Bara alltaf í Amsterdam

Í fyrradag flaug ég til Amsterdam. Ég var reyndar á leiðinni til Úganda, en til að komast þangað er ágætt að nota Schiphol flugvöllinn sem stökkpall. Konunglega hollenska flugfélagið, betur þekkt sem KLM, flýgur beint frá Amsterdam til Entebbe í Úganda. Iðulega á ferðum mínum til Afríku hef ég þurft að millilenda tvisvar og skipta um flugvélar og finnst mér miklu muna að þurfa bara að skipta einu sinni um vél. Annað sem mér finnst ágætt við þetta KLM flug er að það er dagflug. Mér finnst betra að fljúga að deginum til heldur en að nóttu til. Þá er ég ekkert að reyna að sofna og dunda mér frekar við lestur eða sjónvarpsáhorf. Nú, eða jafnvel reyni að skrifa bloggpistil.

Ekki er óalgengt að Afríkuflugin mín séu á milli 8 og 11 klukkutíma. Næturflugin lenda snemma morguns og þá er ég yfirleitt frekar illa fyrirkallaður. Illa sofinn en á heilan dag framundan. Ekki er gott að fara þá að sofa, því það ruglar mig svolítið í ríminu. Nei, dagflugið finnst mér betra. Þá lendir vélin að kvöldi til og þá er einfaldlega tími til að fara að sofa. Síðan er sofið í heila nótt svo ég vakna hress og kátur næsta morgun.

En ég ætlaði að skrifa eitthvað um Amsterdam. Vegna flugtenginga þurfti ég að gista eina nótt þar. Morgunflugin frá Íslandi lenda í Amsterdam um hádegisbilið, en Entebbe flugið fer skömmu fyrir 11 að morgni. Ég bókaði því herbergi á Hilton hótelinu sem er á Schiphol flugvelli. Mjög fínt hótel fyrir einnar nætur stans, því ekki þarf einu sinni að fara út undir bert loft, heldur er gengið eftir löngum gangi að anddyri hótelsins. Ætli göngutúrinn sé ekki um 6-8 hundruð metrar eftir að búið er að sækja farangurinn. Á sama gangi er líka Sheraton hótel, en ég hef aldrei gist þar.

En ég var með plön fyrir Amsterdam. Ég var búinn að finna reiðhjólaverslun sem mig langaði að heimsækja. Ég hjóla jú iðulega til og frá vinnu og að sjálfsögðu þarf græjur af ýmsu tagi til svoleiðis hluta. Auðvitað eru búðir á Íslandi sem selja hjólagræjur, en stundum finnst mér úrvalið takmarkað og svo verður hreinlega að segja að margt kostar meira heima á Fróni en í útlandinu. Eftir að stúdera götukortin hjá hr. Gúgli þá ákvað ég að kíkja í verslun sem heitir Kaptein tweewielers. Þótt ég kunni nú ekki hollensku þá má líklega þýða búðarheitið sem ,,skipperinn tvíhjólandi." Ekki veit ég hvað ykkur finnst, en svona skipper hlýtur að vita lengra en nef hans nær um hjólreiðar.

Hr. Gúgull sagði mér líka hvernig best væri að komast frá hótelinu að þessari verslun. Ég sagðist vilja nota almenningssamgöngur og fékk tvo valkosti. Ég valdi þann fljótari, auðvitað. Hann fólst í að taka lest frá flugvellinum að stórri skiptistöð. Þar ætti ég síðan að taka borgarlestarvagn, sem kallast trammi, en hann fer um á teinum og tengist raflínum einhverja metra yfir götum borgarinnar. Þetta er svona hollenskt borgarlínudæmi. Svo þrjár stoppistöðvar og þar væri bara búðin mín mjög skammt undan. Tæplega hálftíma ferðalag frá hótelinu og á leiðarenda.

Borgarlestarvagn í Amsterdam

Ég byrjaði á því að finna sölustað fyrir samgöngukort. Borgaði ég 16 evrur fyrir sólarhringskort sem hægt er að nota í lestum, borgarvögnum og venjulegum strætisvögnum innan Amsterdam. Þetta eru snertilaus kort sem mjög þægilegt er að nota. Maður skannar til að komast inn á lestarstöðvar og einnig til að komast út. Í strætóunum eru skannar inni í þeim og skannar maður þegar maður kemur inn í vagninn og svo aftur þegar maður fer út. Þetta svínvirkaði hjá mér.

Ég fann síðan brautarpallinn minn og þar var lestin við það að fara. Svo á skiptistöðinni beið ég í nokkrar mínútur. Þarna voru skjáir sem sýndu hvaða vagnar væru að koma og hversu langt væri þangað til. Stoppistöðvarnar fyrir borgarlestarvagnana eru oft á eyjum á miðjum götum svo maður þarf að fara yfir götu til að komast á áfangastað. Ég snerist í tvo, þrjá hringi fyrir utan stoppistöðina þar sem ég fór úr vagninum, gjörsamlega áttavilltur, en svo sá ég Kafteininn! Eins og hr. Gúgull hafði sagt þá var hann steinsnar frá.

Inni í versluninni var margt hægt að fá sem tengdist hjólreiðum. Greinilega eru þeir sem vinna þarna hjólagúrúar sem hafa gaman að hjólreiðum og vita margt. Mér tókst nú ekki að finna allt sem ég var að leita að því vetrarklæðnaður selst ekki mikið á þessum árstíma í Hollandi! Það er reyndar ekki undarlegt, en það var 26 gráðu hiti úti þegar ég var þarna. En einn gúrúinn fór inn á lager og gróf upp einhverja kassa með vetrarjökkum.

Þegar ég var búinn að versla og kom út á götu, sé ég ekki hvar vagninn ,,minn" er að renna frá stoppistöðinni. En það var ekki mikið vandamál því sá næsti kom innan við fimm mínútum seinna. Á stóru skiptistöðinni beið ég svo í tvær mínútur eftir lestinni minni. Já, ég hef oft talað um mikilvægi þess að tíðni vagna sé ör, því þá er möguleiki að fólk fari meira og meira að nota almennissamgöngur. Það gengur ekki að þurfa að bíða í hálftíma ef maður missir af vagni.

En á hótelið komst ég aftur áfallalaust. Þegar þarna var komið sögu var hálfleikur í leik Englendinga og Svía í átta liða úrslitum á HM í knattspyrnu. Ég horfði á seinni hálfleikinn á BBC 1 og naut þess að hlusta á ensku þulina lýsa leiknum af mikilli innlifun.

Reiðhjól og síki

Eftir rúman sólarhring í Amsterdam þá er helst tvennt sem mér finnst einkenna borgina. 

Annars vegar síkin, sem liggja í sívaxandi hálfhringjum frá stóru vatnsflæmi sem nefnist IJ og er víst borið fram eins og ei í íslensku. Síkin setja sérkennilegan svip á borgina því þau eru út um allt. 

Hins vegar reiðhjól sem þjóta um götur borgarinnar í, að mér finnst, ótölulegum fjölda. Mergð þeirra er illskiljanleg. Mér finnst gaman að hjóla en ég er ekki alveg viss um hversu tilbúinn ég sé til að hjóla í þessari borg. Ég myndi líklega æfa mig fyrst á kvöldin áður en ég myndi treysta mér í þetta á annatíma.

Í gær lá nokkrum sinnum við að við Gulla værum hjóluð niður. Fyrst og fremst vegna ókunnugleika okkar á hjólreiðunum hér. En nú höfum við varann á og horfum í allar áttir. 

Breiðstræti borgarinnar eru mörg hver samansett af gangstéttum, hjólabrautum, venjulegum akreinum og svo borgarlínureinum. Fyrir gangandi vegfarendur er ekki einfalt að komast yfir þessi stræti, því ekki er óalgengt þurfi að komast í gegnum þrenn umferðarljós og stundum þarf til viðbótar að komast yfir hjólabrautir sitt hvoru megin. Kannski er því ekki að undra að við höfum lent í vandræðum á fyrsta degi.

Skroppið í frí

Ég sit um borð í flugi FI500 á leið til Amsterdam. Ekki einn á ferð, heldur erum við hjónin á leið í frí. Við byrjum í Amsterdam, en þar eigum við náttstað í tvær nætur. Þaðan fljúgum við síðan til Lissabon og gistum í eina nótt þar. Síðan höldum við austur á bóginn í bílaleigubíl og ætlum að búa um okkur, fram á föstudag, í litlum bæ sem heitir Évora. Á föstudag förum við að vinna okkur aftur heim á leið með einnar nætur stans í Amsterdam. Ævintýrinu lýkur svo á laugardaginn eftir viku þegar flug FI501 snertir niður í Keflavík.

Okkur Gullu reiknast til að þetta sé í fyrsta sinn sem við ferðumst saman ein í flugvél! Það er magnað eftir 31 ár í hjónabandi og hafandi átt heimili í sex löndum í þremur heimsálfum. En er samt alveg dagsatt.

Svona er nú lífið stundum skrýtið.

Það er nú þetta með gps-tækin

Fyrir einhverju síðan keyptum við okkur gps-tæki fyrir bíl. Við höfum iðulega tekið bíla á leigu í Jóhannesarborg og fengið gps-tæki með. Þau hins vegar voru iðulega ekki góð, bæði illa uppfærð kort  og bara léleg og gömul tæki. Því keyptum við okkur eitt og höfum ekki séð eftir því. Fyrir tæknisinnaða er þetta Garmin Drive tæki, týpa 60LM. Virkilega gott tæki sem við tökum með okkur í ferðalög á framandi slóðir.

