Fjölskylduíþróttasunnudagur

Þótt við séum nú engir stóríþróttamenn, þá pjökkumst við aðeins hérna í Malaví.

Rúnar Atli er líklega öflugastur, stundar ýmsar íþróttir í skólanum. Íþróttirnar hjá honum breytast önn frá önn, núna stundar hann þríþraut og tennis, en rauði þráðurinn hans er karate. Hann æfir það þrisvar í viku og er orðinn nokkuð fær. A.m.k. að áliti föðurins.

Ég flækist um á reiðhjólinu mínu, reyni að fara ekki sjaldnar en þrisvar í viku á því til vinnu, þótt það gangi nú ekki alltaf. Svo er ég í litlum hópi sem hittist flesta sunnudagsmorgna og fer í hjólreiðatúra um sveitirnar hér fyrir utan Lílongve. Algengt er að við förum 40 til 60 km í hvert sinn. Þetta er skemmtilegt og meira gaman þegar fleiri eru með.

Gulla er komin í gönguhóp sem hittist tvisvar í viku, ef ég man rétt. Þær - allt konur - arka hér um nágrennið fimm til sex kílómetra.

En, við gerum þetta öll svolítið í okkar horni og sjaldan saman.

Í morgun varð breyting á. Við fórum saman og tókum þátt í skemmtiíþróttadegi sem var haldinn hér í borginni. Þýska sendiráðið studdi þetta, því einmitt núna eru 25 ár frá falli Berlínarmúrsins og var haldin ein ræða af tilefni þessa - ég missti reyndar af ræðunni...

Hægt var að hjóla 21 km á fjallahjóli, hlaupa sömu vegalengd, skokka eða ganga 5 km og síðan var aðalviðburðurinn, 2 km skemmtiskokk þar sem þátttakendur og áhorfendur voru vopnaðir litadufti sem var dreift á, ja, alla sem voru nálægt.

Ég skráði mig í hjólatúrinn, Gulla í 5 km göngu og Rúnar Atli í skemmtiskokkið. Þ.a. fjölskyldan var saman í íþróttum!

Og morguninn var skemmtilegur.

Enn með drauma um miðjan hóp!

Dagurinn var tekinn snemma, því ég þurfti að mæta 20 mínútur yfir fimm, en hjólatúrinn hófst klukkan sex. Já, um morguninn. Hér er dagrenning nefnilega í kringum fimm að morgni og því hefst allt hér eldsnemma. Svo vill maður reyna á sig áður en sólin kemst of hátt á loft.

Þetta var heilmikið ævintýri fyrir mig. Ég man ekki eftir að hafa tekið þátt í hjólakeppni áður. Það er þá svo langt síðan að sú reynsla liggur í óminnislandi. Fjörutíu keppendur voru skráðir til leiks, en eitthvað færri mættu. Síðustu daga var ég svolítið rogginn með mig - í huganum - og fannst að ég gæti nú endað meðal tíu efstu. Í morgun, þegar ég mætti og fór að virða fyrir mér keppendurnar þá dró ég aðeins úr væntingunum...

Svona í kringum miðjan hóp væri líklega ásættanlegt...

Svo var brunað af stað. Leiðin var nokkuð strembnari en ég er vanur. Mikið af upp-og-niður köflum, árfarvegir og svoleiðis, og þröngir stígar milli trjáa og grjóts. Mikið af kröppum beygjum og sandflákum. Sumstaðar hátt niður ef maður færi útaf. Eftir fimm km var ég búinn að breyta væntingunum. Að komast á leiðarenda væri bara flottur árangur - og þess virði að blogga um...

Svona um miðbikið var mér farið að ganga ágætlega. Hafði reyndar týnt þeim sem á undan voru (sem var í lagi því ýmsir þeirra villtust af leið) og langt var í næsta mann á eftir mér. Reyndar upplifði ég þá skrýtnu reynslu að láta taka framúr mér, ekki einu sinni heldur tvisvar, af hlaupurum! Það var svolítið undarleg tilfinning, skal ég viðurkenna. En, þrátt fyrir þá smán, var ég farinn að venjast stígnum og farinn að njóta hjólatúrsins.

Á sextánda kílómetra gerðist hins vegar það sem enginn hjólreiðamaður vill að gerðist. Það sprakk! Allt í einu var eins og framdekkið væri á búðingshlaupi og einhverjum sekúndum síðar var dekkið loftlaust. Ég af baki - var reyndar vel búinn með varaslöngu, bætur o.fl. - og reif dekkið af. Fann sökudólginn, þyrni sem hafði stungist á bólakaf í dekkið. Varaslangan var sett í - tók ekki nema mínútu eða tvær - og ég fór að pumpa. En ekkert loft kom í hana. Hún semsagt sprungin líka.

Í framhjáhlaupi má nefna að þetta er þriðja slangan, keypt í Erninum, sem hefur verið ónýt þegar ég ætlaði að nota hana. Hrikalega lélegt og svekkjandi.

Ég fór því í bótaframkvæmdir. Það gekk illa. Fyrsta bótin klúðraðist fyrir klaufaskap. Sú næsta límdist rétt á, en þegar ég pumpaði heyrði ég að enn lak. Komst að því að ekki var nóg með að þyrnirinn hefði stungist inn í slönguna, heldur gekk hann út úr henni hinu megin. Tvö göt frá sama þyrni...

En loksins komst ég af stað aftur. Allt stússið tók 20 til 25 mínútur, svo maður var orðinn vel aftarlega í röðinni. En, náði á leiðarenda og bara mjög sáttur.

Skemmtilegt að taka þátt og næst verð ég búinn að prófa varaslönguna!!

Endurfundir

Gulla hafði áhyggjur af mér, því ég skilaði mér ekki áður en 5 km skokkið/gangan var ræst. Var hún helst á því að löggan hefði pikkað mig upp einhvers staðar og líklega stungið mér í steininn... Hugmyndaflugið hjá sumum!

En svo var auðvitað ekki og síðar urðu fagnaðarfundir okkar.

En mesta stuðið var litaskemmtiskokkið. Allir þátttakendur fengu litaduft og rétt áður en skokkið hófst áttu allir að úða dufti á næsta mann og annan. Rúnar Atli var með sundgleraugu til að varna dufti í augun.

Síðan gátu áhorfendur keypt duftpoka og röðuðu sér meðfram upphafi hlaupaleiðarinnar og gáfu þátttakendum annan litaskammt.

Verið að dreifa dufti

Rúnar Atli búinn að tæma pokann og glottir

Rúnar Atli tók svo sprettinn og virtist eiga nóg eftir þegar skokkinu lauk.

Ein mynd af lokum sem ég stal af fésbókarsíðu Ingibjargar Jónsdóttur.

Allir kátir enda búið að vera gaman

Malaví-vatn heillar

Enn er ég kominn að ströndum Malaví-vatns. Það heillar. Enda fallegt.

Hvern langar ekki að vera á svona stað?

Tilgangurinn er köfun. Til að mega öðlast köfunarréttindi þarf maður að hafa náð 10 ára aldri. Rúnar Atli beið með óþreyju eftir þeim tímamótum. Núna loksins gafst svo tækifærið, en það er einnar viku miðannarfrí í alþjóðaskólanum. Við tveir fórum því í bíltúr norður til Nkhata-flóans.

Gulla þarf að læra og læra, svo við höfum ekki mikið samviskubit yfir að skilja hana eina heima.

Ekki mikið, en þó smá.

Rúnar Atli er búinn að vera á kafi á námskeiðinu sínu í dag. Að horfa á vídeómyndir - hann var búinn að stúdera kennslubókina í nokkurn tíma áður en við lögðum af stað - og svo kafaði hann tvisvar. Þetta voru kafanir á afmörkuðu svæði, yfirleitt gerðar í sundlaugum. En hér er ekki um sundlaug að velja, heldur er notað grunnt svæði í vatninu. Fiskar að synda í kringum mann og svoleiðis.

Hér er hann að gera búnaðinn tilbúinn. Að sjálfsögðu er hluti af námskeiðinu að læra það.

Ég reyni að dunda mér eitthvað á meðan hann er í sínu stússi. Fer nú létt með það.

Fór tvisvar í vatnið að „snorkla“ - veit ekki annað orð yfir þetta á íslensku. Notaði tækifærið að æfa mig að nota áttavita í vatninu. Þetta er eiginlega í fyrsta skiptið sem ég snorkla af alvöru. Það var virkilega gaman. Að líða þarna yfir lífríkinu í vatninu. Merkilegt hvað dýpið skipti mig engu máli. Mér leið ekkert illa þótt væri kannski átta til tíu metra dýpi og ég nokkuð langt frá landi. Ég bara sveif fyrir ofan, fannst mér. Svo stakk ég mér svo niður, þrjá til fjóra metra, ef mér þótti eitthvað nógu merkilegt til þess. Rakst t.d. á krabba sem var á vappi þarna og renndi mér nokkrum sinnum niður að honum. Honum þótti greinilega nóg um athyglina og hvarf að lokum inn í klettasprungu.

Rúnar Atli er í sínu elementi að sulla í vatninu. Þegar hlé er á köfunum þá syndir hann og prílar á bát sem er hérna.

Gaman hjá okkur.

