Bóndadagur

Í tilefni bóndadagsins eldaði frúin lambakótilettur og -rif. Brakandi gott. Kannski hún stökkvi líka út í sundpollinn okkar með manninum sínum svona rétt fyrir miðnætti.

Hver veit?

Aftur í Namibíu

Þá erum við komin aftur til Namibíu. Ferðalagið gekk eins og best verður á kosið. Alveg án áfalla. Flugum frá Keflavík kl. hálf átta í gærmorgun. Stútfull vél. Sem betur fer skráði ég okkur inn á netinu kvöldið áður og gat þá valið þau sæti sem við vildum. Lentum í Frankfurt um hádegisbil að þýskum tíma.

Í Frankfurt var brunagaddur. Nálægt 10 gráðum í mínus. Við áttum hótelherbergi pantað á flugvellinum, enda með því verra að hanga í nær ellefu klukkustundir inni á flugvellinum. Því gátum við lagt okkur, horft á sjónvarp, lesið bækur, farið í sturtu og bara slakað á fyrir flugið langa.

Svo rétt fyrir ellefu í gærkvöld, hóf Namibíuflugvélin sig á loft. Náðum við að sofa nokkuð vel þessa ferðina og lentum í Namibíu á slaginu 10 nú í morgun.

Rétt fyrir lendingu spjallaði flugstjórinn við okkur. „Veðrið í Windhoek er nokkuð gott, þó frekar svalt, 18 gráðu hiti.“ Bætti svo afsakandi við: „En hitinn mun hækka hratt.“ Já, 18 stiga hiti þykir lítið. Peysuveður.

Nokkuð löng bið var eftir töskum, en allar skiluðu sér. Ókum svo í bæinn, en við geymdum bílinn á langtímastæði á flugvellinum. Kostnaðurinn við fjögurra vikna geymslu á afgirtu svæði með stöðugri gæslu var 300 namibíudalir. U.þ.b. 4.000 kr. á síðasta gengi. Mig grunar að hærra verð sé rukkað á Keflavíkurflugvelli...

Húsið var enn á sínum stað þegar við renndum í hlað um 12 leytið.

Tuttuguogníu tímum eftir brottför úr Æsufellinu.

Aðeins.

Grasspretta hefur verið góð síðustu fjórar vikur. Sér í lagi á hellulagðri innkeyrslunni. Svo hefur eitthvað af skordýrum dáið af fæðuskorti á meðan við vorum að heiman. En heilt yfir séð, þá var aðkoman góð.

Best var þó þegar ábreiðan var dregin af sundpollinum litla. Himinblátt vatn gladdi augu okkar og greinilegt að þær fyrirbyggjandi aðgerðir sem gerðar voru í síðasta mánuði virkuðu vel. Vatnið var 30 gráðu heitt og skelltum við okkur út í laugina. Meira að segja Gulla stökk út í. Þvílík endurnæring eftir langt ferðalag.

Á morgun mæti ég í vinnu og börnin í skólann á miðvikudag. Gulla hins vegar byrjaði í skólanum í síðustu viku og því nóg hjá öllum að gera.

Áramótin

Áramótin liðu áfallalaust hjá okkur. Stærstu vonbrigðin voru að ekki kviknaði í einu kúlublysinu hans Rúnars Atla. Hér voru tólf manns í mat. Við fimm að sjálfsögðu, Svíarnir tveir, amman úr Grundarfirðinum og síðan fjögurra, næstum fimm, manna liðið úr Eyjabakkanum. Kannski má segja að tólf-og-hálfur hafi mætt í mat.

Eins og hefð er að myndast fyrir þá var tvíréttuð aðalmáltíð. Annars vegar kalkúnn, rúmlega 6 kílógramma flykki, og hins vegar saltkjöt og baunir. Gaman að ýmsum af yngstu matargestunum þótti saltkjötið toppurinn. Íslenskt hefð skal það vera.

Svo var farið að fagna nýju ári. Dagmar Ýr og Rúnar Atli skemmtu sér með stjörnuljósin.

Svo bættist Emil Andri í hópinn.

Í fyrra var Rúnar Atli skíthræddur við allt fírverkið. Þetta árið hins vegar tók hann fullan þátt í skemmtuninni. Sýnist mér að meira en stjörnuljós og blys þurfi á næsta ári.

Bæði voru bengalblys og kúlublys tendruð okkur til skemmtunar.

Ísak Máni virðist hér vera að flammera allt nágrennið, en þetta er snilldarmyndataka hjá Gullu.

Gaman, gaman að halda á blysi. Auðvitað voru allir með öryggisgleraugun, sumir með græn og aðrir með bleik.

Logi Snær var sko enginn eftirbátur í blysförum.

Hér eru feðgarnir að undirbúa að tendra kúlublys.

Hér sjást síðan Rúnar Atli og Emil með blys. Doddi í bakgrunni.

Fínt útsýnið úr Æsufellinu.

Við óskum síðan öllum farsæls komandi árs.