Flogist á við fiðurfé

Nú fara hænsnin hennar Gullu út á hverjum degi. Garðyrkjumaðurinn okkar, Fillimon, spurði mig hvort hann ætti að setja þau inn áður en hann færi heim. Mér þótti það hinn mesti óþarfi. Einn dag um daginn sáum við Gulla og Rúnar Atli nefnilega um að gera þetta og gekk vel.

Þegar fór að rökkva fórum við Rúnar Atli út til að koma hænsnunum inn. Fengum vörðinn með okkur í lið. Hundurinn og kötturinn fylgdust líka með atganginum. En, ekki tókst nú betur til en svo að þrjár af fimmtán afvegaleiddust og hittu ekki á réttar dyr.

Fylgdi þessu ævintýri greinilega mikið hugarangur, því tvær hænur tókust á háaloft við að reyna að sleppa frá okkur. Fór þetta þannig að króa þurfti hverja af fyrir sig og tvær þurfti að handsama. Sú þriðja sá sitt óvænna og fór fríviljug inn.

Rúnari Atla þótti þetta gaman. Ekki síst vegna þess að hann fékk að halda á tveimur.

Snúllu líst ekkert á þetta. Líklega abbó.

Hér er drengur orðinn alvanur og ánægður með sjálfan sig.  Snúlla niðurbeygð í baksýn.

Eitt lærðum við af þessu. Það er auðveldara að reka stærri hænsnahóp heldur en minni.

Svo lærir sem lifir.