Köfunarhelgi

Þessari helginni hef ég eytt við Maclear höfðann við strendur Malaví-vatns. Vegna vinnu var ég niður í Mangochi-héraði síðustu virku daga vikunnar og þótti tilvalið að taka köfunarhelgi í kjölfarið. Innan við 20 km útúrdúr að koma hingað. Ég er jú einn heima, þar sem Gulla og Rúnar Atli eru farin til Íslands.

Reyndar var Rúnar Atli ekki alveg sáttur við að ég færi að kafa án sín, þegar ég sagði honum af þessum áformum mínum. En hann sættist á þetta að lokum, annars vegar vegna þess að hann yrði á Íslandi, og hins vegar vegna þess að ég lofaði að ég myndi ekki kafa með „köfunarvinum“ hans. Sem ég stóð við.

Ég gisti á frekar fábrotnu en notalegu gistiheimili. Mgoza Lodge heitir það. Ætli séu ekki sex eða átta herbergi þarna. Enginn íburður, en notalegt viðmót starfsfólks. Og fínn matur. Herbergið opnast út í lítinn garð þar sem er sundlaug, ja, eða eiginlega baðlaug. Varla hægt að synda í þriggja metra langri laug, eða hvað? Ég tók reiðhjólið mitt með í ferðina og geymdi það inni á herberginu hjá mér. Algengustu viðbrögð heimafólks þegar það sá mig hjóla um þorpið er: „nice bike“ eða „very nice bike.“ Einn garðyrkjumaðurinn sagði eitthvað í þessa átt við mig þegar ég tók hjólið út úr herberginu í morgun. Ég leit kankvís á hann og sagði: „Alveg rétt, enda sef ég við hliðina á því!“ Hann var smástund að fatta grínið, en svo færðist breitt bros yfir andlit hans.

Það hefur verið meiriháttar að vera á hjóli. Maður losnar við þetta endalaust kvabb frá sölufólki og svo getur maður skoðað miklu meira en fótgangandi. Virkilega gott.

En, ég fór sem sagt að kafa. Nýtti mér þjónustu fyrirtækis sem heitir Cape Maclear Scuba, og var ánægður með þjónustu þeirra. Allt stóð eins og stafur á bók og þeir virðast vita hvað þeir eru að gera. Ég fór tvisvar út með þeim, í gærmorgun og núna í morgun. Í hvort skipti köfuðum við tvisvar, með hálftíma og fjörutíu mínútna millibili. Eins og alltaf var þetta meiriháttar.

Núna hef ég kafað fimmtán sinnum, og held það sé ágætt miðað við að hafa fengið réttindi í byrjun mars. Smám saman er ég að ná betra valdi á sjálfum mér í vatninu. Þetta er svona svipað og að hjóla, jafnvægið er lykilatriði. Það sem ruglar mann í vatninu, mig a.m.k., er að mesta kúnstin er jafnvægi upp og niður. Ekki að síga niður endalaust og ekki að þjóta upp á við, heldur að halda sér á þeirri dýpt sem maður vill vera. Ég bæti mig í þessari kúnst í hverri ferð. Fann töluverðan mun frá í fyrstu köfuninni í gærmorgun og þeirri seinni í dag. Undir lokin gat ég haldið mér kyrrum með andlitið í svona 20 sm fjarlægð frá þar sem fiskar eru að dunda sér. Þegar manni tekst þetta, þá halda fiskarnir bara áfram að gera það sem þeir eru að gera, en ef maður buslar mikið þá þjóta þeir í burtu. Svo er ég farinn að geta haldið upp-niður jafnvægi þótt höfuðið vísi niður, t.d. þegar maður kemur yfir klett og kíkir niður fyrir hann og undir. Þetta þótti mér erfitt, en er allur að koma til.

Svo prófaði ég að kafa inn á milli klettadranga og smokra mér á milli þeirra eins og leið lá. Mig langar nefnilega svolítið að læra að kafa í umhverfi þar sem er lokað fyrir ofan, t.d. í hellum og skipsflökum. Þetta gaf svona nasasjón af því, án þess þó að þak væri yfir.

Reyndar lenti ég í smáævintýri í seinni köfuninni í gær. Við vorum fjórir saman og ég var að skoða eitthvað merkilegt. Að mér fannst. Svo ætlaði ég að elta hópinn, en sá bara ekki nokkurn mann! Búinn að týna hópnum. Þetta þykir nú ekki fínt meðal kafara, hvort sem er að týna einum kafara úr hópnum, eða týna hópnum. Menn eru paraðir saman og eiga að fylgjast hvor með öðrum. En, ég hélt haus þrátt fyrir að vera allt í einu einn og yfirgefinn. Stressaðist ekki, heldur rifjaði upp frá námskeiðinu mínu og kennslubókinni hvað ætti að gera. Sem er að snúa sér heilan hring, kannski tvo, á sama stað og leita að fólkinu eða loftbólum. Loftbólur gefa jú til kynna kafara. Gera þetta í mínútu eða svo. Ef ekkert sést, þá fara hægt og rólega upp á yfirborðið. Ekki fara af stað í einhverja átt að leita, því líkurnar eru meiri en minni að maður fari í ranga átt. Ég sem sagt gerði allt samkvæmt bókinni. Kom í ljós, þegar ég kom úr kafi, að ég var svona 50-100 metra frá bátnum okkar. Þar var hópurinn nýbúinn að koma úr kafi, svolítið stress yfir að ég var ekki með. Allt fór því vel. Ágætt að lenda í svona þegar aðstæður eru góðar. Bæði til að æfa það sem á að gera og eins til að muna að passa sig.

En helgin hefur verið fín. Sit núna á Gecko Lounge, horfi yfir vatnið og snæði karríkjúkling og hrísgrjón. Milli þess sem ég pikka þetta inn.

Svo er að halda heim á leið.

Strákahelgi

Nú erum við Rúnar Atli í Nkhata Bay. Hér ætlum við að vera fram á sunnudag og njóta lífsins. Gulla var búinn að tala í einhvern tíma að hún þyrfti smáfrí frá okkur tveimur - ég meina’ða… frí frá okkur? - svo við ákváðum að skella okkur norður í land. Auðvitað virðir maður óskir eiginkonunnar, hvað annað? Nú er meiningin að sulla í Malaví-vatni og kafa svolítið.



Ég er orðinn alveg sjúkur í köfunina… og Rúnari Atla finnst hún líka spennandi. Ég skelli mér í vatnið um níuleytið í fyrramálið og á sama tíma ætlar guttinn að snorkla með einum leiðbeinandanum hér. Svo fer hann „niður“ um hádegisbilið. Kannski ég snorkli þá á meðan. Kemur allt í ljós.

En aksturinn til Nkhata Bay er langur. Tók hann okkur nærri því sex klukkustundir. Tók ég mér því sumarfrísdaga og hann fékk frí í skólanum. Við lögðum af stað skömmu eftir hádegi og hér verðum við til sunnudags.

Ferðalagið gekk eins og í sögu. Hér voru forseta-, þing- og sveitarstjórnarkosningar í fyrradag, og er höfuðborgin búin að vera á hálfum hraða síðan þá. Á leiðinni norður virtist hins vegar allt vera í sínum föstu skorðum. Eins og alltaf var endalaust af fólki á gangi meðfram þjóðveginum. Seinni helminginn af leiðinni hefði ég eiginlega þurft að skvetta úr skinnsokknum, en ég fann aldrei nógu mikið næði til þess. Malavar þurfa ekki næði til svona lagaðs - snúa bara baki við veginum og láta góssa. Ég er hins vegar of spéhræddur fyrir svoleiðis. Hélt því í mér.

Við náðum uppeftir fyrir myrkur. Fengum okkur kvöldmat og gripum svo í spil. Nú styttist í háttatíma. Vonandi gerist eitthvað skemmtilegt hjá okkur næstu tvo daga., þess virði að rata hingað inn.

Draumahelgi á Maclear höfðanum

Núna, á sunnudegi, sit ég undir stráþaki á gistiheimili sem nefnist Danforth Yachting. Rúnar Atli er að spila billjarð rétt hjá og Gulla er eitthvað að stússast í herberginu okkar. Gistiheimilið er við Malaví-vatn, við Maclear höfðann. Höfðinn er mikill ferðamannastaður og er hægt að lesa margt um hann í öllum ferðabókum um Malaví. Hann dregur víst nafn sitt af vini Davíðs Livingstones sjálfs. Ekki slæmt að eiga vini sem gera mann ódauðlegan.

Nú eru liðnar nokkrar vikur síðan ég náði mér í köfunarréttindin, en hef ekkert notað þau. Því langaði mig að kafa um þessa helgi, en á sama tíma vildi ég vera á góðu gistiheimili. Að geta notið lífsins og slakað á milli þess sem ég kafa. Ég hafði heyrt látið vel af Danforth staðnum og þótt hann sé rándýr þá ákváðum við að skella okkur.

Við sjáum ekki eftir því.

Er skemmst frá að segja að helgin hefur verið meiriháttar skemmtileg. Hér er stjanað þvílíkt við okkur að ég hef varla nokkurn tímann lent í öðru eins. Allur aðbúnaður er tipp-topp, sama hvað það er. Kokkurinn algjör snillingur. Svo er hægt að stunda allskonar vatnaíþróttir eins og hugann lystir.

