„Drengur, farðu að sofa,” byrsti pabbinn sig áðan við soninn. Sá var búinn að horfa á einn mynddisk af Latabæ og troða sig út af poppi, frostpinna og einhverju fleiru mishollu.
„Ha?! Akkurju?” mótmælti sá stutti.
„Klukkan er orðin svo margt,” drundi í mér. Alltaf er maður nú jafnandlaus í að finna upp góðar ástæður. En vera nógu djúpraddaður virkar oft.
„En, pabbi, þetta er lengsti dagurinn á árinu. Þú sagðir það áðan!”
Úbbs. Þar snéri guttinn á mig.
Þetta er alveg rétt hjá honum. Í dag er lengsti dagurinn á árinu. Hvert er réttlætið í því að þurfa að fara snemma að sofa á þeim dýrðardegi?
Hann vakir því enn.
Gerast áskrifandi að:
Birta ummæli (Atom)
Bara alltaf í Amsterdam
Í fyrradag flaug ég til Amsterdam. Ég var reyndar á leiðinni til Úganda, en til að komast þangað er ágætt að nota Schiphol flugvöllinn sem s...
-
Áðan skruppum við í göngutúr um nágrennið okkar. Ég var búinn að stúdera næstu götur svolítið á kortavef hr. Gúguls og var kominn með áætlun... -
Rúnar Atli fékk að fara eftir skóla heim til bekkjarbróður síns, Liams. Liam og Rúnar Atli eru virkilega góðir vinir og alltaf mikill spenni...
-
Þá er komið að því að ræða viðhaldið. Nei, nei, hvað er að ykkur? Skammist ykkar. Auðvitað er allt er í fínu hjá okkur Gullu. Ja, a.m.k....
Engin ummæli:
Skrifa ummæli