„Drengur, farðu að sofa,” byrsti pabbinn sig áðan við soninn. Sá var búinn að horfa á einn mynddisk af Latabæ og troða sig út af poppi, frostpinna og einhverju fleiru mishollu.
„Ha?! Akkurju?” mótmælti sá stutti.
„Klukkan er orðin svo margt,” drundi í mér. Alltaf er maður nú jafnandlaus í að finna upp góðar ástæður. En vera nógu djúpraddaður virkar oft.
„En, pabbi, þetta er lengsti dagurinn á árinu. Þú sagðir það áðan!”
Úbbs. Þar snéri guttinn á mig.
Þetta er alveg rétt hjá honum. Í dag er lengsti dagurinn á árinu. Hvert er réttlætið í því að þurfa að fara snemma að sofa á þeim dýrðardegi?
Hann vakir því enn.
Gerast áskrifandi að:
Birta ummæli (Atom)
Bara alltaf í Amsterdam
Í fyrradag flaug ég til Amsterdam. Ég var reyndar á leiðinni til Úganda, en til að komast þangað er ágætt að nota Schiphol flugvöllinn sem s...
-
Áðan skruppum við í göngutúr um nágrennið okkar. Ég var búinn að stúdera næstu götur svolítið á kortavef hr. Gúguls og var kominn með áætlun... -
Haldiði ekki að það séu komnir fyrstu gestir til Mapútó! Já, 20 dögum eða svo eftir að við mætum á svæðið, þá eru komnir gestir. Geri aðrir ...
-
Um daginn vorum við á ferð í Himbalandi ásamt Ella og Allý og krakkagrislingunum þeirra. Athygli okkar vakti hversu mikið var af litskrúðugu...
Engin ummæli:
Skrifa ummæli