Allur aðbúnaður í kringum köfun er til fyrirmyndar og þau sem um það sjá þrælklár. Ég fór niður þrisvar og í eitt skipti eftir myrkur. Var það í fyrsta sinn sem ég fer í næturköfun og var það magnað. Að vera á 10-15 metra dýpi og sjá ekkert nema það sem ljóskeilan sýnir. Skrýtið. Og svo sækja sumir fiskar í ljósið, eru greinilega forvitnir, og eru bara ofan í manni. Þetta var þrælskemmtilegt.

Svo var ótrúlegt að koma úr kafi og sjá stjörnum þakinn himininn. Ég lagðist á bakið í vatninu, starði upp í himininn og trúði varla mínum eigin augum. Glæsileg er náttúran.

Rúnar Atli var algjörlega óstöðvandi á laugardeginum. Við byrjuðum á köfun. Hann tók miklu ástfóstri við köfunarfólkið, en það er par, Dean og Cate. Sérstaklega elti hann Dean út um allt.

Rúnar Atli og Dean fara á vit ævintýra

Þeir tveir fóru saman að kafa, en Rúnari gekk illa að fara niður, því hann náði ekki að jafna þrýstinginn í eyrunum. Þeir voru því á tveggja metra dýpi að dunda sér. Sást að Rúnar Atli var ekki alveg sáttur við þetta, því hann ætlaði sér lengra niður.

Síðan þegar köfunin var búinn hamaðist hann í sundlauginn og á trampólíni. Síðan dró hann mig með sér út á blöðru, en þá liggur maður á dúk sem er strengdur yfir slöngu sem lítur út eins og slanga úr traktorsdekki. Maður heldur sér dauðahaldi í handföng og er dreginn áfram á vatninu af spíttbát. Við lágum þrír ofan á blöðrunni, ég, hann og Dean, og þeyttist ég tvisvar af. Langar leiðir alveg. Þetta var nokkuð erfitt fannst mér, því smátt og smátt gaf gripið í höndunum sig þar til ég missti takið. Var ég með strengi í fingrum og uppeftir innanverðum handleggjum. Gulla stóð sig vel á myndavélinni þegar þetta var:

Hér er þotið áfram. Á blöðrunni liggjum við þrír á fantaferð

Svarti punkturinn lengst til vinstri er ég!

Hér kemur hetjan í land, en hinir nenntu auðvitað ekkert að púkka upp á svona gaur.

Svo er það montrassinn...

Síðan fékk Rúnar Atli að sitja í með spíttbátnum þegar farið var út með aðra gesti. Við tveir prófuðum síðan tveggja manna kajak, en ég átti erfitt með að sitja í honum lengi. Var ekki alveg að gera sig fyrir stutta lærvöðva og mjaðmir.

Drengurinn fór líka með móður sinni á seglbát. Þokkalega gaman, en frekar dauft þó, fannst honum. Er að verða þvílíkur adrenalínfíkill...

Komið sér fyrir í seglbátnum

Og svo er lagt af stað

Svo fór hann og prófaði vatnaskíði. Honum tókst að lokum að komast af stað á þeim og leit vel út. Þá endastakkst hann í vatnið.

Ég er örugglega að gleyma einhverju sem drengurinn gerði.

Heyriði, svo varð hann sjúkur í billjard.

Í miðjuvasann!

Þetta var stanslaust hjá honum frá níu um morguninn til níu um kvöldið. Enda tók ekki langan tíma að sofna.

Svo núna í morgun fórum við í köfun. Ég í þá þriðju um helgina og hann í sína aðra. Þeir Dean fóru aftur saman og nú gekk mjög vel hjá þeim. Rúnar Atli náði að þrýstingsjafna eyrun og komst niður á sex metra dýpi. Enda var hann sáttur við árangurinn að þessu sinni. Ég fór hins vegar niður á nærri 20 metra dýpi og eyddi mest af tímanum á 17-18 metrum. Hún Cate lét mig kafa í gegnum þröng klettagöng, fyrst tvær mannhæðir niður, hausinn fyrst, og svo í 90 gráðu beygju og þar út. Þetta voru fyrstu hellagöng hjá mér. Og gaman. Maður þarf að fara á sérstakt hellaköfunarnámskeið ef maður vill kafa í hellum og göngum. Kannski maður fari einhvern tímann á svoleiðis námskeið.

Svo er víst einn af flottustu hellaköfunarstöðum í heimi hér á Maclear höfðanum, en á töluvert meira dýpi en ég má fara á. Maður hefur þá einhver markmið...

Sjálfsmynd á 15 metra dýpi eða svo

Cate, Rúnar Atli og Dean að fagna 6 metrunum. Lincston skipper í bakgrunni

Þetta gistiheimili er algjör draumastaður. Eigendur og starfsfólk eru með eindæmum vinaleg - komu öll út á hlað að kveðja okkur - og líður manni eins og heima hjá sér. A.m.k. skildi ég dótið mitt eftir út um allt ...

... alveg eins og heima...

Í París; matur, töffarar og bifhjól

Sit enn á ný á veitingastað. Núna í einni af hliðargötunum út frá breiðvangi Parísarbúa, Champs-Élysées. Það verður að segjast að umferð fótgangandi fólks á breiðvanginum er eiginlega fullmikil fyrir mig. Alveg heill hafsjór af fólki þar. En á þessari hliðargötu, Boétie-götu, er hraðinn mun minni. Sit ég nú á Café Victoria, sem sérhæfir sig m.a. í sniglum og froskalöppum. En ég lét mér nægja kjúkling með kartöflumús. Ekki þurfti ég að bíða lengi, í mesta lagi fimm mínútur frá því að panta og þar til kjúklingurinn kom rjúkandi á diski. Ég hrökk eiginlega í kút þegar maturinn kom. Maður bíður aðeins lengur í Lílongve.

Ljúffengur var maturinn.

Eitt sem mér finnst skrýtið í París er hversu margir reykja. Alls staðar eru öskubakkar og fólk reykir meira og minna hvar sem er. Á næsta borði við mig sitja tvær ungar stúlkur, líklega á aldur við dætur mínar. Önnur spurði mig á frönsku hvort ég ætti eld. Ég fattaði í annarri tilraun hvað hún var að meina og bar mig aumlega og tókst að segja á minni aumu frönsku að ég reykti ekki. Þjónninn reddaði þeim. Hvað haldiði? Þær vöfðu sínar eigin sígarettur! Og báru sig faglega að.

Annað sem ég tók eftir, á leið frá flugvellinum, er ást Parísarbúa á bifhjólum. Ég hafði pantað mér far, í gegnum netið, frá flugvellinum til hótelsins. Þegar ég var kominn í gegnum innflytjendaeftirlitið þá hringdi ég í símanúmer, sem mér hafði verið gefið og tilkynnti að ég væri lentur. Fékk ég leiðbeiningar hvert ég ætti að fara til að hitta bílinn. Fór ég þangað og eftir svona hálftíma bið renndi bíll upp að mér og bílstjórinn veifaði spjaldtölvu framan í mig og spurði hvort ég væri ekki örugglega þessi Villlljaaa-mÚÚÚRR. Jú, jú, ég hélt það nú. Bílstjórinn var eins og klipptur út úr tískublaði, í leðurjakka, með sólgeraugu, vindblásið liðað hár og þriggja daga skeggbrodda. Er ég viss um að margar stúlkur (og Siggi í Portúgal) hefðu kiknað í hnjáliðunum.

Hvað um það, hvað um það. Ég ætlaði að segja frá bifhjólum.

Ferðalagið tók um klukkutíma. Háannatími var greinilega, en við lögðum af stað frá flugvellinum rétt fyrir átta. Um morguninn. Stundum hreyfðumst við varla, og þá bölvaði þessi með vindblásna hárið hressilega, en stundum vorum við á kringum 80 km hraða. Sums staðar voru fjórar akreinar í hvora átt og minn maður hélt sig yfirleitt á þeirri lengst til vinstri. Þeirri sem á að fara hraðast.

Mér var eiginlega um og ó að fylgjast með bifhjólunum. Parísarbúrar virðast leggja nokkuð upp úr því að vera á öflugum hjólum. Meira að segja ,,vespurnar'' eru einhver urrandi villidýr. Tryllitæki. Bifhjólin komu í bylgjum. Iðulega 10-20 í einfaldri röð á línunni milli þriðju og fjórðu akreinar. Sem sagt, reynið að sjá þetta fyrir ykkur. Umferðin rétt liðast áfram, allar akreinar stútfullar, þegar vélhjólin koma þjótandi á milli bílanna. Og örstutt á milli þeirra. Stuðari við stuðara myndi ég segja ef þetta væru bílar. Meira að segja í þau skipti sem við vorum á áttatíu brunuðu þau samt framúr. Stundum með farþega.

Þetta virtist svo sem ganga. En ekki væri ég til í þetta. Svo er örugglega ekki auðvelt að fara hægar ef maður er óöruggur, því þá fer sá fyrir aftan örugglega að flauta.

Já, svona er þetta nú í henni París.

 

Posted with Blogsy

Addis Ababa

Nú sit ég á litlum veitingastað á flugvellinum í Addis Ababa í Eþíópíu. Er á leið til Parísar í vinnuferð. Ekki slæmur áfangastaður fyrir vinnuferð... Segðu.

