Fyrsti skóladagurinn

Í morgun var vaknað snemma. Fyrsti dagurinn í mósambískum skóla hjá Rúnari Atla. Sá heitir American International School of Mozambique og, eins og nafnið bendir til, var upprunalega fyrir bandaríska krakka sem bjuggu í Mapútó. Það hefur smátt og smátt breyst, en mig minnir að hafa heyrt að um 10% nemenda séu frá Bandaríkjunum. Skólinn á víst 25 ára starfsafmæli á þessu ári.

Húrra! Enginn skólabúningur!!!

Allt skólastarf fer fram á ensku og er fylgt sömu aðferðafræði og hjá skólanum sem Rúnar sótti í Lílongve. Hann þekkir því kerfið. En þessi nýi skóli er miklu flottari en skólinn í Lílongve, mikið af nýlegum byggingum, og tölvur og annað virðist meira og minna splunkunýtt.

Sýnishorn af skólalóðinni

Skiljanlega var Rúnar Atli svolítið taugatrekktur í morgun. Ég fór með hann í skólann og hjálpaði honum að finna skólastofuna. Við hittum umsjónarkennarann hans og einnig stærðfræðikennarann. Báðir eru konur sem voru ósköp almennilegar. Ég skal alveg viðurkenna að ég fann svolítið til, fyrir Rúnars hönd, að skilja hann eftir aleinan, ekki þekkjandi eina einustu manneskju. Skólinn byrjar hálfátta á morgnana og kennsla er til hálfþrjú. Þegar skólinn verður kominn í fullan gang, þá mun hann oft verða lengur í íþróttum og ýmsu frístundastarfi.

Svo sótti ég drenginn klukkan hálfþrjú. Það er heilmikið mál að komast inn á skólalóðina. Háar girðingar og öryggishlið. Maður þarf aðgangskort og eru krakkarnir með nafnspjöld með mynd. Spjaldið opnar hliðið og þá skráist í tölvukerfið að nemandinn sé mættur. Og svo þegar nemandinn fer, þá skráist sjálfkrafa að nemandinn sé farinn af skólalóðinni. Mér skilst að við foreldrar fáum auðkennislykil til að komast inn og út. Með þessu kerfi á alltaf að vera vitað hversu margir, og þá hverjir, séu inn á skólalóðinni. Ef t.d. kviknar í þá er hægt að sjá hvort einhvern vanti.

Þar sem ég er ekki með aðgangslykil enn, þá þarf ég að sýna skilríki og fylla inn ýmsar upplýsingar í þar til gerða bók. Fæ síðan gestalykill til að komast inn.

Þegar ég kom inn á lóðina þá fór ég að salnum sem ég vissi að framhaldsskólinn átti að enda daginn. Heyrði mikinn söng og gleðilæti þaðan, kíkti inn og sá hóp nemenda syngja það sem er víst stuðlag skólans.

Hitti svo Rúnar Atla. Hann er búinn að eignast einn vin, strák frá Tansaníu sem heitir Eric. Sonur minn virtist mjög ánægður með daginn. Það óð þvílíkt á honum að ég þurfti að stöðva hann til að skilja margt sem hann sagði. Niðurstaða mín var að fyrsti skóladagur gekk framar vonum. Það er gott.

Við skruppum síðan í ritfangaverslun, því ýmislegt sem þarf fyrir skólann vantar enn.

Svo er dagur númer tvö á morgun.