Ljósaverkir

Stundum hefur ljósagangur valdið okkur hjónunum smávandræðum. Gullu finnst nefnilega gott að sofna útfrá bókalestri, en þá vill brenna við að náttlampinn sé enn kveiktur. Ekki er laust við að þetta ergi mig aðeins. Ég á því til að fara framúr rúminu, labba hringinn, slökkva á lampanum, labba til baka og leggjast á ný upp í rúm. Sofna svo bara í rólegheitum.

Gott mál?

Jú, nema hvað að bröltið í mér vekur iðulega mína heitelskuðu, svo hún kveikir á lampanum og fer að lesa á nýjan leik...

Ég ímynda mér að lesendur séu farnir að átta sig á þeim vítahring sem hér getur myndast.

Ýmsar leiðir hafa verið reyndar til að bjarga þessu vandamáli. Hafa svonefndir ljósálfar verið mjög vinsælir í jólapökkum frúarinnar á liðnum árum. Raunin hefur þó verið að þetta er skammgóður vermir. Iðulega fara perurnar fljótlega og einhverra hluta vegna er ekki auðvelt að finna þær í búðum.

Dætur okkar vita af þessum ljósaverkjum foreldranna og reyna að koma með lausnir. Enda góðar dætur.

Dagmar Ýr rakst á meðfylgjandi leslampa á femin.is.


Var hennar von að þarna væri lausnin komin og gaf mömmu sinni lampann því í jólagjöf.

Í gærkvöld sem leið var prufukeyrsla. Ég rumskaði einhvern tímann og þetta fína myrkur í herberginu, aðeins smátýra lifði á lampanum og Gulla að lesa. Ég hélt því áfram að sofa í sæluvímu.

Nema hvað.

Stuttu seinna vakna ég aftur. Þá var Gulla steinsofnuð. Kveikt var á nýja fína leslampanum og haldiði ekki að geislinn hafi lýst beint í andlitið á mér... :-(

Sumu tekst bara ekki að breyta.