En er sem sagt á þessum flugvelli. Í fyrsta skipti sem ég kem hingað. Sötra þetta fína sterka kaffi. Eþíópíubúar kunna að hella upp á. Finnst mér a.m.k. Flugvöllurinn er ósköp lítill og notalegur. Ekki séns á að villast að mínu viti. Flugstöðin er einn ferhyrningur og hægt að labba hring eftir hring. Allt hreint og snyrtilegt. Ég á reyndar í vandamáli að tengjast netinu, svo e.t.v. fer þessi færsla síðar inn en til stóð. Addis er tengiflugvöllur. Hingað er flogið frá heilmörgum Afríkuríkjum sem og flestum flugvöllum í Evrópu sem máli skipta. Svo er líka fullt af Asíuleiðum. Hér hittast því allra þjóða kvikindi og skemmtilegt að fylgjast með öllu því mismunandi fólki sem röltir hér um.

Eftir þrjá hringi settist ég inn á veitingastaðinn. Pantaði mér einhvern eþíópskan lambarétt, sem þjónustustúlkan sagði að væri ósköp góður. Aðeins runnu á mig tvær grímur þegar rétturinn kom. Lambateningar í smásósu, en engin hnífapör... aðeins eitthvað sem leit út eins og upprúllað frauðplast. Frauðplastið var auðvitað einhvers konar brauð. Þá mundi ég að engin hnífapör eru notuð með hefðbundnum réttum hér. Að sjálfsögðu hélt ég kúlinu (hvað annað?) reif smábita af brauðinu og sópaði nokkrum kjötbitum upp í mig. Mundi svo að ekki er vel séð að nota vinstri höndina við svona lagað. Ég, örvhenti maðurinn, skipti því yfir í hægri. Snarlega. Og kláraði matinn minn. Fínn matur, sem aðeins beit í.

Nú er ég við að klára úr bollanum. Rölti svo örugglega hring eða tvo.

Posted with Blogsy

Á malavískri löggustöð - kíkt í steininn

Í dag fór ég á malavíska löggustöð. Stöðin sú er í Mangochi-bæ við suðurhluta Malaví-vatns.

Kannski ætti ég að taka strax fram að ekki var ég grunaður um neitt misjafnt. Er ekki góðkunningi lögreglunnar í Malaví, þótt einstaka sinnum hafi ég fengið hraðasekt.

Nei, þannig var mál með vexti að stöðvarstjóri lögreglustöðvarinnar sendi mér bréf. Þetta gerði hann vegna þess að hann álítur mig geta hjálpað lögreglunni. Hann hefur fengið þá flugu í höfuðið að ég geti jafnvel fundið peninga til að gera við einn af fimm löggubílum héraðsins. Sá hefur verið bilaður í sjö, átta mánuði. Sagði stöðvarstjórinn mér að fimm lögreglubílar séu í Mangochi héraði og 207 lögregluþjónar. Íbúafjöldi héraðsins er í kringum milljón manns. Svona til samanburðar fann ég skýrslu sem segir að 2011 voru 652 lögreglumenn á Íslandi. Ekki veit ég hversu margir lögreglubílar eru á Íslandi, en örugglega fleiri en fimm.

Stöðvarstjórinn var hinn kumpánlegasti. Var svona eins og lögreglumaður á að vera, alúðlegur og rólyndur en þó fann ég að þetta er maður sem best er að abbast ekki upp á. Hann sýndi mér bilaða bílinn. Þegar við vorum búnir að ræða um bílinn fram og til baka spurði hann hvort hann ætti ekki að sýna mér lögreglustöðina. Jú, jú, mér þótti það hin besta hugmynd.

Eins og flestar byggingar sem malavíska ríkið á er viðhaldi ábótavant. Stöðvarstjórinn sýndi mér móttökuna og leit svo íbygginn á mig og spurði: „Þykir þér þetta aðlaðandi umhverfi að koma í?“

Ég leit í augu hans, sá smáblik þar, og horfði síðan í kringum mig. Sá að helminginn af loftplötunum vantaði, sá skrifstofustóla sem vantaði hjól á, sá veggi sem hafa ekki verið þrifnir í langan tíma og ekki verið málaðir síðstu fimm árin a.m.k., sá sófa sem vantaði sessur í, sá fatahrúgu í einu horni, sá hurð sem var við að detta af hjörunum, sá inn þröngan gang sem notaður var sem geymsla.

Leit svo aftur í augu stöðvarstjórans og sagði: „Nei, þetta er ekki aðlaðandi umhverfi.“

Hann glotti.

„Viltu ekki sjá fangaklefana?“ spurði hann síðan.

Færi ég að neita því? Að sjálfsögðu vildi ég sjá fangaklefana.

Stöðvarstjórinn sagði mér að fangaklefarnir væru bara tveir, en ættu að vera a.m.k. þrír. Einn fyrir karlmenn, einn fyrir konur, og einn fyrir unglinga.

Því næst opnaði annar lögreglumaður fyrri fangaklefann og ég steig inn fyrir þröskuldinn.

Úff.

Þarna inni í klefa sem var kannski tveir og hálfur metri á annan kant og fjórir til fimm á hinn, sátu um fimmtán menn á gólfinu.

Hvað segir maður við fimmtán fanga sem stara opinmynntir á hvíta manninn sem allt í einu stendur mitt á meðal þeirra?

„Hvernig hafiði'að?“ skaust út úr mér.

Æ, æ, mikið langaði mig að bíta úr mér tunguna! Ekki beint besta ávarpið...

Einum fanganum var strax eitthvað uppsigið við mig. Stökk á fætur og sperrti sig. Var nú varla meira en einn og sextíu á hæð, en greinilega nagli. Harður gaur.

En, nýi besti vinur minn - stöðvarstjórinn - slökkti þennan eld áður en hann kviknaði.

Sem betur fer.

Ég ákvað þá og þegar að finna nýtt ávarp þegar ég kæmi inn í fangaklefa.

„Halló,“ er ábyggilega bara fínt.

Svo kíkti ég í kvennaklefann. Þar sat ein kona, frekar umkomulaus, á dýnu. Klefinn var miklu minni en kallaklefinn. Líklega færri konur sem komast í kast við lögin. Þegar hún sá stöðvarstjórann, upphófst mikill orðaflaumur hjá henni. Ég skildi nú ekki mikið af því sem hún sagði, en stutta útgáfan var víst: „Ég gerði ekki neitt.“

Þar með lauk heimsókninni í steininn malavíska.

Ég var ósköp feginn að komast aftur í frískt loft. Kvaddi stöðvarstjórann með virktum og lofaði að kíkja á beiðni hans. Nefndi að ég hefði lítinn áhuga á að heimsækja steininn á nýjan leik.

Hann brosti. „Engar áhyggjur, vinur minn, ég get ekki haldið þér lengur en 48 klukkustundir án þess að fara með þig fyrir dómara.“ Svo hlógu hann og félagar hans hrossahlátri.

Fyndnir.

Ég myndi varla þola kortér þarna inni.

En ég verð nú að skoða beiðnina vel. Það er nú betra að hafa lögguna með sér í liði, ekki satt?

Lítill hlekkur

Stundum eru hlutirnir sem skemma fyrir manni ekki stórir. Lítil þúfa veltir þungu hlassi og þar fram eftir götunum.

Á leiðinni til vinnu í morgun tóku gírarnir á reiðhjólinu að haga sé undarlega rétt áður en ég komst á leiðarenda. Keðjan tók upp á því að rúlla milli gíra án þess ég væri nokkuð að skipta um gír. En svo mætti ég til vinnu og leiddi ekki hugann meira að þessu.

Svo lagði ég af stað heim á leið. Strax - ekki Vigdísar-strax, heldur venjulegt strax - tók hjólið upp á þessum óumbeðnu skiptingum. Ég dæsti, fór af fáknum og hóf skoðun á græjunni. Sá vandamálið strax. Einn hlekkur í keðjunni var bara hálfur. Stykki hafði brotnað úr og greinilega ekki langt í að keðjan slitnaði alveg. Ég sá sæng mína uppreidda og reddaði bílfari heim.

Nú bíður viðgerð, en ég fer víst á bílnum til vinnu í fyrramálið.

 

Posted with Blogsy

Í hnakkinn á ný

Í gær settist ég rétt fyrir klukkan sjö að morgni og fór í fyrstu alvöru hjólaferðina mína eftir mjaðmaaðgerðina. Ég hef svona hummað þetta fram af mér frá því ég kom aftur til Lílongve, fundið hinar og þessar misgáfulegar ástæður til að fresta þessu. Líklega þó bara nervösítet yfir að nota nýja títanliðinn á þennan hátt.

En í gær rann sem sagt stóri dagurinn upp og ég hjólaði til vinnu. Það gekk bara ósköp vel. Fann smáþrýsting í mjaðmaliðnum svona fyrstu tvo, þrjá kílómetrana, en svo hvarf það. Svona tilfinningu hef ég iðulega fundið þegar ég byrja á einhverjum nýjum hreyfingum. Ég hjólaði svo aftur heim seinnipartinn og til vinnu aftur í morgun.

Gott er að vera kominn af stað á ný. Vegalengdirnar eru frá því að vera rétt undir átta kílómetrum upp í tíu kílómetrar. Allt eftir því hvaða leið er valin.Nú er ég kominn með þetta líka fína forrit á símann minn sem fylgist með öllum mínum hreyfingum. Hér til hægri á síðunni sést núna yfirlit yfir nýjustu ferðir.

Smápressa þar með að yfirlitið uppfærist reglulega...

