Ferming

Nú er farið að vora í Windhoek. Eins og fylgir vorkomunni annars staðar, þá er tími ferminga runninn upp. Og í dag fórum við í eina slíka.

Sonur hennar Lidiu, húshjálparinnar okkar, var nefnilega að fermast í dag. Fyrir langalöngu var Lidia búin að spyrja mig hvort ég gæti mætt í ferminguna og tekið fyrir sig myndir. Ekki mikið mál þótti mér.

Við reyndar bökuðum líka tvær tertur og gáfum henni til að bjóða fólki upp á. Íslenskar tertur að sjálfsögðu.

En, við Gulla mættum klukkan átta í morgun fyrir utan kirkjuna. Athöfnin átti að hefjast níu, en samist hafði um að við mættum fyrr til að taka myndir. Hins vegar gekk það ekki, því öll börnin voru komin inn í kirkjuna og mátti ekki hreyfa þau þaðan.

Heilmikið af fólki var mætt þetta snemma og stóð fyrir utan kirkjudyrnar. Voru sungnir sálmar af miklum móði og var Rúnar Atli alveg bergnuminn af söngnum. Okkur Gullu voru boðin sæti á fremsta bekk, en við afþökkuðum gott boð því við höfðum grun um að athöfnin tæki nú góða stund.

Var því gripið til þess ráðs að hún Lidia myndi senda okkur sms þegar tími væri á myndatökur.

Hvað gerði fólk fyrir tíma sms-a?

Um 11-leytið kemur kallið. Við aftur af stað. Þá ber ekki öðrum vísi við að ég er dreginn inn í kirkjuna og barasta alveg upp að altari. Múgur og margmenni var þarna og þurfti ég að biðja a.m.k. tvisvar afsökunar á að hafa stigið ofan á tær. Þregslin voru mikil eins og sést hér.


Þarna sést hluti af kirkjunni og er megnið af þeim sem á myndinni sjást fermingarbörn.

Sem sagt, ég er dreginn alveg í hið allra heilagasta og er kominn bak við prestinn.

Bíddu, sagði ég prestinn?

Ég meinti prestana. Þarna var akkorðsvinna í gangi. Þrír prestar fermdu í einu, ja, eða skiptust á. Fleiri prestar voru þarna, þ.a. jafnvel virtist vera einhver varamannabekkur í gangi. Hvað um það, hvert barn rétti prestinum miða með nafni sínu og fleiri upplýsingum og presturinn lagði síðan hönd á höfuð barninu og las upp einhvern fermingarpistil. Um leið og það var búið, þá tók næsti prestur við, en á meðan las fyrsti presturinn yfir blaðið hjá næsta barni, til að vera tilbúinn þegar röðin kæmi að honum á nýjan leik.

Vonandi átta lesendur sig á þessu.

En, þetta var ekki allt. Á bak við prestana stóðu síðan ættingjar með myndavélar. Maður reyndi sem sagt að halla sér á milli prestana á réttu augnabliki til að ná mynd af fermingarathöfninni. Menn voru með allt frá farsímum upp í fínar myndavélar. Var heilmikill handagangur í öskjunni á bak við prestana þegar myndasmiðir voru að tryggja sér rétta stöðu og síðan þurfti að mjaka sér í burtu þegar búið var að smella af.

Heilmikill æsingur. Síðan var mikið skvaldur í kirkjunni og jafnvel verið að tala við kunningjana sem biðu fyrir utan kirkjugluggann.

Morgan heitir sonur hennar Lidiu sem var að fermast, og eins og sést hér, þá er þetta stilltur piltur og mikið prúðmenni.


Eða hvað?

Hér er mynd af honum nokkrum klukkutímum eftir athöfnina, og nú er stíllinn orðinn annar... Kominn í tölu fullorðina.


Athöfnin hófst klukkan níu, eins og áður sagði, og lauk ekki fyrr en þrjú! Sex tímar, ekki minna.

Við fórum síðan heim til Lidiu og kíktum í kaffi. Þar var mikið fjör og ég beðinn að taka myndir á myndir ofan. Fannst mér það hið besta mál, enda eignaðist ég margar fínar myndir í Namibíusafnið mitt.

Síðan er víst brúðkaup í maí, og hver haldiði að eigi að mæta með myndavélina??