundar.

Og ef það skyldi ekki vera nóg, þá er Bounty tík og líklega hvolpafull...

Hvað skyldu dæturnar segja nú?

Aldrei fengu þær hunda eða ketti.

Ó, já, ekki má gleyma að um daginn eignuðumst við annan kött. Kisi heitir hann og varð munaðarlaus þegar vinir okkar fluttu heim til Íslands.

Heyrðu, svo er auðvitað einn hani á bænum og fimm hænur og mér skilst á Gullu að hún ætli að kaupa 20 unga til viðbótar.

Ja, hérna. Hvar endar þetta eiginlega?

Tuttuguogsex hænur, tveir kettir, þrír hundar og kannski fleiri hundar á leiðinni.

Já, hvað skyldu dæturnar eiginlega segja?

 

Posted with Blogsy

Lílongve logar - og allt vatnslaust

Reyndar logar borgin ekki bókstaflega. Hins vegar logar allt í verkföllum opinberra starfsmanna í Lílongve sem og í öðrum stórum byggðakjörnum í landinu. Nokkuð er orðið síðan þetta hófst, en kveikjan er gengisfelling sem varð á gjaldmiðli Malava, kvakanum, í apríl og því gengissigi sem í kjölfarið fylgdi. Er nærri lagi að kvakinn hafi fallið um 70% gagnvart bandaríkjadal.

Eins og við Íslendingar þekkjum mætavel þá fylgir verðbólga gengisfalli. Því hafa Malavar fengið að kynnast undanfarna mánuði. Tölur frá hagstofu Malaví gefa til kynna að verðbólga í júlí hafi verið tæplega 22 prósent. Hefur hún vaxið hröðum skrefum frá í apríl og ekkert sem bendir til að henni linni í bráð.

Auðvitað kemur þetta við almenning. Þegar nýtt fjárhagsár hófst hjá ríkinu malavíska hinn 1. júlí sl. þá kynntu stjórnvöld launahækkanir opinberra starfsmanna. Meðaltalshækkunin var 21%, mest hjá lægst launuðum, ríflega 40%, en minni eftir því sem laun hækkuðu. Starfsmenn fyrirtækja í eigu ríkisins fengu mun minna, 5%.

Skemmst er frá að segja að launþegar eru ekki sáttir. Starfsmenn ýmissa opinberra fyrirtækja og stofnana hafa farið í verkföll undanfarnar vikur. Þetta hefur ekki haft mikil áhrif á fólk almennt, þar til starfsmenn vatnsveitu Lílongve fóru í verkfall og kröfðust 30% launahækkunar í stað þeirrar 5% sem þeir höfðu fengið. Innan tveggja daga var öll borgin orðin vatnslaus. Einum eða tveimur dögum seinna var búið að semja um 25% launahækkun og starfsmenn mættu aftur til vinnu. Manni datt nú bara í hug íslenskir mjólkurfræðingar og þeirra verkföll hér á árum áður.

Þar með kom vatnið aftur, ekki satt?

Ó, nei, ekki er það nú svo gott. Til að borgin hafi nægjanlegan vatnsþrýsting til að þjónusta allri borginni þá þarf ákveðið lágmarksmagn í vatnstanka borgarinnar. Hægara sagt en gert virðist vera að ná því vatnsmagni eftir að tankarnir tæmast. Í okkar húsi kemur vatn inn í einhverja klukkutíma á sólarhring, yfirleitt að nóttu til. Líklega eru fjórir dagar síðan verkfalli lauk, en við sjáum enga breytingu á ástandinu.

Við erum þó heppin því við höfum forðatank á lóðinni okkar. Líklega komast 5.000 lítrar í hann, ef hann nær að fyllast. Í tankinn safnast vatn þegar vatnsveitan hleypir vatni til okkar. Þegar ekkert vatn kemur inn á lóðina þá rennur vatnið úr tankinum í kranana okkar. Við höfum því vatn til að fara í sturtu og til helstu nauðsynja. Þó sé ég mikið eftir vatninu sem sturtast niður úr klósettkassanum...

Í dag settum við í eina þvottavél... annars er handþvegið.

Sumir eru ekki jafnheppnir og við. Þeir sem enga forðatanka hafa mega sætta sig við að hafa ekki vatn í krönunum megnið af sólarhringnum.

Við nældum okkur að auki í þrjár 200 lítra tunnur af vatni sem við notum við uppvask og vökvun á matjurtagarðinum. Við notum vatnið úr forðatankinum eins sparlega og hægt er og vonum á kvöldin að nóg dælist í tankinn á nóttunni til að duga næsta dag. Enn sem komið er hafa þær vonir ræsts.

En mikið er maður háður vatni. Rafmagnsleysi er miklu auðveldara viðfangs. Að komast ekki í sína daglegu sturtu er skelfilegt. Við vorum ekki nægjanlega vakandi þegar verkfallið hófst og áttuðum okkur ekki á því í heilan dag að ekkert vatn kom inn til okkar. Því kláraðist vatnið úr forðatankinum. Engin sturta í tvo daga, bara einhver þvottapokaþvottur.

Óskemmtilegt.

Nú er bara að vona að vatnsveitan nái að safna því vatni sem til þarf til að allt komist aftur í lag.

Og á meðan logar allt í verkföllum annarra. Nýjust fréttir voru að borgarstarfsmenn í hinni stóru borginni í landinu, Blantyre - sorphirðumenn og fleiri - væru farnir í verkfall. Og þeirra kröfur?

150% launahækkun!

Já, sæll.

Afmælisdagafrétt - seint um síðir

Ekki er einleikið hversu illa gengur að skrifa eitthvað skemmtilegt á þessar síður. Framtakssemin alveg að kála manni.