Nýársdagur bjartur og fagur

Þá er nýársdagur við að renna sitt skeið. Komið árið 2014, takk fyrir.

Heyrði í útvarpinu fyrr í dag ekki góða frétt af manni á sextugsaldri. Hann hafði kveikt á flugeldi en láðst að sleppa takinu á honum. Með fyrirséðum afleiðingum.

En hegðun mannsins var nú ekki það sem vakti athygli mína, heldur datt mér í hug að um næstu áramót - skyldi ég gera einhvern skandal af mér - verður hægt að vísa til mín á sama hátt...

... sem manns á sextugsaldri.

Þvílík firra.

En látum þetta liggja á milli hluta að sinni. Dagurinn hefur verið ósköp notalegur og rólegur. Uppþvottavélin hefur reyndar staðið í ströngu. Tók þrjár vélar að ná stjórn á óhreina leirtauinu frá síðasta ári. Gærkvöldinu þ.e.a.s.

Það var nefnilega hinn hefðbundni gamlárskvöldverður hér í gær. Fimmtán manns voru í mat, enda var borðstofuborðið lengt hressilegra. Ágætt væri að eiga plankastrekkjarann sem Siggi Sigurjóns auglýsti fyrir Bykó hér á árum áður. En úr því ég á ekki svoleiðis græju, þá var púslað saman borðum og gömlu borðplötum.

Útkoman varð hið myndarlegasta langborð. Í bakgrunni, við hlið jólatrésins, má sjá „sörveringsborðið“ en það er plata sem stendur á smíðabúkkum.

Eins og hefð er fyrir var kalkúnn á boðstólunum - gæti maður sagt á boðbúkkunum? - sem og baunasúpa og saltkjöt. Reyndar leist Gullu ekkert á kalkúnaframboðið í Nóatúni - allir of litlir - og voru því keyptir tveir kalkúnar að þessu sinni. Sjálfsagt nærri tíu kílóum samtals.

Gulla og mamma stóðu í ströngu í matseldinni megnið af þessum síðasta degi ársins. Við Rúnar Atli fórum hins vegar í bæjarferð og létum „nauðugir viljugir“ pranga inn á okkur flugelda hjá Hjálparsveit skáta. Við tókum síðan smáforskot á sæluna um fimmleytið og grisjuðum hitt og þetta smádrasl úr pakkanum Trausta.

Guttinn er orðinn aðalmaður í sprengingum og uppskotum. Pabbinn sér fyrst og fremst um eftirlit með stöðugleika fírverksins og að tendra stjörnuljósin. Sá stutti ber síðan eld að kveiki og þýtur í burtu eins og eldibrandur áður en sprengingar og læti hefjast. Við erum orðnir þokkalega samæfðir í þessu. Auðvitað er öryggið í fyrirrúmi. Öryggisgleraugu á sínum stað og pabbinn drekkur bara malt og appelsín fram yfir sprengingar.

Fyrir utan mat og fírverkerí þurfti eitthvað að fegra kvenfólkið. Að þeirra eigin mati...

Dagmar Ýr, förðunarfræðingur, var í stífri vinnu að bera hin og þessi efni á hinar og þessar kinnar og enni. Gerði það vel eins og hennar er von og vísa.

Útkoman var flott, eins og þetta augnalok hjúkkunnar ber vitni um:

Ungdómurinn skemmti sér við ýmsa leiki, s.s. stórfiskaleik, fallna spýtu, snú-snú og svoleiðis gæðaskemmtanir ...

... nei, hvaða þvæla.

Aðalgræja kvöldsins var, eins og Daði Steinn sagði svo skemmtilega, Æpoddurinn...

Já, það var öðrum vísi í mínu ungdæmi.

 

Drengirnir snapptjöttuðu og eitthvað ýmislegt annað sem ég veit ekkert um.

Enda verð kominn á sextugsaldur þegar næsti gamlársdagur rennur í hlað...

Hvað um það, hvað um það.

Maturinn tókst mjög vel. Hvað annað. Fólk gat fengið nægju sína og vel það af kalkúni, saltkjöti og baunum og svo heimatilbúnum Toblerón-ís og Amarúla-ís í eftirrétt. Síðan voru snakk og ostar og ég veit ekki hvað og hvað. Hér sjást nokkrir matargestanna. Missettlegir, eins og gengur.

Svo voru systkinin þrjú

Ha? Gísli, Eiríkur, Helga hvað? Enga þvælu, takk fyrir.

Svo var horft á skaupið, sem var nokkuð gott. Ég er búinn að „dánlóda“ því svo hægt sé að horfa á það aftur og aftur í Malaví...

Svo flugeldar.

Glæsilegt útsýni úr Æsufellinu.

Heilt yfir virkilega fínt kvöld. Við þökkum öllum gestunum samneytið og svo óska ég öllum lesendum gleðilegs nýs árs og þakka kærlega fyrir þau liðnu.

Lifið heil.

Dragdrottning...

Jæja, alltaf bætist í reynslubankann. Dagmar Ýr stundar förðunarfræði þessa dagana og tókst á undraverðan hátt að fá föður sinn til að vera fyrirsæta í eitt kvöld - fyrirsæta í dragförðun!

Ég held að ágætlega hafi tekist til:

Hér er komin þessi glæsilega blondína, seiðandi augnaráð og lokkandi varir.

Svo er komin ein „Pink Lady“ úr Grease - Rizzo eat your heart out...

Litli fingurinn er alltaf svooo sexí...

„Au naturel“ hárgreiðsla dregur ekki úr þokkanum. Piltar, takið eftir giftingarhringnum... sorrí...

Algjörlega ný lífsreynsla. Skemmtileg.

Á ekki bara að panta strax Gleðigönguvagn fyrir næsta ár?

Ég 1.0.1 og smágrobb

Jæja, ætli sé ekki tími til að leyfa óþreyjufullum lesendum að frétta af vélbúnaðaruppfærslunni.

Í stuttu máli gekk aðgerðin, og endurhæfing það sem af er, eins og í sögu. Ja, eiginlega eins og í lygasögu, ef trúa á mér vitrari mönnum. Ég þýt eins og skopparakringla út um allt. Bara fyrr í dag, sem dæmi, rölti ég úr efra Breiðholti, niður í það neðra. Í Mjóddina, nánar tiltekið. Fékk mér kaffibolla í Bakarameistaranum og rölti svo aftur til baka. Ákvað að taka smákrók og kíkja í Þína verslun (eða á ég að segja Mína verslun?) á Seljabrautinni og kaupa fisk í kvöldmatinn. Krydduð blálanga. Mjög góð.

En, fyrir þá sem hafa mikinn áhuga á endurhæfingarsögum þá er hér listi af helstu afrekum á leiðinni. Þeim sem finnst svona útlistun vera grobb - ja, þeir geta bara hætt að lesa hér.

Aðgerðin átti sér stað 21. október, klukkan 11 að morgni. Eitthvað gekk illa að mænudeyfa mig og var ég því svæfður. Vaknaði um tvöleytið, minnir mig. Fór í fyrsta göngutúrinn þá um kvöldið. Mjög stuttur var hann og ég hálfhékk í göngugrindinni. Spítalavistin er nú ekkert sérstaklega í frásögur færandi. Ég get ekkert kvartað yfir atlæti. Starfsmenn bæklunardeildar, B-5, í Fossvoginum reyndust mér allir mjög vel.

En nú að upptalningu:

