Mér varð hugsað til þessa núna í morgun. Ég ákvað að skreppa í hjólatúr, svona til að skoða hvort eitthvað væri í gangi í borginni. Lagði af stað rúmlega níu, með í huga að ekki yrði orðið of heitt meðan ég væri á ferðinni.
Reyndar hófst túrinn ekkert alltof vel. Ég var kominn svona sex kílómetra þegar afturdekkið fór að linast. Jú, jú, sprungið. Hvað er nýtt? Ég er löngu búinn að missa tölu á því hversu oft hefur sprungið hjá mér síðasta árið. Stundum næstum í hverjum túr. En, það góða við það er að maður er tilbúinn undir svona - ávallt reiðubúinn - og er í ágætis æfingu að skipta um slöngu. Er til dæmis búinn að finna út að 250 pump með fínu pumpunni minni eru það sem þarf til að ná þeim loftþrýstingi sem ég vil.
Til gamans þá er hér mynd af algengasta sökudólgi sprungins dekks - pínulitlar málmflísar
Já, ekki láta þær mikið yfir sér, kvikindin litlu, en þær ná að stingast inn í dekkið og venjulega er svona tveir þriðju sem komast í gegn og gata slönguna.
Ég fann mér þokkalegt tré á miðjum grasbala og dundaði mér við viðgerðina í skugga af trénu. Ekki amalegur staður, eða hvað?
Þarna var ég sem sagt búinn að skipta um slöngu og pumpa 250 pump.
Æ, þessi bloggfærsla átti nú ekki að vera einhver frægðarsaga af kappanum mér...
Almennt var rólegt á götum Lílongve í morgun. Nema, þegar ég hjólaði yfir í hverfi tvö, sem svo heitir. Stundum kallað indverska hverfið, en þar úir og grúir af litlum búðarholum sem selja ótrúlegustu hluti. Oft eru þær í eigu Indverja. Slatti af þeim var opið í dag, þótt föstudagurinn langi heiti og sé rauður á almanakinu. Þarna var bíll við bíl og löggan eitthvað að reyna að stjórna. Gatan liggur upp í móti og ég sá mergð manna svolítið ofar í götunni. Þarna var komin heilmikil samkunda kristins fólks, og einhver hélt þrumandi ræðu í hátalarakerfi þar sem nafn Jesús kom oft fyrir. Það sem mér þótti merkilegast við þetta að hópurinn var búinn að planta sér fyrir framan hverfismoskuna og hélt þessa þrumuræðu og síðan var sungið eitthvað af sálmum. Þessi uppákoma fyrir framan moskuna virtist ekkert angra múslímana sem þarna sáust á vappi.
Ég þurfti að taka krók um hliðargötur til að komast framhjá hópnum, en þegar ég kom á aðalgötuna á nýjan leik þá var hópurinn kominn af stað. Í átt til mín. Stillti ég mig því upp með myndavélina og tók nokkrar myndir. Þarna voru nokkrar konur í fararbroddi sem burðuðust með heljarinnar kross. Svona eins og Jesús þurfti víst að gera á sínum tíma.
Já, þarna var líf og fjör.
Á ferð minni um borgina sá ég þrisvar sinnum minni skrúðgöngur. Fólk gekk þar ævinlega á undan vörubíl sem hafði hátalarakerfið á pallinum og voru stundum spiluð lög og stundum ræður haldnar. Lögin voru eftirtektarverð, því þetta voru ekki sálmar - svona eins og ég þekki úr íslenskum kirkjum - heldur hressileg tónlist, þið vitið, tónlist sem fær mann til að hreyfa líkamann.
Til eins hópsins veifaði ég og þvílíkt sem það virtist gleða.
Allir sem ég sá áttu það sameiginlegt að skemmta sér. Og það ósvikið.
Ekki eins og á föstudagana löngu í mínum bernskuminningum.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli