Lengsti dagurinn

„Drengur, farðu að sofa,” byrsti pabbinn sig áðan við soninn. Sá var búinn að horfa á einn mynddisk af Latabæ og troða sig út af poppi, frostpinna og einhverju fleiru mishollu.

„Ha?! Akkurju?” mótmælti sá stutti.

„Klukkan er orðin svo margt,” drundi í mér. Alltaf er maður nú jafnandlaus í að finna upp góðar ástæður. En vera nógu djúpraddaður virkar oft.

„En, pabbi, þetta er lengsti dagurinn á árinu. Þú sagðir það áðan!”

Úbbs. Þar snéri guttinn á mig.

Þetta er alveg rétt hjá honum. Í dag er lengsti dagurinn á árinu. Hvert er réttlætið í því að þurfa að fara snemma að sofa á þeim dýrðardegi?

Hann vakir því enn.