• 3. dagur eftir aðgerð: Fór heim uppúr hádegi. Dagmar Ýr sótti mig. Gekk þolanlega að komast inn í bílinn. Byrjaði í apótekinu að kaupa töflur og blóðþynnandi lyf. Mikið var gott að komast út undir ferskt loft.
• 4. dagur: Fór í strætó niður í Mjódd. Keypti kaffibolla á Bakarameistaranum og kíkti í Eymundsson. Jóhanna systir, hjúkka með meiru, kom í Æsufellið á meðan ég var í strætó. Hún tapaði sér alveg. Leitaði að mér út um allt hús, meira að segja milli rúmstokks og glugga. Hljóp upp og niður stigaganginn, ef ske kynni að ég væri að æfa mig í stigamennsku. Henni fannst EKKI sniðugt að fara í strætó á hækjum fjórum dögum eftir mjaðmaskiptiaðgerð.
• 5. dagur: Skrapp með Dagmar Ýr í Smáralind. Fékk mér ís - sjá mynd hér til hægri. Og líka kaffi.
• 6. dagur: Lengri göngutúr. Kringlan að þessu sinni.
• 8. dagur: Gekk niður Skólavörðustíg og til baka. Stór dagur því önnur hækjan var skilin eftir heima. Enda ómögulegt að kaupa sér kaffi í götumáli á tveimur hækjum. Maður þarf jú að geta haldið á kaffibollanum og gengið um leið.
• 9. dagur: Tók strætó niður á Hlemm. Það var morgunkaffi í vinnunni og mér fannst ómögulegt að missa af því. Gekk svo niður Laugaveg að Friðriki V og hitti Dagmar Ýr og Jóhönnu þar. Fengum okkur hádegismat. Þetta var líka merkilegur dagur, því ég tók engar verkjatöflur. Var búinn að smáminnka dópið frá 5. degi. Hættur á lyfjum frá og með þessum degi.
• 11. dagur: Lengsti göngutúr það sem af er. Fór á bókasafnið í Gerðubergi og tók mér tvær bækur að láni. Þetta ferðalag tók klukkutíma og 20 mínútur. Um kvöldið fórum við Dagmar Ýr á miðbæjarvöku og löbbuðum hring um miðbæinn. Komst að því að það er óþægilegt að nota hækjur í roki.
• 12. dagur: Fór í bíó! Gravity í Egilshöll.
• 14. dagur - tvær vikur: Gekk út á heilsugæslustöð í Gerðubergi. Þar voru hefti fjarlægð úr skurðinum, og var mér sagt að hann væri vel gróinn. Og, að ég mætti fara í sund frá og með morgundegi.
• 15. dagur: Sat á jafnréttisnámskeiði í vinnunni frá níu til fimm. Maður er svo vel kynjaður. Strætó báðar leiðir.
• 16. dagur: Gekk í Þína (mína?) verslun á Seljabraut og keypti í kvöldmatinn. Fór svo í sund. Synti 200 metra skriðsund. Lagði ekki í bringusund. Hvíldi eftir hverja 25 metra. Fótatökin voru ekki mjög öflug. En þetta gekk. Svo sest í pottinn. Þvílík tilfinning!
• 17. dagur: Göngutúr í vinnuna hennar Dagmarar Ýrar. Synti 200 metra og endaði daginn á göngutúr og kaffi í Kringlunni.
• 18. dagur: Hóf daginn á strætóferð til Háskóla Íslands. Átti þar erindi. Planið var að labba niður á Lækjartorg og taka strætó til baka þaðan. Veðrið var hins vegar svo gott að ég gekk upp Laugaveginn og tók strætó frá Hlemmi. Tók svo 250 metra sundsprett - ja, kannski ekki sprett. Þar af voru 25 metrar bringusund.
• 19. dagur: 300 metrar í sundlauginni, þar af 75 metrar bringusund. Fór svo á Slippbarinn um kvöldið... segi ekki meir...
• 21. dagur: Átti fund í Háskóla Íslands. Fór án hækju. Hef ekki notað hækjur síðan.
• 27. dagur: Fór upp og niður tvær hæðir í stigaganginum án þess að styðast við handrið.
• 28. dagur: 500 bringusund í striklotu.
• 29. dagur: Ók bíl í fyrsta skipti eftir aðgerð. Gekk vel, en smátilfæringar að komast inn í bílinn.

Í dag er 31. dagur frá aðgerð. Allir verkir löngu farnir, einnig þeir sem hafa angrað mig meira og minna síðustu árin.

Ég lít því bjartsýnn fram á veginn.

Viðhald

Þá er komið að því að ræða viðhaldið.

Nei, nei, hvað er að ykkur? Skammist ykkar. Auðvitað er allt er í fínu hjá okkur Gullu.

Ja, a.m.k. veit ég ekki betur.

Viðhaldið sem um ræðir verður sjálfsagt einhvern tímann kallað uppfærsla vélbúnaðar. Míns eigin vélbúnaðar.

Komið er að fyrstu uppfærslu á honum Vilhjálmi. Útskiptingu á mjaðmarlið, hvorki meira né minna. Þá hætti ég að vera Vilhjálmur 1.0 og verð Vilhjálmur 1.0.1.

Ég hef átt í vandræðum með mjöðmina á mér í mörg ár. Hélt í upphafi að þetta væri einhver tognun í nára. Svona tognun sem hreinlega næði ekki að batna. Svo á miðju ári 2009 fórum við í heljarinnar ferðalag. Ókum til Simbabve ásamt Dodda. Mjög skemmtilegt ferðalag. Eitt af því sem við gerðum þar var að fara á fílsbak. Hér má lesa um þessa fílsreið. Ræði ég þar um miklar kvalir sem ég rakti á þeim tíma til stuttra lærvöðva. Ég man ennþá vel eftir kvalræðinu sem þessi reiðtúr olli mér.

Stuttu eftir þessa för fór ég að ræða við hnykkjarann minn um þetta. Sá sendi mig beint í röntgenmyndatöku og þá uppgötvaði ég í fyrsta sinn að hægri mjöðmin í mér væri í klessu. Ja, ef ekki í klessu, þá stefndi hún hraðbyri þangað.

Namibískir læknar sem skoðuðu þetta á þessum tíma vildu ólmir senda mig í mjaðmaskipti. „Í næstu viku,“ sögðu þeir.

Þeir áttuðu sig auðvitað ekki á íslenskum sjúkratryggingum, sem taka ekki vel í að maður sé að flækjast út um allar koppagrundir í aðgerðir af þessu tagi. Verðmiðinn þá var um ein og hálf milljón króna, minnir mig.

En, sem sagt, ég hef vitað af þessu í rúm fjögur ár. Smátt og smátt hefur mér versnað og síðasta ár hefur mér farið mikið aftur. Hlífi mér við alls konar hlutum og margt er ég hreinlega hættur að gera. Margt af því sem ég geri fylgir sársauki. Svo hreyfi ég mig eins og gamall maður. Synd og skömm.

En nú horfir allt til betri vegar. Þegar ég var á Íslandi í janúar var ákveðið að stefna að aðgerð í lok október. Það er allt að ganga upp. Á morgun - já, á morgun, mánudag - rennur stóri dagurinn upp. Mæting á Landspítalann í Fossvogi klukkan hálfátta í fyrramálið. Aðgerð skömmu síðar þann daginn.

Þá verður gömlu ónýtu kúlunni kippt úr og ný sett í staðinn. Ég fann mynd á netinu sem mér sýnist sýna þetta eins og mér hefur verið sagt.

Kúla og fleygur úr einhverju voðalega fínu efni. Svo grær fleygurinn við beinið á einhverjum tíma. Er mér sagt.

Ég hlakka ekkert sérstaklega til aðgerðarinnar. Og ekki heldur til endurhæfingarinnar. Hugsa reyndar lítið um þá hluti. Hugsa frekar til næsta árs og hlakka til þess. Þá verður nú gaman að lifa...

En, vegna þessa, verð ég á Íslandi eitthvað fram yfir áramót. Gulla og Rúnar Atli verða í Malaví til nóvemberloka, en þá koma þau í jólaferð. Ekki þótti okkur stætt á því að kippa drengnum úr skóla í tvo til þrjá mánuði út af þessu. Honum finnst alltof gaman þar sem hann er og gengur líka vel.

En, nú fæ ég að prófa íslenska heilbrigðiskerfið, beint í æð. Ég hef nú samanburð frá Malaví og þykir því það sem ég hef séð hingað til alveg meiri háttar fínt.

Meira síðar.

Iðnó og Pisa

Ég hugsa að fæstir flokki mig sem listaspíru. Í gegnum tíðina hef ég lítinn áhuga sýnt á listum.

Ég hef líka tekið eftir að það sem mér finnst fallegt, t.d. í myndlist, þykir yfirleitt ekki mjög fínt hjá þeim sem vit hafa á.

Ég hef reyndar alltaf haft gaman af því að fara í leikhús. Alveg frá því ég var strákur.

En, þar er ég frekar í almúgaflokknum, þykir gaman að försum og grínleikritum. Í fyrra sá ég Macbeth í Þjóðleikhúsinu og það var eitthvað það versta sem ég hef lent í. Mér þótti það leikrit hræðilegt og það var kvöl og pína að sitja til enda.

Tónleikar finnast mér líka skemmtilegir. En þá þegar leikin er dægurtónlist. Vinsæl og sígild íslensk lög. Þau finnast mér skemmtileg. Helgi Björns er eitt dæmi um söngvara sem mér finnst gaman að sjá. Jólatónleikar Baggalúts voru líka skemmtilegir í fyrra. En sinfóníur og óperur... eiginlega ekki minn stíll.

En þrátt fyrir að vera engin listaspíra og hafa frekar dapran smekk, þá verður að segjast að eitt sem ég sakna, þegar ég er í Lílongve, er að komast á menningarviðburði.

Því reyni ég eftir fremsta megni, þegar ég er á Fróni, að sækja menningaratburði.

Í gær fórum við Dagmar Ýr á leiksýninguna Tenórinn, sem sýnd er í Iðnó. Guðmundur Ólafsson leikur brottfluttan tenór, sem undir lok ferils síns kemur til Íslands og heldur tónleika. Leikritið gerist í búningsherberginu, þar sem tenórinn og undirleikarinn ættu að vera að hita upp. Þeir hins vegar spjalla um alls konar hluti - ja, eiginlega er þetta nú mest eintal - svo við fræðumst um líf tenórsins og mörg vandamála hans.

Þetta var alveg bráðskemmtilegt leikrit. Guðmundur er flottur í rullunni og ég sá hann alveg sem frægan tenór. Sum atriðin voru drepfyndin svo ekki sé meira sagt. T.d. lýsti hann því listavel hvernig ríflega eitthundrað kílóa sópransöngkonur deyja alltaf í lok ópera og alltaf í fangi tenórsins. Og því ekki nema von að þeir séu bakveikir... Ég hélt ég yrði ekki eldri þegar hann sagði hneykslaður frá sópransöngkonu í óperu í Síngapúr sem var svo íturvaxinn að hún flæddi yfir hann og endaði hann pikkfastur á gólfinu undir henni, nær dauða en lífi.

Já, þetta er leikrit þess virði að horfa á.