Eða þannig sko.

Á morgun er vika síðan sonur minn ungur átti átta ára afmæli. Og ekki eitt orð um það hér. Fyrr en nú.

Hverslags er þetta eiginlega?

Spenningurinn var þó nokkur hjá sumum síðasta sjö ára daginn. Við feðgarnir skelltum í skúffuköku seinnipart þess dags, en hana átti að fara með í skólann handa bekkjarsystkinum.

Á afmælisdeginum var ekki mikið mál að vakna.

Hér til hliðar er fyrsta myndin af átta ára gutta. Tekin rúmlega fimm að morgni. Allir í góðu stuði.

Hárið kannski aðeins út í loftið, en hva, hverju búist þið við svona snemma morguns?

Eitt verð ég í framhjáhlaupi að segja syni mínum til hróss. Alveg heyrir til undantekninga að hann sé ekki kátur og glaður. Og alltaf skal hann vera tilbúinn í grallaraskap.

Flottur fír.

En tvær ástæður voru fyrir því að dagurinn var tekinn snemma. Svona klukkutíma fyrr en venjulega. Fyrri ástæðan var að klára þurfti að ganga frá skúffukökunni.

Auðvitað sá afmælisbarnið um að smyrja súkkulaðikreminu á. Aldrei að vita nema faðirinn tæki upp á því að stelast í kremið. Hvað veit maður?

Skúffukakan heppnaðist vel hjá okkur feðgum. Í það minnsta leit hún mjög vel út. Ég fékk auðvitað ekki að smakka.

Hin ástæðan fyrir því að dagurinn var tekinn snemma var að geta opnað pakkana áður en klukkan yrði sjö og tími til að leggja af stað í skóla. Eftir kökuskreytingar var því sest við borðstofuborðið með pakkana.

Pakkarnir þóttu reyndar í smærra lagi þennan afmælisdaginn, en þó áttuðu menn sig greinilega á því að stærðin skiptir ekki endilega máli. Innihaldið er jú mikilvægara.

Ég ætla nú ekki að eyða tímanum að telja upp gjafirnar, nema þó að dreng þótti flott að fá þrjár Andrésar Andar syrpur frá frændunum þremur í Eyjabakkanum.

Takið líka eftir að á þessum tímapunkti var drengur orðinn vatnsgreiddur og flottur. Handverk móðurinnar að sjálfsögðu.

Að pakkaopnun lokinni var borðaður morgunmatur og síðan lagt af stað í skólann. Vinirnir voru greinilega með á hreinu hvaða dagur var því menn kepptust við að óska til hamingju.

Rétt fyrir fyrstu frímínútur mætti ég síðan í skólastofuna með skúffukökuna flottu. Við búum svo nálægt skólanum að ég rölti mér út með kökuna á brauðbretti og ekkert yfir henni. Enda alltaf gott veður í Lílongve og ekki þýðir að skemma kremið með plastpoka eða einhverju álíka.

Hér sést afmælisbarnið umkringt bekkjarsystkinum sínum. „Hann á afmæli í dag,“ sungið hástöfum. Á ensku auðvitað.

Svo var blásið...

Öll kertin náðust í fyrstu tilraun.

Takið eftir hvað kakan er flott skorin. Kennarinn greip boltann á lofti þegar hann sá kökuna og lét krakkana reikna ýmis dæmi sem tengdust fjórum sinnum sjö. Ekki slæmt að taka smá hugarreikning áður en maður fær köku.

Í kvöldmat bauð piltur foreldrum sínum á indverskan veitingastað. Ekki slæmt val það hjá honum. Eigandi staðarins varð kátur þegar hann frétti hver hefði valið staðinn og þakkað afmælisbarninu kærlega fyrir.

Dagurinn var í alla stað góður og glaður piltur lagði höfuðið á kodda um kvöldið og sofnaði eins og skot.

Uppskera dagsins hjá elsku Gullu

Segir ekki myndin allt sem segja þarf?

 

Posted with Blogsy

Knattspyrnukappi ungur í Malaví

Þá er skólinn hjá syninum að hrökkva í gang og allt sem honum fylgir. Enda vorar hér og hlýnar dag frá degi. Í morgun var fyrsta knattspyrnuæfing vorsins hjá laugardagklúbbnum sem Rúnar Atli mætir á æfingar hjá.

Fyrsta spurning mín til drengsins í morgun var: „Hvaða fótboltatreyju viltu fara í á æfingu?“

Hann á nefnilega margar flottar treyjur. Ætli fingurnir dugi til að telja þær allar? Ekki er ég viss um það. Ýmis glamúrlið eru þar í hópi, t.d. Ítalíumeistarar Júventuss sem og Mílanó, sem lenti jú í öðru sæti í ítölsku deildinni. Man. Utd. er auðvitað þarna einhvers staðar og náttúrulega er Valstreyja ofarlega í skápnum. Síðan eru landsliðin, Holland, Portúgal, Svíþjóð og Ísland auðvitað. Meira að segja á drengurinn landsliðstreyju Tansaníu. Einhverjar fleiri flottar treyjur leynast í skápnum.

Í hvað vildi hann svo fara?

Jú, hann settist upp með stírurnar í augunum, horfði hissa á mig og sagði svo: „Leiknisbúninginn.“

Hvað annað?

Menn eru trúir sínu liði. Inn fyrir bein, alla leið inn að mergi.

Myndin hér til hægri sýnir kappann á leið á æfinguna. Treyja, buff, buxur, sokkar og taska allt merkt Stolti Breiðholtsins. Það eina sem vantar er Leiknismerkið á skóna.