Þegar við komum til Svíþjóðar á sunnudaginn var þá var tækið með í handfarangrinum. Um leið og lykillinn að bílaleigubílnum var kominn í okkar hendur þá var Garmin tækið fest innan á framrúðuna og þar með var allt tilbúið.

Sumir vita að Rúnari Atla þykja McDonald's hamborgarar hnossgæti og er einn af hápunktum hvers ferðalags að komast á svoleiðis eðalstað. Var búið að lofa drengnum að það fyrsta sem við myndum gera í Svíaríki væri að fara og kaupa hamborgara. Því sló ég inn „McDonald's“ í gps-inn og, viti menn, slatti af stöðum birtist á skjánum. Sá nálægasti í ríflega fjögurra kílómetra fjarlægð frá Arlanda flugvellinum.

Ég ýtti á „Go“ og við af stað. Gps-daman, þessi elska, fór að lóðsa mig um göturnar. Slæmt var þó að Gulla, Dagmar Ýr og Rúnar Atli voru komin í hrókasamræður, enda hafði Dagmar ekki hitt þau hin lengi. Drukknaði yndisfagra rödd gps-dömunar því stundum í hávaðanum. Ég, eins og aðrir karlmenn, á erfitt með að fylgjast með mörgu í einu og því fór það þannig að þegar um 800 metrar voru eftir á McDonald's staðinn að ég tók of krappa beygju. Í stað þess að renna ljúflega til hægri út af hraðbrautinni og upp á hæð og yfir, þá fór ég yfir á hægri beygjuakrein og var allt í einu kominn á aðra hraðbraut, sem lá þvert á þá fyrri.

Úpps!

Var ég svolítið gramur út í sjálfan mig fyrir þetta klúður en hugsaði nú að gps-daman myndi nú, eins og venjulega, redda mér einn, tveir og þrír út úr vandanum. Jú, jú, hún sagði mér að aka áfram og taka u-snúning ... eftir ... 14 kílómetra!

Æ, æ, þetta varð aðeins lengra ferðalag en til stóð. 800 metrar urðu í einu vetfangi að 28 kílómetrum...

En nú er ég búinn að redda þessu skal ég segja ykkur:

Máltækið segir jú að betur sjái augu en auga - sem ég yfirfæri þá að betur vísi veginn leiðsagnir en leiðsögn.

Eða hvað?

Alvöru sumarfrí!

Þá á að taka almennilegt sumarfrí! Yfirleitt eru „sumarfríin“ okkar tekin um jólin og að mestu eytt á Fróni. En, ekki í þetta sinn. Nú er komið að sjö vikna fríi, hér og þar um Evrópu. Rúsínan í pylsuendanum verður í Lundúnum undir lok júlí. Ég skrifa kannski um það síðar. Ísland er auðvitað í Evrópu - þótt ekki í Evrópusambandinu sé - svo við komum þar við líka.

En, við lögðum af stað á sunnudaginn var. Flugum með Flugleiðum Katar frá Mapútó til Dóha og svo þaðan með sama flugfélagi til Arlanda flugvallar í Stokkhólmi. Við erum sem sagt í Svíþjóð núna og ætlum að vera hér í viku, eða svo.

Alltaf gaman á flugvöllum - að þessu sinni í Mapútó

Hér er svo ein flugvél frá Flugleiðum Katar

Eins og margir vita þá er smávegis diplómatískur taugastrekkingur í Mið-Austurlöndum og hefur Katar - að eigin sögn - lent í einelti nágranna sinna. Ég ætla nú ekkert að tjá mig um þau mál, nema að vegna þessa strekkings þá varð flugið okkar frá Mapútó til Dóha klukkustund lengur en annars. Í kringum níu tíma í stað um átta. Þarf að taka smá krók út af þessu veseni öllu. Í stað þess að flúga eins og rauða línan á myndinni hér að neðan, þá sýnir sú græna flugleiðina. En í staðinn var þá styttri bið á flugvellinum. Ævinlega að sjá björtu hliðarnar.

Neibb, rauða leiðin er úr sögunni í bili, en betri er krókur en kelda

Þrátt fyrir lengri leið þá var bara gaman í vélinni

Sumir voru nú þreyttir í Dóha, enda lentum kortér yfir eitt að morgni og flugum aftur af stað rétt fyrir klukkan átta sama morgun.

Ha, vakna?

En á leiðarenda komumst við.

Á Arlanda beið Dagmar Ýr eftir okkur, en hún kom frá Íslandi u.þ.b. 40 mínútum fyrr en við. Þar urðu fagnaðarfundir. Svo sóttum við bílaleigubíl og ókum til Oxelösund, þar sem Doddi mágur býr jú. Við ákváðum að forðast hraðbrautina og fórum lengri leið um sveitavegi, sem var gaman, enda Svíþjóð fallegt á að líta. Og við fundum húsið.