Svo tók kallinn söngspretti inn á milli. Meira að segja rappaði hann eins og hann hefði aldrei annað gert.

Tilfinningin að vera í Iðnó var sérstök. Ég man eftir því sem strákur, kannski 10 ára, að fara á Fló á skinni í Iðnó. Salurinn hlýtur að vera sá sami, en í minningunni er hann miklu, miklu stærri. Ætli þetta sé ekki sama parketgólfið og ég missti einu sinni fullan perubrjóstsykurspoka niður á. Brjóstsykursmolarnir skullu með þvílíkum hávaða á gólfið að ég varð alveg miður mín. Ekki síst fyrir að hafa tapað namminu.

Fyrir sýninguna fórum við Dagmar Ýr og fengum okkur kvöldverð á ítölskum veitingastað sem heitir Pisa. Líklega eftir borginni sem skakki turninn er í. (Maður er þvílíkur Skerjalákur...). Þetta er notalegur staður, skemmtilega innréttaður og maturinn var fínn. Ég fékk mér spaghettí með sjávarfangi, sem smakkaðist vel. Rækjur, hörpudiskur og líklega kræklingur. Svo var þjónustan til fyrirmyndar.

Svo enduðum við á því að aka eftir Sæbrautinni og virða fyrir okkur friðarsúluna.

Kvöldið var gott.

Ferðafár

Þessi orð eru skrifuð um borð í flugvél Loftleiða þeirra Suður-Afríkumanna. Flug SA 9234. Flugnúmerið var SA 234, en tölustafurinn 9 táknar að þetta er flug sem hefur seinkað. Ekki nóg með það, heldur hefur seinkunin teygt sig yfir á næsta dag og til að rugla ekki saman við flug 234 þess dags, er níunni skellt fyrir framan.

Forsagan er sú að ég er á leið til Íslands. Átti að yfirgefa Jóhannesarborg skömmu eftir klukkan átta að kvöldlagi. Á laugardagkvöldi. Meiningin var síðan að lenda á Heathrow flugvellinum í Lundúnum ríflega sex næsta morgun. Sunnudag. Drepa síðan tímann í sjö klukkustundir eða svo áður en ég tæki á loft með Flugleiðum. Lending heima klukkan þrjú á sunnudagseftirmiðdegi. Svo á mánudagsmorgni að mæta til vinnu á heimaskrifstofu, eins og við sem vinnum í útlöndum segjum.

Flott plan,ekki satt?

Jú, jú, nema það klikkaði.

Allt leit ósköp vel út í gærkvöldi. Ég kom út að hliði þremur korterum fyrir brottför og svo tíndust allir farþegarnir um borð. Meira og minna á réttum tíma tók vélin á loft. Sem hún hækkar flugið smátt og smátt, og yfirflugfreyjan var að segja okkur fyrirkomulag veitinga, þá greip flugstjórinn af henni orðið. Smávandamál með lendingarbúnaðinn, og hann þurfi að prófa eitthvað sem muni framkalla hávaða. ,,En ekkert til að hafa áhyggjur af," sagði hann.

Einhver hávaði heyrðist og einhverjum mínútum síðar tilkynnir flugstjórinn að fréttirnar séu slæmar. Lendingarbúnurinn standi á sér og lokist ekki. Því þurfi að snúa við og lenda aftur í Jóhannesaborg. Ekkert þurfi að óttast lendinguna því hjólin séu föst niðri og því bara venjuleg lending. Þó fylgdi sá böggull skammrifi að vélin sé of þung til að lenda henni og því þurfi fyrst að eyða bensíni með hringsóli.

Hringsólið varð klukkustundar langt og svo var lent. Flugstjórinn hafði rétt fyrir sér. Lendingin var eins og hver önnur.

Auðvitað er ég feginn að vandamálið var ekki alvarlegra. T.d. ef lendingarbúnaðurinn hefði fests uppi. Hvernig hefði þá verið lent?

Svo þurfti að bíða meðan flugvirkjar skoðuðu hvað væri bilað. Kannski væri hægt að gera við það, einn, tveir og þrír og fljúgja svo aftur af stað.

En, ekki var það svo gott. Sex til átta tíma viðgerð. Því var öllum skipað út úr vélinni, sagt að sækja töskur og síðan yrði gistingu reddað. Brottför ætti síðan að reyna klukkan níu, næsta morgun. Þegar þarna var komið sögu var klukkan farin að ganga ellefu um kvöldið.

Fyrst þurfti auðvitað að fara í gegnum vegabréfsskoðun. Við jú að fara aftur inn í landið. Svo finna töskur. Síðan að arka út að almenningssamgangasvæði flugvallarins, er þar komu litlar bílaskutlur til að koma okkur öllum á hótelið.

Já, það fannst sem sagt hótel, eitt stykki, sem gat tekið á móti heilum flugvélarfarmi af fólki. Hlýtur að hafa þurft 200 herbergi til þess arna.

Ég var heppinn. Taskan mín kom frekar hratt og ég var í skutlu númer tvö. Fékk strax herbergi og gat komið mér fyrir. Klukkan var farin að nálgast miðnætti þarna. Ég settist þá niður með tölvuna og fór að skoða flugáætlanir. Reiknaði út að ef brottför yrði ekki mikið seinna en 9, þá myndum við lenda skömmu fyrir sjö á sunnudagskvöldinu. Kvöldvél Flugleiða fer rúmlega níu, þannig að mögulega gæti þetta gengið.

Ég sendi einhverja tölvupósta, og elsku Gulla fékk það hlutverk að ganga í málið, þegar Flugleiðafólkið mætir til mætir til vinnu. Öllu þarf hún að redda blessunin.

Þegar ég fór inn á herbergi um hálfeitt, voru farþegar enn að koma frá flugvellinum. Búnir að standa í biðröð í lengri tíma að bíða eftir fari. Enda var ekki létt á þeim brúnin.

Morgunmatur klukkan fimm og fyrstu rútur áttu að leggja af stað hálfsex út á völl.

Ég náði að sofa í svona þrjá og hálfan tíma. Sturta og mætti svo með töskur og alles í morgunmatinn. Fullt af fólki mætt. Svo gekk nú ekki sérlega vel að koma okkur skipulega í bílana. Grunnt á því góða hjá sumum. Ég fékk á tilfinninguna að ekki þyrfti mikið útaf að bera til að sumir myndu missa stjórn á sér.

En ég komst á flugvöllinn. Þar tók við heljarinnar biðröð til að fá brottfaraspjald og koma töskunni af sér. Þetta hafðist nú. Einn farþeginn ætlaði hreinlega að hjóla í eina konu sem vinnur hjá flugfélaginu. Sú sagði eitthvað út af þyngd töskunnar, held ég. Kveikiþráðurinn var örstuttur hjá þessum. En hann sá nú að sér að lokum. En mikið var hann reiður.

Svo gat ég loksins slakað á og fengið mér kaffibolla. Vafrað á netinu og svoleiðis.

Svo hófst bið við hliðið. Loksins þegar klukkuna vantaði 25 mínútur í níu var hleypt um borð. Það gekk vel. Allir sestir inn þegar tilkynnt var að enn væri verið að setja matinn okkar um borð. Það virðist klárast, en samt leið og beið. Þá var tilkynnt að mat vantaði og verið væri að sækja viðbót.

Og alltaf leið klukkan. Maður stoppar hana jú ekkert.

Á endanum var ekki lagt af stað fyrr en klukkan farin að nálgast hálf ellefu.

Öll von, held ég, er úti um að ná kvöldvélinni. Áætlaður komutími 20:30. Allt útaf einhverju klúðri með matinn. Næstum því heill fótboltaleikur fór í hann.

Er von að maður sé fúll?

Þvílíkt getuleysi að geta ekki skipulagt svona nokkuð. Ekki er eins og flugfélög taki aldrei mat um borð... eða hvað?

Ég sé því fram á nótt í Lundúnum og heimför á mánudagseftirmiðdag.

Þar til annað kemur í ljós.

Posted with Blogsy

Musteri Mammons

Fyrir nokkrum dögum las ég um hárgreiðslumeistara heima á Fróni sem voru í óða önn að safna gömlum skærum. Gera á þau upp og senda síðan til S-Afríku og gefa götubörnum sem kenna á hárgreiðslu.

Alls ekki slæm hugmynd.

Reyndar skal ég viðurkenna að það fyrsta sem í hugann kom var að kannski væri ekki sniðugt að gefa götubörnum eggvopn... en þetta var ljót hugsun.

Hvað um það, nú er ég staddur í Jóhannesarborg. Rúmlega sólarhringsstans á ferðalagi frá Malaví til Íslands. Eins og sumir vita er frekar fátt um fína drætti í Malaví þegar kaupa á föt. Því ákvað ég að fórna einum degi í Jóhannesarborg til að rölta milli verslana.

Ja, kannski er þetta ekki mikil fórn...

Ég get nú ekki sagst vera kunnugur í Jóhannesarborg, og ekki heldur í S-Afríku. En, þó hef ég farið nokkrum sinnum að helstu verslanamiðstöð borgarinnar, en í hraðlest er 15 mínútna ferðalag þangað frá alþjóðaflugvellinum. Ég gisti á hóteli sem er steinsnar frá verslanamiðstöðinni og get rölt á milli án vandkvæða eins oft og hugurinn girnist.

Þarf að fara yfir ein stór gatnamót sem mikil umferð liggur um. Ég þarf svona að selflytja sjálfan mig yfir gatnamótin til að komast á áfangastað. Ég dunda mér því við að horfa á bílaflotann á meðan á selflutningnum stendur.

Og sá er ekkert slor.

Audi-ar, Bensar, Porchar, Lexusar, BMWar, Range Roverar, Hummerar og ég veit ekki hvað og hvað. Endalaust bruna svona flottir bílar yfir gatnamótin. Ég sá spaugilega sjón í gærkvöldi. Þá var beygjuljós og splunkunýr Bens svínar fyrir blæju-Porche 911. Gaurinn á Porchinum - miðaldra maður - varð alveg hoppandi illur, öskraði ókvæðisorð (sem heyrðust vel því blæjan var niðri), og þandi svo kaggann í botn til að ná framúr Bensanum, með þvílíkum hávaða og gauragangi, og skella sér fram fyrir hann.

Æ, við karlmenn erum góðir...

Svo er ævintýri að koma inn í verslamiðstöðina. Endalausar búðir. Í gær eyddi ég ríflega klukkutíma þarna og rétt komst hálfan hring. Sem þýðir í raun bara einn fjórða úr hring, því það eru tvær hæðir. Svimandi hátt til lofts og engu til sparað að allt sé sem flottast.

Að koma á svona stað eftir að hafa eytt stórum hluta ársins í Malaví er svolítið súrrealískt. Óraunverulegt.

Musteri Mammons var það sem mér datt í hug.

Og þá komu mér hárskeraskærin í hug. S-Afríka er ótrúlegt samfélag. Þar er þvílík auðlegð og á sama tíma þvílík fátækt. Og allt þar á milli.

En þrátt fyrir þessar vandlætingarhugsanir, þá tilbað ég Mammon í þessari ferð.

Fyrsti í rigningu!

Þá kom að því!

Rigning í Lílongve. Fyrsta skipti síðan um mán.mótin apríl og maí.

Missti reyndar af henni... en sé vegsummerkin.

Hér er afrit af veðrinu núna, skv. yr.no.

I dag og i natt, 30. september 2013

Tid	Varsel	Temp.	Nedbør	Vind
mandag kl 20		19°	1,3 mm	Laber bris, 6 m/s fra sør-sørøst
mandag kl 23		18°	0,8 mm	Lett bris, 5 m/s fra sør-sørøst
tirsdag kl 2		17°	0 mm	Lett bris, 6 m/s fra sør-sørøst
tirsdag kl 5		17°	0 mm	Lett bris, 5 m/s fra sør-sørøst

Rigningunni fylgir svali - sem er meiriháttar.

Hundasýning / Dog show

Í dag rann stóri dagurinn upp. Hundasýningin og undirritaður einn af þremur dómurum. Þvílík upphefð. Í fyrra fórum við Rúnar Atli og horfðum á sýninguna. Ég man mér fannst hún ekkert sérstök þá. Í ár var hún mun betur skipulögð. Náttúrulega miklu betri dómarar í ár...

Við Rúnar Atli fórum yfir sýningaratriðin yfir morgunmatnum og ákváðum að hann færi með einn hundinn okkar, Ríkó. Sýningin var í skólanum hans og því ekkert mál að skjótast með hundinn heim ef eitthvað gengi illa.

Today was the big day. The long awaited dog show and your's truly one of three judges. What an honour. Last year, Rúnar Atli and I went to that year's show. I can recall, that I wasn't very impressed. This year, the show was much better organised. For one thing, the judges were much better this time around...

During breakfast, Rúnar Atli and I went through the programme and decided that he would take one of our many dogs, Rico. The dog show was at Rúnar's school and therefore Rúnar could easily take the dog home if things did not work out smoothly.

Nýmættur á svæðið, ekki alveg viss hvernig þetta verður / Just arrived at the venue; a bit uncertain about the whole thing

Annar kynnirinn, væsti ekki um hann / One of the Master of Ceremonies; they couldn't complain about working conditions

Líka var hugsað um krakkana sem voru ekki með hunda / Kids without dogs were well catered for

Fyrstu þrjár keppnirnar voru á ábyrgð annars dómara. Fyrsta keppnin sem Rúnar Atli gat tekið þátt í var pylsudýfa, en þá hlupu þrír keppendur í einu yfir keppnisvöllinn og áttu hundarnir að veiða þrjá pylsubita upp úr hundadalli og éta þá. Svo sprettur til baka. Ég þurfti að beita smáfortölum til að fá guttann til að taka þátt, en hann og hundurinn stóðu sig vel. Þarna kveikti Rúnar Atli á því að þetta var allt til gamans gert og tók hann þátt í öllum keppnum sem hann gat.

The first three events were the responsibilities of another judge. The first event that Rúnar Atli could participate in was sausage bobbing. A few heats of three competitors each. They ran across the field and the dogs were to "fish" three sausage pieces from a dog bowl and eat. Then a quick return to the starting point. I needed to persuade Rúnar Atli to participate, but both him and Rico did well. During this event Rúnar Atli really understood that the whole thing was about having fun. From then on he participated in every possible event.

Á flugi / Really flying

Leitað að pulsubita / In search for a sausage piece

Því næst var komið að íslenska dómaranum. Hlaut góða kynningu, eitthvað á þá leið að ekki væri ég einungis snillingur í hundadómum, heldur tæki stundum að mér að dæma hvítabirni og þá hefði heyrst að ég hefði jafnvel lagt mat á einn og einn sel!

Þetta gekk bara vel. Ég valdi flottustu þrjár stóru hundana og svo þá flottustu litlu. Ég veitti Ríkó þriðju verðlaun í flokki lítilla hunda. Þótti hann eiginlega næstflottasti hundurinn, en vegna skyldleika þá ýtti ég honum niður um eitt sæti. Ekki gengur að vera sakaður um hlutdrægni. Miður þó að það virki öfugt. Síðan var ég dómari í hindrunarhlaupi. Það var skemmtilegt.

Following the sausage bobbing, it was the Icelandic judge's turn. I got a great introduction, along the lines that I was not only a world class dog judge, but I was also qualified for polar bear judging. Even that I occasionally was involved with seals!


The whole thing was quite fun. I had to select the three nicest big dogs and the three nicest small dogs. I awarded Rico third place in the small dog category. I really felt he deserved second place, but pushed him down one place. I cannot risk corruption charges! A bit sad though that it affected Rico and Rúnar. Following that I was in charge of an obstacle run. That was really enjoyable.

Guttinn gæðir sér á verðlaununum. Ríkó horfir á... / Gobbling down the prize while Rico watches...

Svo var gert hlé á keppni, því malavíska lögreglan kom og sýndi hversu vel þjálfaða lögregluhundasveitin hennar er. Það var virkilega skemmtilegt að fylgjast með þeim.

Next there was a break in the programme, because the Malawi Police came and showed how well trained its dog squad is. The preformed very well and it was enjoyable to watch their drills.

Hlýðnir hundar sitja og bíða / Obedient dogs sitting and waiting

Kyrr!  /  Stay!

Síðan setti lögreglan leikþátt á svið til að sýna okkur hvernig svona hundur hleypur uppi þjóf. Þvílíkur sprengikraftur. Ekki vildi ég lenda í svona hundi, svo mikið er víst.

Then the police staged a robbery to show us how a dog like this catches a thief. What explosive power! I would not want to be caught by such a dog. That's for sure.

Eltingarleikur í fullum gangi / The chase is on!

Góðir félagar / Good buddies

Svo hófst dagskráin á nýjan leik. Og haldiði ekki að Ríkó og Rúnar Atli hafi unnið eina grein! Fallegustu augun. Jamm, skrökva ekki. Og það voru milli 12 og 15 hundar sem kepptu í þessari grein. Mikið var sonur minn ánægður. Og svo það sé á hreinu, þá var ég ekki dómarinn.

Then the programme continued. And wouldn't you know it - Rico and Rúnar Atli won an event! The most awesome eyes. I'm not kidding you. There must have been about 12 and 15 dogs competing. I can't really describe how happy my son was. And for the record; I was not the judge.

Sigurvegarar!  /  Winners!

Og hér með húfuna sem voru í verðlaun - sigurvegari stendur á henni / And with the winner's cap

Ein grein til viðbótar gaf af sér þriðja sætið. „Slæmur hárdagur“ hét hún. Rúnar Atli lagði mikið á sig til að ýfa feldinn og tókst ágætlega upp.

One additional event provided a third place finish. Bad hairday. Rúnar Atli made considerable effort to mess up Rico's hair. And it paid off.

Feldurinn ýfður / Working up "bad hair"

Í heildina var þetta frábær skemmtun. Allt til gamans gert og allir skemmtu sér vel. Slatti af peningum safnaðist til samtaka sem reyna að koma yfirgefnum dýrum í góða vist. Málstaðurinn því góður. Við tökum örugglega þátt á næsta ári. Ekki veit ég hvort ég verð aftur dómari, en Rúnar Atli hefur háar hugmyndir um að þjálfa hundana sína næstu mánuði.

Overall this was a fantastic day. All done in a good spirit and everyone had a good time. Quite a lot of money was collected for the Lilongwe SPCA, which was the real purpose. I'm sure that we will take part next year. I don't know if I'll be judge again, but Rúnar Atli has grand plans for training his dogs during the next months.