Húsið er sem sagt fyrir aftan póstkassann

Ekki er hægt að segja annað en við höfum sofið vært fyrstu nóttina í Svíþjóð, eftir langt ferðalag. Svo í dag var skroppið í bíltúr um sveitirnar, en ekki fyrr en búið var að fá sér hádegismat.

Stuð í hádeginu. Ellen er þarna líka en faldi sig - myndatökumótþróaskeið

Já, er þetta vinnan? Ég er veikur í dag...

Nei, nei, hann tók sér frídag.

Í alvörunni.

En eins og ég sagði - fallegt land hún Svíþjóð

Búsældarlegt og ægifagurt

Sumum leist nú reynda ekkert á blikuna...

Ha?! Á ég að vera í bíl með Dodda? Þykir foreldrunum ekkert vænt um mig??

... á meðan aðrir voru í sólskinsskapi.

Sko, sólgleraugun hjálpa til, látiði ekki svona

Dagurinn var fínn. Og er það reyndar enn. Sit núna úti á svölum með gin og tónik í glasi. Einhver að elda kvöldmat.

Hversu betra gæti þetta verið?

Hitabylgja í vændum

Úff!

Veðurstofan mósambíska spáir hitabylgju í dag og á morgun í Mapútó-fylki og Gasa-fylki, sem liggur norðan við Mapútó. Á bilinu 36 til 39 gráður á Selsíus.

Aftur úff!

Í gær var hitinn í kringum 32 gráður yfir hádaginn. Loftið var kyrrt og mikill raki. Enda var maður ekkert mikið í líkamsrækt og átökum. Nei, maður liggur í híði eins og birnirnir.

Ég efast þó um að birnirnir hafi loftkælingar til að liggja undir...

Vatn eða ekki vatn

Þá er maður kominn úr jólafríinu. Mættur til vinnu og allt að hrökkva í gírinn. Skólinn byrjaði í gær hjá Rúnari Atla. Honum þótti það skemmtilegt. Gulla er þessa vikuna í afleysingakennslu í skólanum hans Rúnars. Sem sagt nóg að gera.

Svolítil voru viðbrigðin að koma úr vitleysisveðrinu á Fróni. Hér í Mapútó náðu selsíusgráðurnar upp í þrjátíu-og-eina í dag. Samt var skýjað fram eftir degi. Eitthvað rigndi á meðan við vorum í burtu, því tréin eru grænni og laufmeiri en fyrir rúmum mánuði. Svo eru miklu fleiri holur í malbikinu en þá.

Þrátt fyrir rigninguna er vatnsskortur í höfuðborginni og nágrenni. Uppistöðulónið sem sér okkur fyrir vatni er nefnilega að verða tómt. Mig minnir að hafa séð einhvers staðar að vatnsmagnið sé 14% af því mesta mögulega. Svona hefur ekki sést frá því uppstöðulónið var fyrst tekið í notkun 1987. Meginorsök vandamálsins er að Úmbeluzi áin, sem skaffar lóninu vatnið, á upptök sín í Svasílandi, en þar hefur sáralítið rignt undanfarin tvö til þrjú ár.

Nýi tankurinn sem hlýtur að fylla
klósettkassa eða tvo

Nú er búið að tilkynna að vatn verði skammtað næstu vikurnar, þ.a. maður fær vatn annan hvern dag. Vatnsveitan birti tilkynningu um þetta í vikubyrjun og fylgdi með tafla með tveggja vikna skömmtunaráætlun. Í töflunni voru listuð hin ýmsu hverfi borgarinnar og annar hver dagur er hvítur og hinn dagurinn blár. Hins vegar var ekki sagt hvor liturinn þýddi að maður hefði vatn og hvor þýddi að maður hefði ekki vatn. Nú ríkir því svolítill spenningur um þetta.

Samkvæmt tilkynningunni hófst skömmtunin í gær, en þá höfðum við vatn. Í dag höfum við líka vatn, svo maður lifir enn í „litaóvissu.“ En ekki þýðir annað en að hafa vaðið fyrir neðan sig og því fjárfestum við í 210 lítra forðatanki. Maður verður nú að geta sturtað niður úr klósettinu...

Undanfarin ár höfum við nokkrum sinnum upplifað bæði vatns- og rafmagnsleysi. Verður að segjast að vatnsleysið er töluvert verra. Engin spurning. Að komast ekki í sturtu þegar maður vill er virkilega pirrandi. Að ekki sé talað um klósettmálin. Við vonum hins vegar að skipulag vatnsveitunnar haldi, því það er nú ólíkt betra að vita hvenær ekki er vatn, heldur en að vakna upp við vondan draum.

Svo vonum við auðvitað að fari að rigna í Svasílandi!